czwarta czterdzieści pięć

Znów wczesnym rankiem oglądasz sufit
szukając w bieli nowego zmartwienia,
analizujesz wczorajsze kroki, błotem
codzienności zabrudzone twoje myśli.

Jeszcze szarość świtu zalewa pokój,
w którym szukasz wytchnienia od zmory
dnia powszedniego. Dobierasz kolory
do całokształtu wyobrażenia o sobie.

Nie mówisz nic lecz nagonka twych myśli
zbyt głośna dla mojego serca, słucham cię
wpółprzymkniętymi oczami.Bezgłośnie
powtarzasz, że ciągle kochasz...