NAJNOWSZE WIERSZE:

W samotności gasnę jak świeca

której knot dotyka ostatniej

kropli życiodajnego wosku

spalanie jest stanem codziennym

tak oczywistym i niezmiennym

topią ostatnie śniegu lody

bałwana ciepła promienie

wystawionego na  wiosnę

nadzieja która daje światło

wypalona została

do mroku się skłania

by dotknąć z miłością

rozstania , ostatnią kroplę

w wosk zamienię , gasnę

łza kiedy na knot spadnie

nastanie ciemności milczenie

wołać Boga o przetrwanie

może zostać w niej na zawsze

oczy od światła ślepną

otwierać je po co

samotności napiją się do syta

w bezkresie żalu i rozterce

gdzie jesteś wiosna spyta

w jesieni moje zachodzące serce

"Jezu ufam Tobie"

Jezu ufam Tobie,

lecz nie ufam Twoim kapłanom,

tym, którzy dokonując przestępstw

nie służą Twoim planom.

I zamiast wspierać wiernych

Mieszają w się politykę.

Miast żyć skromnie i godnie

uprawiają złą praktykę.

Ja do tych słów się skłonię:

"Nie można jednocześnie służyć Bogu,

gdy służy się przestępstwom i mamonie".

Schwytam biały obłok

i zaniosę Tobie

w serca uniesieniu,

aby szczęściem Cię napełnił.

Ześlę piorun,

by odstraszył ludzi tych,

którzy snują plany złe.

W sidła złapię morze 

i zatopię przykrość, smutek,

jakiś żal, rozczarowanie.

Wzniecę ogień,

aby wypalił chwasty 

w człowieku XXI wieku,

byśmy razem żyli

w miłości i nadziei.

Dobrocią wielkiego,

nieskalanego serca,

można budować

zaufanie innych serc,

dobrą radą,

życzliwym słowem,

przyjaźń, co nawet

skały przełamie,

pocałunkiem miłość,

romantyczną, tkliwą,

rodzącą wciąż nowe,

ale zawsze dojrzałe

owoce szczęścia, 

choćby nie wiem

co się działo,

splataniem rąk

pojednanie na zawsze,

wiarą, siłę, która

z niemocy wyzwala.

Czułością sprawić,

by dla kogoś,

zima życia była

najpiękniejszą porą,

pomocą najszczerszą,

ukoić serce

najmocniej zranione,

prawdą uczynić,

istnienie lepszym,

powabniejszym,

co pachnie jaśminem,

zbożem, miedzą, wszystkim,

budować z werwą

DOBRO nieustannie.

Kazimierz Surzyn

To smutne - jak bardzo
cię życie skrzywdziło
odebrało co najdroższym było
samotność teraz strasznie cię męczy
a rozpacz wielka twoją duszę dręczy
twojemu sercu ukojenia trzeba
dobrego słowa przyjaciela ręki
może wtedy smutek będzie mniejszy
i mniej bolesne duszy udręki

to co kochamy często tracimy
lecz życie trwa nadal - żyć dalej musimy
a gdy nadejdzie życia kres
i Pan cię wezwie na dywan złoty
nie będziesz więcej bólu czuł
i tej wielkiej za nią tęsknoty
odnajdziesz ją w orszaku Aniołów
wasze dusze połączą się razem
żeby wychwalać imię Najwyższego
który was ukochał i uchylił nieba

autor: Helena Szymko/

foto zapożyczone z Google/

To nie był sen...

Kiedy ich oczy się spotkały
Wiosnę miała w sercu.
Zmęczone, odnalazło port - pisało ciepłem,
miłości westchnieniem.

Wszystko co nie było nim
nie miało znaczenia, sensu.

Budziły się zmysły...opuszkami palców,
delikatnym dotykiem
malował pożądanie... szeptem, namiętnie.

Nagie i bezbronne pragnienia.

To nie był sen...

Schyłek września czerwienią jarzębin zakwitnął.
Jego milczenie jej krzykiem, 
zawieszonym w przestrzeni czasu.

Dlaczego? zazdrosny los?

ból pulsuje tuż pod skórą...dryfuje.

Zaszyła usta by nie krzyczeć.