Czemu Twe ręce takie pomarszczone,
Czemu Twe czoło takie zachmurzone,
Czemu Ty mamo tak się zadumałaś,
Czyżbyś o miłości naszej zapomniała?

Mateczko kochana co nas na świat wydałaś,
Ty nad naszym zdrowiem dzień i noc czuwałaś,
Ty nas mowy polskiej nauczyłaś,
I pacierze także Ty mówiłaś.

Pomiędzy ludzi iść kazałaś,
I w niejednym smutku często pocieszałaś,
Gdyśmy teraz wszyscy dom swój opuścili,
Tylko z tatusiem Ciebie zostawili.

Są takie chwile gdy do Ciebie wracamy,
Z niejednych zmartwień Tobie się zwierzamy,
Niech nas błogosławi Mama ukochana,
Twa ręka zmarszczona, ręka spracowana.

Z samego rana
Tak koło świtu
Kogut narobił
Dziś dużo krzyku

Hej! moje panie
Hej! moje panie
Trzeba dziś jajka
Znieść na śniadanie.

I nie wypada
Dziś kuku ryku
Aby zabrakło
Ich na stoliku

Gdy kury później
Jaja nieść miały
O urodzinach gosposi
Się dowiedziały.

Czemu ty matko tak mnie oszukałaś
I tego światu ujrzeć nie dałaś.
Czemu ty ojcze na to pozwoliłeś
I nad moim życiem wyrok wyznaczyłeś
Była bym ja była do was dziś się śmiała
I do ciebie matko oczkami mrugała.
Była bym ja tyle szczęścia dziś zaznała
Gdybym waszego wyroku nie miała.
Jutro me serce nie będzie pukało
I ciebie matko nie będzie widziało.
Bo jutro będzie już rozszarpane
I do kanału zostanie wylane.
Lecz ja ci daruję mateczko miła
Bo to nie twoja, lecz szatana siła była.

Myśli nie nazwane krążą mi po  głowie
Ptaki dla mych marzeń serenadę nucą
Serce w piersi kołacze, czy dzisiaj Ci powie?
Że bez ciebie liście na drzewach się smucą?

Brak twego ciała zabija mą dusze
Jeden uśmiech sprawia że krew w żyłach mych płynie
Dzień w dzień bez ciebie w tęsknocie się duszę
Bo dziś jest kolejny dzień, który bez Ciebie mi minie.

Lecz gdy patrzysz na mnie z ukrytą czułością
Czuję że serce coraz szybciej mi bije
Zamykam wtedy oczy zmęczone z błogością
Bo tylko przy Tobie czuję że żyje.

Gdy byłem sprytny i młody
Dobrze u Ciebie sie zyło
Miałem dostatku żarcia i wody
I słuzyc mnie uczyło
Ja tekże dobrze sie sprawowałem
Bo brak mi nie było nieczego
Gospodarz spal ja pilnowałem
By stac sie nie mogło nic złego
Gdy przyszedł czas mej strarości
Ja nie potrzebny juz byłem
Gospodarz ciagle na mnie sie złościł
Mówiąc , ze swoje przezyłem
Wywiózł mnie w pole z daleka od domu
Wywiózł i tam zostałem wyrzucony
O tym juz sam nie mówił nikomu
Nie wiedzac jak ja  zostałem skrzywdzony
Czy wiesz mój Panie co ze mna zrobiłes
Nic jeśc nie miałem i nie szczekałem
Czemu na zawsze mnie nie uspiłes
Tylko ja włóczęga sie stałem
Ciągle mysle co źle zrobiłem
Ze  taki psi żywot  wiodę
Czy wszystkie psy na starość
Wyrzucone są na drogę.

Jak ziarno, plewu przeklętego posiane na skale,
Jak zabite w czeluści grzechu i chamstwa morale,
jak kurestwo, wśród złota i srebra szerzone,
jak przykre słowa, po łzawy widok bez sensu rzucone,
jak szyta gruba nicią kłamstwa szmata,
jak zdrady sztylet, skalany krwią brata przez brata,
jak sto gram nienawiści, w miłości garze skrzętnie ukryte,
jak przekleństwo złowrogie na zimnym sercu wyryte...
tak ja, nie człowiek wśród ludzi,
we własnym koszmarze, z którego nikt mnie nie zbudzi
trwam, bo trwać mi zostało jedynie
i wiem, że życie me marne już niczym nie zasłynie,
choć dotknąłem dna, odbić sie nie mogę,
bo przykuta mam doń jedną, jak i drugą nogę,
wiec wybacz uśmiechu brak na kamiennej twarzy
i przytul, bo Cię ostatnią ze szczęściem kojarzę.

Przyszła do mnie pani
Szara suknia na niej
Smutną minę miała
Gdy przede mną stała
Chciała tu zamieszkać
I żyć ze mną chciała
Chęci takie miała
Abym wolne chwile
Tylko z nią spędzała
Odejdź stąd ja proszę!
Ja tego nie zniosę!
Jest mi tu wesoło
Kwiaty rosną wokoło
Mam wnuków gromadkę
I dobrą sąsiadkę
Odeszła samotność
Ręką pomachała
Ja do ciebie wrócę
Tak mi powiedziała!

Tu na polskiej ziemi
W tarnowieckiej gminie
Jest wioska Łubienko
Co od wieków słynie
Położona w dolinie
Pomiędzy górami
Które już porosły
Zdrowymi drzewami
Środkiem naszej wioski
Mały strumyk płynie
Zwie on się Chlebianka
W tej naszej wioszczynie
Mamy piękną szkołę
Szkoła 1000-latka
Budował ją dziadek
Pomagała babka
A na samym wzgórzu
Gdzie lipa zakwita
Stoi piękny kościół
Który wszystkich wita
Wszystkich nas naprasza
Wszyscy uczęszczają
Bo wszyscy nadzieję
Tylko w Bogu mają
Tak bym cię chwaliła
Moja wiosko mała
Jeszcze bym życzenie
Tylko jedno miała
Żebym tu na wieki
Zamknąć oczy chciała
Byś ty moja ziemio

Na zawsze mnie otulała.

Byłem normalnym pogodnym dzieckiem Z radością głaskałem napotkanego kundelka
A z kruchych warg pochylonej ku ziemi staruszki Wciąż usiłowałem wyczytać słowa boskiego poematu
I zawsze szczerze się cieszyłem gdy Ty byłaś blisko Czy wiesz kim byłem Mamo !?
Moja wiara była dość pewna w swoich posadach Myślałem,
że szczęście trwa wiecznie i nieustannie A dopiero miniona sekunda zdawała się wiecznością
Co dzień spotykałem u studni trzy znajome siostry...
Ich wiaderka miały nazwy wiara, nadzieja, miłość. Czy wiesz, że tak było Mamo !?
Lecz w końcu przyszedł dzień gdy powiedziałaś dość
Błękitny ocean twojego osobistego szczęścia wysechł
A wraz z nim prysł raj w którym spałem od zawsze
Ryknęłaś w piekielnych spazmach płać, płać natychmiast!
I w srogim gniewie nie dałaś mi choćby dnia prolongaty
Czy wiesz co mi zrobiłaś Mamo !?
Od teraz musiałem być ciągle lepszy by zasłużyć na ciebie Choć byłem dobry,
nade wszystko wystarczająco dobry Wczesnym rankiem źli ludzie przyszli pod nasz dom
Choć jeszcze wczoraj zdawało się, że są tak daleko...
Nic już nie jest takie same w zbitym zwierciadle.
Czy tego chciałaś Mamo !?
Odpowiedz

Można?
Pytań zawsze jest więcej
Odpowiedz na to czego pragniemy najbardziej
Nie istnieje
Gdyż zawsze pragniemy Wiecej
Miłość zabawne słowo
Pożądanie brzmi poprawniej
Zauroczenie mniej banalnie
Troska!
Troszczymy się tylko o siebie
Pustka
Dotyka nas w najgorszym momencie
Pytanie!
Co dalej będzie?
Można by zanurzyć się w śnie
Miękkim  lekkim bezimiennym
Może warto zawrócić dookoła
Może warto zapomnieć
Może warto pamietać
Czas zgasić płomień niedoskonałości
Zacznijmy żyć
Abyśmy żyć chcieli.