Wszedłem na szczyt.
Szczyt Świata.
Widę kraje, widzę ludzi.
Widzę smutek, widzę ból.
Widzę zło, widzę śmierć.
Stoję na krawędzi.
Stoję sam.
Wokół martwa cisza.
Krok w przód.
Krok tylko jeden.
Tak mało do wolności.
Tylko tyle potrzeba by się uwolnić.
Krok.
Jeden krok.
Smutny wiersz. Ten jeden krok w przód czy w tył zapewne wiele by zmienił. Widzisz, siłą ludzi piszących jest to, że potrafią mówić o swoich uczuciach wierszem. I w druga stronę. Ci co nie piszą, często są zamknięci na świat, ludzi a przede wszystkim na siebie. A więc siła jest w Tobie! Nie ważne, co inni pomyślą. Wiersz można zinterpretować, jak się tylko chce. Ale Ty jeden wiesz, co w Tobie siedzi, i co chcesz przekazać innym. Pozdrawiam :-)