Dostałem telefon, od mej zapłakanej matki
zaspane oczy, lecz szeroko otwarte 
Tam tylko jedno zdanie, mój umysł wyszedł z klatki
W nocy straciłem ojca, gdzieś tak koło czwartej
Lecz w moim sercu nadal ta niewzruszona tundra
Czekałem na rozpacz, lecz przyszła tylko ulga

Taki dostałem prezent na minione mikołajki
ostatnia wiosna była jego ostatnią wiosną
we krwi był alkohol, a w kieszeni były fajki
Zamilknął hałas, w którym musiałem dorosnąć
Teraz zawsze przed snem, gdy kładę się do łóżka
Czekam na rozpacz, lecz przychodzi tylko ulga

Nie jestem agresorem, chociaż ciągle bije się z myślami

Mój wiersz jest pieśnią, lecz jest to pieśń szczęścia,
Bo czymże jest miłość tak wielka jak Boża.
Lecz kto mnie zrozumie, kto pojmie sens wiersza
Jeżeli ma w sercu swym ból i łez morze.

A jeśli zapytam się ciebie, mój bracie
Dlaczego w swym życiu wciąż jesteś zbolały,
Dlaczego cierpisz i złorzeczysz ziemię
Że ci zmów osty i kamienie dały.

Przecież to proste, ona rajem była,
Co w obfitości ci wszystko dawała
Lecz wspomnij czemu tak się odmieniła,
Że teraz w pocie czoła, praca cała.

Przecież Bóg ludziom szczęście tu otworzył,
Przecież im rozdał wszystko to, co było
To dla nas wszystkich, ten piękny świat stworzył
A człowiek zgrzeszył, bo w nim wina była.

Ale Bóg syna nam przysłał swojego
Po to by do nas wyciągnął swe dłonie,
Bo nam wybaczył to, co było winą
By już miłością było nasze trwanie.

Więc spojrzyj w serce, ono ci podpowie
Gdzie szukać szczęścia, gdzie miłość jest nowa,
I już zapomnij co to ból cierpienie
Bo teraz w Bogu twoja szczęścia droga.

Fragment książki dla dzieci "Opowieści o Jezusie"


Żyła Maria z Józefem szczęśliwie
Dni mijały im życia cichego,
Lecz raz cesarz ogłosił spis ludzi
W całym Państwie Imperium Rzymskiego.

I przykazał groźnie swoim sługom
"Spisać wszystkich , nie marudzić długo."
Każdy jedzie więc do miasta swego,
Tam gdzie dawniej mieszkał ojciec jego.

Wielki ruch na drogach w całym kraju,
Wszyscy boją się cesarza złego.
Józef z Marią na osiołku jadą,
Spieszą szybko do Betlejem miasta.

Lecz cóż osioł, on powoli chodzi,
Więc tak długo trwała ta ich jazda.

Wszystkie miejsca w gospodzie zajęte.
Józef chodzi od domu do domu,
Lecz drzwi w domach były już zamknięte,
Bo nie chciało wstać się już nikomu.

Gdy tak chodził i pytał się wszędzie,
Zaszedł aż na kraniec miasta swego.
I zobaczył małą, starą szopkę
Zbudowaną z pni drzewa starego.

Wszedł do środka - to miejsce dla zwierząt,
Które tutaj pasterze trzymali.
Bo w niej był i stary wół i osioł,
Dużo siana które im dawali.

Noc już ciemna a Maria zmęczona.
Czas odpocząć, gdyż siły nie mieli
I choć to nie żadna tam gospoda,
To zasnęli, bo zmęczeni byli.

W nocy im się dziecię Boże rodzi,
Tu w stajence, śród zwierząt, na sianie.
Bo Bóg właśnie tak chciał się narodzić
Nie w pałacu, gdzie królów mieszkanie.

Bóg nad szopką zapalił im gwiazdę,
By świeciła nad ich cichą biedą.
I by blaskiem swoim ogłaszała,
Że ta szopka - teraz domem Jego.

zjawiskowa
inna od reszty
najcudowniejsza
pod słońcem

wiem
szepczę
kupuję tulipany
czerwone
miłość

Kochanie
węzłem gordyjskim
łatwo nie rozplączesz

tysiące zachodów
nadal będziemy
piękni

ma tyle  tego 
na rękach płyn 
czerwony 
sen spokojny 
sumienie 
nie gryzie  


prostytucja 
dragi 
handel ludźmi 
pajęczyna 
ścieli się 
po świecie 

Temida oślepła 
 głucha 
w togach 
przekupieni 
korupcja 

sprawiedliwych 
nie ma 
paragraf można 
ominąć 
jakiś haczyk 
zawsze 
jest

nie prawdę mówisz 
po oczach widzę 
płytkie kłamstwo 
chwili nie przetrwa 

szkarłat na twarzy 
podły zdradliwy 
zdemaskował
ciebie 

przyłapać 
na kłamstwie 
głupio przecież 
wodziłaś za nos 
 często

że miłość 
kocham 
sensu nie ma
okłamywać siebie

inaczej śpiewają kanarki 
w La Palma  
przecież są wolne 
starczy wszystkim 
nieba

palmy kanaryjskie
wyspa 
Atlantyk 
lazur 
i złoty piach na plaży 

wschód słońca 
po zachód 
 Gran Canaria 
przytłacza 
zawroty głowy 
żółte czerwone 
zielone białe 
złociste 
zamieszkały 

pomieszczę 
wszystkie 
pięknie śpiewające 
chociaż serce małe 
wielkie dla kanarków