Wy! Władcy, Dowódcy i Posłowie!

Pamiętajcie, że to my decydujemy sami o sobie!

Wszakże, gdy o wolności hasła skandujecie,

Dobra naszej Ojczyzny gorliwie likwidujecie,

Strzeżcie się! Wy, co Polaków za nędzny paproch macie,

I Wy, co w imię pokoju do patriotów strzelacie,

Wasz czas nadejdzie i rządy wieczne ustaną,

A my, Traugutta potomkowie, odzyskamy Ojczyznę ukochaną

Głoszono Ją umarłą, a Ona żyje,

Dzięki krwi naszej, co ziemie te kryje,

Jak Rafajłowa, gdy Polacy i polski i carski mundur nosili,

Walczyć będziemy, lecz dość już krwi przelanej,

Postąpimy tak, jak Rycerz Niepokalanej,

Byśmy nienawiść jeszcze większą miłością zwyciężyli,

Przykro mi patrzeć, idąc ulicami miasta,

Młodzież zatraconą, bezbożną, wulgarną,

Przecież my jeteśmy potomkami Piasta,

Diabeł ręce zaciera, już nimi zawładnął,

Przykro mi widzieć, czytając gazetę,

Kolejne afery rządowe, korupcje, podsłuchy,

Nowe twarze, stare rządy, grajmy tę samą kasetę!

Ale Polak mądry! Socjal dodaje otuchy,

Przykro mi słyszeć, oglądając telewizję,

Faszyści, naziści, nacjonaliści,

Taką na zachodzie mamy dewizę,

Dlaczego w nas wszystkich jest tyle nienawiści?

Lecz krew Sarmacka dalej w nas drzemie,

Ukryta, wyciszona, na swój moment czeka,

Tylko podział i kłótnie Polaków daremne,

Bo Polak w domu z piwem siedzi i na wszystko narzeka.

Mickiewiczu! Gdy to dzieło przeczytałem po raz pierwy,

Istoty tego dramatu nie zrozumiałem,

Lecz i ja w miłosnym cierpieniu się zabłąkałem,

 Uczucie do niej duszę mą pali i szarpie za nerwy,

Dziewiąta godzina- miłość i uczucia,

Mówił o teorii "bliźniaczych dusz",

Po śmierci razem, lecz za życia nędzny kurz,

Jej drugim rodzajem zgniję, młody, bez obycia,

Dziesiąta godzina- świeca zgasła,

Rozpacz odrzuca marzenia w cień szkaradny,

Już się mną bawić nie będziesz, "puchu marny",

Na emocje się targam, wtem Bóg anioła nasłał,

Jedenasta godzina- czas przestrogi,

Niech znikną frasunki, proszę o pokutę,

Lecz jej nie będzie, serce na ziemi zakute,

Znikłeś, zniknę i ja..Gustawie mój drogi.

O naiwności!- Me utrapienie.

Czemuż taka niewinna i straszna zarazem,

Dobrze wiesz, że nie będę z nią razem.

A Ty- romantyków zguba, złudne dajesz marzenie.

Serce me!- niczym kwiat róży, gorejące,

Bez Ciebie życie 'niestety' niemożliwe,

Jednak przez Ciebie gorzkie i dotkliwe,

Sił mi oszczędź! Wszak ciało i dusza gorące, jako barwne pustynne słońce.

Niewiasto!- Serca mego klucz,

Twe barwne lica, lśniące, cudowne włosy,

Ust twych dźwięk, chóru anielskiego głosy,

Rembrandt'cie!- Przykład Ci daję! Ty mnie cudne kobiety malować ucz.

Ach! Jak Batszeba w kąpieli- piękna, urokliwa,

Wyjaśnij mi malarzu, twórco wspaniały,

Ile te męki i cierpienia będą trwały,

Kiedy za tę miłość nieszczęsną dojdzie kresu ta kara straszliwa.