Dajcie mi ptaków wszystkie śpiewy, głosy
Powiewy wiatru co ciche i rzewne
I dajcie echo co brzmiące odgłosem
I morza szumy co w falach wylewne.

I drzew szelesty i deszczu padanie,
Cichy głos dziecka, gdy "mamo" zawoła.
I wody w górskich strumieniach spadanie
I szepty lasu gdy w zieloność woła.

I dajcie ciszę co taka wymowna
I myśli lekkość co daleko zmierza
I bicie serca gdy gorąco kocha
I w swoim szczęściu czasu nie odmierza.

Dajcie mi dźwięki co w świecie najczystsze,
Z nich to najczulsze słowa me ułożę,
Żeby powiedzieć albo szepnąć tylko
Ja kocham Ciebie, kocham Ciebie Boże.

Odbyłem pogrzeb, czas na żałobę
Lecz zanim dorosnę, wysłuchaj co powie
dziecko we mnie krzyczące, proszące o miłość
Wpadające w naiwności podstęp, ot tak je zabiło
Milczenie - na które nie pomoże piątkowe wino
Bo było miło
póki było miło

Cztery ściany dziś jakoś są bliżej
niż przypada im być w dni zwykłe
Na łzy osadził się kurz, a ja wiszę na tarczy
Przez zamkniete oczy więcej widzę
Przez krzyk w głowie, coraz częściej milczę
Zwiędło trzydzieści róż, się ostał jeden narcyz

Odbyłem pogrzeb, czas na żałobę
Czekam na wiosnę, tundrę mam w głowie
Noc niespokojna, nie zagoją się rany
Jedna wojna, po obu stronach tylko ofiary
Bo było miło
póki było miło

Czemu słów nie starcza w sercu, w myśli
Czemu z pośród tylu w świecie dźwięków,
Ja, nie mogę znaleźć w swym umyśle
Tej jednej nuty tak pełnej wydźwięku.

Jednego słowa co by swoim brzmieniem,
Umiało całą miłość mą wysłowić.
I by wyśpiewać serce potrafiło,
Całe uczucie zgromadzone w sobie.

Bo chociaż szukam ciągle i mozolnie
I chociaż myślą wybiegam daleko,
To słów tych nigdzie odnaleźć nie mogę,
Ani też nuty co brzmiała by lekko.

Bo słów tych nie ma a dźwięków nie stworzę
By moją miłość rozgłosić z wysoka.
Więc tylko pokłon złożę Tobie, Boże
I powiem cicho - ja Ojcze Cię kocham.

Jestem pusta bez Twojej miłości
I bezsilna jestem bez Twej mocy.
Błądzę w ciemnościach bez światła Twego
I nic nie znaczę bez Twej pomocy.

Bez Ciebie Boże jestem liść ulotny,
Którym wiatr tylko przeznaczenia miota.
Bo sama jestem, mój duch też samotny,
Wciąż się w bezsile ze słabością splata.

Bo czymże jestem gdy nie jestem z Tobą,
Kiedy nie wzywam Twojego imienia.
Już tylko pustka płynie w moich żyłach,
Gdyż nic nie czuję prócz bólu zwątpienia.

Więc spojrzyj Boże na moje niebycie
I wejrzyj Panie na moje cierpienie.
I daj mi siłę co będzie mym życiem
I daj mi miłość - co będzie istnieniem.

Mocny jadowity drapieżny makijaż
I dla dobrego samopoczucia
Stajesz się na chwilę kimś
Kim nie jesteś i nigdy nie byłaś

*    *    *

Uśmiech zwykle zdobi twarz
I zupełnie niewiele trzeba
Aby w tym co naturalne
Wzmocnić mniej dostrzegalne



* t. "Moje Zacisze"

Lustro wody
odwracam głowę
nie moje odbicie

Echo z otchłani
zatykam uszy
krzyk rozpaczy słyszę

Głos sumienia
i jest dylemat...
prawdy nie zakrzyczę



* t. "Moje Zacisze"

Boże jak dobrze być znów z Tobą
Gdy myśli moje są tam, w Niebie,
A ziemia którą mam pod sobą,
Staje się mglistym śladem siebie.

I wszystko wtedy jest nieważne,
A każda sprawa nieciekawa.
Gdy mknę z modlitwą mijam gwiazdy,
Co światłem wielbią Twoje prawa.

Więc cicho stąpam po tym świecie
I szeptem mówię pośród ludzi,
Bo w Niebo tylko patrzeć pragnę,
Gdy na modlitwę noc mnie budzi.

Schylasz się Boże nad każdą duszą
I smutek łzawy jej ścierasz z powiek,
I myślisz sobie - czemu wciąż płaczą
Skoro oparcie i moc mają w Tobie.

I patrzysz ciągle od lat tysięcy
Na nieuczone człowiecze życie,
Bo wciąż padamy błądząc bez końca
Gdyż nie umiemy pojąc tu bycia.

Lecz Ty nam rękę podajesz, Boże
Gdy się  w ciemności grzesznej błąkamy,
Lecz, choć błądzimy to widząc Ciebie
Do Twej światłości Boże zmierzamy.

(Nie)zwykłe wyzwanie


Z poczucia obowiązku
dla zwykłej przyzwoitości
ale bez miłości

Dla własnego spokoju
w geście grzeczności
ale bez miłości

Aby rzec coś miłego
z próżnej skłonności
ale bez miłości

I śmiało zapytam
z pełną świadomością
a może by... z miłością

Aby życiu spojrzeć w oczy
otwarcie - nie w skrytości
z odrobiną miłości

W gotowości do poświęceń
z przełamaniem słabości
czynić dobro z miłości



* t. "Moje Zacisze" 

Późny wieczór, wszyscy już zasnęli,
Ty nad książką pochylasz swą głowę
I w niej szukasz nowych wrażeń, myśli
Co na ciebie czekają wciąż nowe.

Ty w tą książkę uciekasz od świata
Od kłopotów, od trosk i od ludzi.
Bo choć dobro wciąż czyniłeś innym,
Twoje życie w niewdzięczności chodzi.

Więc swych myśli się boisz, ukrywasz
Pewnie chciałbyś je utopić w winie
Bo od świata nic się nie spodziewasz,
Tylko trosk, którym ból na imię.

Lecz nie trzeba uciekać od ludzi,
I nie trzeba zamykać się w sobie
Przecież świat jest wokół taki piękny
A w nim Bóg, który myśli o tobie.