Kto nauczy księżyc kochać
Kto go wyrwie z trwogi posad
Sam jest smutny
Sam jest szary
Brak w nim życia
Resztki wiary
Głaz w nicości
I życia opary
Tylko w słońcu
W jego blasku
Jest szczęśliwy
Czuje czary
Z nim się bratam
To nas łączy
On bez blasku
Ja w potrzasku
Wydajemy
Puste tchnienie
Nie karz mnie już
Daj nadzieję
Bądź porankiem mego życia
Tym czym słońce dla księżyca

Pewna panna z uroczych Walewic
założyła raz skansen dla dziewic.
Nie żałując starań ani grosza
zatrudniła zdolnego kustosza,
praczki, szwaczki, sprzątaczki, kucharki,
kierownika i dwie sekretarki.
Wszystkich razem z dwadzieścia etatów.
I do dzisiaj szuka eksponatów.

Nadchodzi zmiana,
jej oddech czuję.
Nieokreślona, binarna
czy mnie zmotywuje?

Z chłodnym powiewem,
wilgotnym dotykiem,
obietnic kartonem,
na koniu okrakiem.

Czy z mroku dziś wyjdę?
Uśmiechów odchłani.
Czy będzie mi lepiej?
Co się dziś stanie?

Katalog jest pusty,
ilość bitów zero,
to było lustro
i piwo mi wyszło.

Ide spać.

Binarnie w plecaku,
samotnie na szlaku.
Uczuć dwoistość,
myśli nieczystość.
Księżyca poświata
u progu lata.
Bólu już nie ma,
cierpienie to ściema.
Serca drętwienie,
to me ukojenie.
i cisza, cisza, cisza ...
i Ty ....
Dumnie stojąca,
w obłokach pływająca,
Już kiedyś zdobyta,
lecz często ukryta.
Do Ciebie dziś wracam
i w Tobie zatracam.

i znów...
i znów...
... i znów

Przy kamieniu kamień
za kamieniem głaz,
pniesz się dziko w górę,
wznosisz ponad las.

Oddział mgły wieczornej
krąży u twych stóp,
echo gdzieś z oddali,
niesie tupot nóg.

Gradem mnie dziś witasz,
czyżby to twe łzy?
Zapach jagód czuję,
a może to ty?

Wkrótce Cię zdobędę,
znów nie oprzesz się,
i będę tu powracał
Tutaj umrzeć chcę.

Zanurzam dłonie w nurcie wody
przysuwam do ust łyk dla ochłody
przemywam oczy skrapiam swą głowę
ciało dzielone na pół na połowę
przez czas który wciąż  biegnie dogoni
noga na brzegu druga do toni
nieznanej wiary w siebie samego
życia wbrew wszystkim nie wiem dla czego
chcę w te odmęty zanurzyć całą
duszę wymoczyć niedoskonałą
prawda ma jedna w sercu jest ona
w źródle miłości uczyć pływać się wolę niż
na ciepłej plaży zakłamania powoli konać

Cały czas patrze jej w oczy
myślę, i myślę czy mnie zauroczy?

   Czy swymi oczami
i łez wzruszenia kroplami
sprawi ,ze przytulę się do niej
i połączę się z nią swoimi podnieconymi wargami?...
...cudownymi,miękkimi,słodkimi usteczkami,
które są dla mnie elektryzującymi pieszczotami.. :))

Czy przejdzie miedzy nami ta iskra
miedzy naszymi spragnionymi siebie wargami?...
...które chcą się splatać ze sobą całymi latami

Mowie sobie...
Nie wiem !
Przyszłość jest dla mnie nieodgadniona
a moja dusza w miłości niespełniona
 Nieodkryte są jej u mnie lądy
i serca które chcą się połączyć na zawsze
i czuć cudowne miłosne bioprądy ;)

Czy splecione ręce, czule wypowiadane jej słowa
są w stanie odmienić moje życie zupełnie od nowa?!

Mowie sobie...
Nie wiem !
Lecz jedno wiem na pewno
Ona jest nieziemską z bajki ma królewną :)
Królewną pocałunków, rozkoszy, czułości, łez wzruszenia wylewną
Królewną pożądań prawdziwej miłości ;))
Cale życie czekałem na nią , bez żadnej zazdrości

O kochanie ma jedyna
Przyjdź do mnie szybko ma urokliwa dziewczyna
Całuj mnie, całuj ..... mnie bez pamięci
Niech w tym całowaniu będziemy jak zaklęci

Jak zaklęci różdżką magii bądźmy sobie bardzo bliscy !!!

Całujmy się, przytulajmy, wspierajmy
Kochajmy.... i o swoje serduszko w uczuciach mocno dbajmy :
I nigdy, przenigdy nie rozstawajmy !!!!!!!!!!!!!!!!

Patrze jej w oczy
myślę i myślę czy mnie zauroczy?
Czy popatrzy znów na mnie i się zauroczy?

Nie wiem !...
...bo życie to wielka tajemnica
Czasem tak tajemnicze jak cicha kaplica !

Rozczarowanie to moje drugie imię,
ciągle szukam czegoś, co nie istnieję
ale wiem, że póki mam siłę, nie zginę
choć często życie nogi mi chwieję

Ja się nie ugnę i nie przewrócę się
żyję bo coś jeszcze uczynić chcę
nie po to Bóg stworzył mnie
bym przez jeden błąd, skończyła życie swe

Jeszcze nie jedna wylana łza,
nie jedne rozterki i smutki
ale wierzę, że przyszłośc nie jest zła
i mam powód by rano się budzić

Każdą chwilę nauczę się cenić
jakby była ona chwilą ostatnią
dużo muszę w swoim życiu zmienić,
ale wierzę, że naprawdę warto.

Rzucono oskarżenia, od których by się zatrzęsła
nawet ziemia, a niebo się zaogniło,
lecz nic takiego się nie stało,
jedynie echem się odbiło.
Ze wszystkich stron świata, leciały gromy i pioruny
na niewinną postać tą.

Podcięte skrzydła powoli odrastały,
 czekały cierpliwie i się doczekały.
Minęło wiosen kilka, los zabrał nie jednego wilka,
lecz zostały jeszcze inne gady, zdolne do zwady.
NA  NIC  ZASADY, BO LUBIĄ  KWAS
i nasycają nim nie jeden staw.
I chociaż on się burzy, wzdyma i krzyczy
NIE  CHCEMY  TAKIEJ  SŁODYCZY
lecz kwas się pcha i chełpi swym nektarem,
bo chciałby zawładnąć ich towarem.

Ale ulewa żniwa dokonała, wypchała kwas
w czasu przestrzeń i pozostała po nim
DZIURAWA  KIESZEŃ.
Teraz się można cieszyć wolnością, a on niech
się udławi kością, bo takiej przyprawy się nie chce mieć,
co w bagnie siedzi aż po pierś.
A ŻE ZASADA  ZNA SWOJE WARTOŚCI
i niezależności granice, toteż nie pozwoli
aby wszetecznicy wyżywali się, znieważali
i plamili jej oblicze.
Rany zadane, powoli są zabliźniane,
ale po nich zostanie szrama.

I to ciało zbezczeszczone, już nie będzie takie samo,
choćby pływały po nim tylko lilie, a nie żmije.
Ażeby bezpiecznym być, trzeba nauczyć się
jak ten kret ryć, bo taką odpowiedź zawsze należy
na końcu języka mieć, ażeby umieć obronić swoją CZEŚĆ.

Wulkan wspomnień będzie zawsze z tobą szedł,
       AŻ  PO  ŻYCIA  KRES.
Z poplątanych ścieżek swego życia trzeba na światło
dzienne wyjść,  aby odnaleźć sobie inny w życiu cel.

Jestem zamknięta w małym pudełeczku
Pięknie wystrojonym z zewnątrz
Możesz zobaczyć na nim co tylko zechcesz
Co tylko sobie wyobrazisz
Teraz spróbuj je otworzyć
Drewniane wnętrze jest odrapane
Trochę brudne i zaniedbane
Proszę, nie bój się go
Narysuj w nim małe serce
Widzisz? Jest o wiele piękniejsze.