Piszę do Ciebie Ojcze z głębokości serc dwóch
Może to głupota
Wiem ? że to głupota
Masz przecież świat na głowie ? cały
Lecz jam tą częścią też
Nie chce byś św. Mikołajem był
Pocztą z życzeniami
Przytul mnie czasem bom zatracił sens swój
Ty dajesz krzyż na miarę
Lecz przytul czasem pozwól że razem popłyniemy
Sam trwogi mej ? tak ciężko
Przytul ojcze i przebacz.

Pęcznieją we mnie dojrzewające
ze skojarzeń na słowa owoce.
Czasem są zaledwie zwykłą porzeczką,
którą obracam w ustach
wydymając policzki jak dziecko
co ssie landrynkę...
I wysysam z niej kwaskowy sok
zwykłych zdarzeń,
a bywa, że porzeczka mnoży się
w kiść winogron,
które rozgniatam powoli
językiem o podniebienie
i małymi łyczkami, niespiesznie
szukam w nich smaku winnej melancholii.

Ciemność w duszy mojej
bez nadziei na jutro
dzień za dniem mija
i po kawałku ją pożera
uwięził mnie  ciemny sen
z którego nie mogę się obudzić
lecz to tylko jawa która
zalewa me życie i krępuje ręce
bym szczęścia nie mógł sięgnąć
choć jest tak blisko.

Spadła gwiazda gdzieś w oddali
A ja szedłem w myśli otchłani
Błysk tylko a potem mrok
Kolejny krok naprzód, a dwa w tył
Ona zniknęła a ja cały czas idę
Przez własne oblicze przebywam
Dlaczego nie mogę być jak ona?
Taka piękna w mroku nieba zaginiona
Zmuszony jestem by żyć wśród nich
Zmuszony również do tego by być
Nie mogę tak odlecieć w dal
To dla mnie niemożliwe, bo z każdym dniem
Zostawiam gdzieś myśli me i tracę je
No i wtedy coraz bardziej zatracam się
Pozbierać je wszystkie to nieosiągalne jest.

W potoku zamieszkała złość
Z każdą sekundą zyskiwała wielkość
I spływała tak bezkreśnie
W wodospadzie słów
Z każdym spadem rosła w siłe
I ginęła tak w jeziorze bez dna
Rozpływała się, ale wciąż
Powracała razem z potokiem
Jak głaz z nieba
Niszczyła siłę rzeki słów
By potem się ulotnić
Czy wyparować, ale wrócić znów.

Płomień powoli wypala się
A ja gasnę razem z nim
Tak jak rośnie w świetle cień
Zabija pustka w sercu mym
Jednak brutalna siła pozostaje
Ogień wciąż płonie, niszczy otoczenie
Życie wypala, to tak szybko się dzieje
Od tego chaosu wszystko zmarnieje
Dojdzie do tego, że umrę i ja
Ale nie od razu, tylko powoli
Jak bezsenna noc mija w męczarni
Tak umierał będę w tej niedoli
Pozostanie po mnie tylko chęć zapomnienia...

Zgasło znów światło
A kogo to obchodzi
Znów się zapali...

Drapieżne chmury wiszą nad mą głową.
Choć właściwie Cie nie znam, wciąż tęsknie za Tobą.

Uczucie to dziwne, pierwszy raz je doświadczam.
Lecz słucham mego serca, to najlepszy doradca.

Uśmiechem me smutki w mig w kąt przeganiasz.
Przed komplementami, jak przed strzałą, ciągle się wzbraniasz.

Zmysłowe twe usta i jedwabne włosy,
po jednym pocałunku wzleciałbym w niebiosy.

Spojrzenie tajemnicze, ponętne jak u dzikiego kota.
Potrafisz pokazać pazury, ale serce masz ze złota.

Zabawna i mądra, bystra i wyrozumiała.
Chcę mieć Cię przy sobie, sprawiać byś ciągle się śmiała.

Lecz los jest okrutny, niech szlag go trafi.
Utrudniać nam życie tylko potrafi.

Lecz jest też nadzieja, w niej mój ratunek.
kiedyś do Twych dni zastuka wysoki brunet.

I ogarnie go radość niemożliwie wielka.
Przytuli, pocałuje i skończy się samotności męka.

Nie mów do mnie
Nie bądź ze mną
Nie patrz na nic
Po prostu bądź
I patrz mi w oczy
Tylko tyle potrzeba mi
Nic więcej wystarczy to
A ja będę po prostu
Tak jak jesteś Ty
Nic się nie liczy
Nie liczę się ja
Tylko proszę
Trwaj tak dalej
A będę trwać ja...

Liczę do trzech
jesteś tu
liczę do trzech
a Ciebie nie ma
liczę do trzech
wciąż brak
a ja tylko
raz dwa trzy
raz dwa trzy
raz dwa trzy
cyklicznie wpadam w trans
to szaleństwo...
a ja wciąż liczę
raz dwa trzy
nie ma nic
a ja liczę...
to rzeczywistość
nie to tylko
raz dwa trzy
raz dwa trzy
raz dwa trzy.