O chorobę się modlę
o krople na zawał
nie przeciw

o brzozowa strzałę
gdzie czerwień
wydaje się bielsza

o wstrzymany oddech
zaczerpnięty na nowo.

Nie taki diabeł straszny
jak go  malują
powiedział szatan

pod postacią
anioła stróża mojego.

Za to że stworzyłeś
żyrafę wyższą niż szafę
zebrę dla filozofów
ślimaka bezdomnego
słonia muzykalnego-jazzowego
bociana w krótkich spodenkach
kawkę czarną
i
kruka białego
psa z kotem i myszą nie do pary

dziękuję Ci Boże
bo to wszystko
wierzyć w Ciebie mi pomoże.

poezją

pisana jest proza życia

I co z tego że tak patrzysz
dotknij mnie
nie spojrzeniem
ale dłonią chcę poczuć Cię
można marzyć
z wyobraźni pierś wypręża się
pocałuję ciebie mocno
tak jak lubisz
wiesz
i wybuchniesz
eksplodujesz
i rozkoszy wydasz dźwięk
i co z tego że tak patrzysz
chodź
połączmy się.

Czym jest cierpienie?
płaczem
lub bólem
kłującym sercem
brakiem nadziei

a nic z miłośći
i nienawiści
a nic z rozpaczy
oczu bez łez

gdzie są źrenice?
gdzie jest krew?

A jednak wiara jest
i nadzieja
z małej litery pisane
lecz
wprost od Boga więc

niezłamane
i  wieczne są
na tak
na nie
nie zgubią się.

Kiedyś czas mnie gonił
teraz mi ucieka
na chwilę tylko
wyrywam się z klatki
czasoprzestrzeni
by spotkać ciebie
wenus z milo
w męskim wydaniu

podaj mi dłoń.

Pomalowałeś mój świat
jak jesień każdy dzień
nowy liść nowy kolor ma

oddech twój
twoich ust pocałunków gra
dotyk twój
deszczu łza do obmycia ran
każdy szept
tak plastycznie zmienia kształt
i spojrzenie
niech trwa.

Utracona kropla deszczu
susza
pory deszczowej nie nadszedł czas
katamaran odpłynął
i pozostał sam wiatr

każdy dzień kolejna łza
by zmyć kurz
oczyścić twarz.