*Coraz dalej i dalej

Stukot kół brzmiał jak mantra;
do zobaczenia - kochanie.

Ostatnie słowo coraz ciszej.

Za oknem brzozy skąpane w bieli,
tworzyły jedną ciągłą linię.
Ubrana w deszcze ...w pamięci dodaje
każdą wspólną chwilę.
Zamknęła je w dłoniach jako antidotum
- na puste wieczory.

Znowu z kart samotności będzie stawiać
pasjansa.
Zasuszona nadzieja stąpa po kruchym lodzie.

Zamyka oczy.

splecione ręce gdzieś na plaży (...)
zbłąkane myśli.

Twoje kroki już cichną na schodach.

Kazimiera Duraj
Foto z netu