deszcz rozmywa

jesienną panoramę

we framudze okna

jak artysta-malarz

co przesadnym pędzlem

nawilża akwarelą

napęczniały papier

na wielkiej sztaludze

a po szybie płyną

kryształowe kropelki

wąskimi strużkami

odpływam powoli

razem z drzewami

z namokniętej szarości

pod niebem zapłakanym

do krainy melancholii

gdzie chwile zakwitają ciszą

i tylko deszczu krople

które rytm wystukują

o blaszany parapet

ten jesienny wiersz

za mnie piszą

Autor: Don Adalberto

                                              (tryptyk)

I

mój dziadek

Wielkopolanin

z dziada pradziada

po latach zaboru

jako pierwszy

zawiesił na magistracie

flagę biało-czerwoną

a w opętanym wrześniu

trzydziestego dziewiątego

szaleńczo przedzierał się

by bronić Warszawy

lecz pod Kutnem

dostał się do niewoli

i przesiedział w Rzeszy

całą okupację

II

moja babcia

(bohaterka)

każdy dzień

znaczyła krzyżem

nadziei

i mocą wiary

dzieliła

kromkę chleba

na kruszyny

by zaspokoić głód

sześciorga dzieci

III

to historia

jak innych tysiące

z czasów wojennej

zawieruchy

która jeszcze dzisiaj

drżeniem głosu

powraca w opowieściach

mojej mamy

a w moim sercu

(kiedy je słucham)

powiewa dumnie

flaga dziadka

z osiemnastego roku

i burzy się w żyłach

krew

biało-czerwona

Autor: Don Adalberto

już ziemia powoli zasypia

otulona złocistą pościelą

choć jeszcze groby zakwitły

i zapłonęły zniczami pamięci

W Nowym Jeruzalem ucztują święci

tam miejsca dla nas są przygotowane

a my jeszcze legionowe pieśni nucimy

zatroskani o losy Polski Niepodległej

Autor: Don Adalberto

kręci się kołowrotek historii

a czas nić na nim przędzie

i to co się kiedyś wydarzyło

w przyszłości powracać będzie

bo włókna przędzy różnorakie

choć jedna gleba je rodzi

choć noszą to samo znamię

i tak z pokolenia na pokolenie

wyrastać będą nowi patrioci

i plenić się będą targowiczanie

Autor: Don Adalberto

Kochany Dziadku

piszę ten list z nadzieją

że gdziekolwiek jesteś

to w mocy niepojętej

dotrze on do ciebie

a może już go czytasz

zanim rodzące się myśli

dłoń przeniesie na papier

odszedłeś z tego świata

szybko i niespodzianie

kiedy byłem zbyt młody

aby rozumieć do końca

rzeczy tak ogromnie ważne

jak Ojczyzna i patriotyzm

pamiętam jednak doskonale

wspólnie spędzane wakacje

twoje niezwykłe poczucie humoru

i twoją poznańską gwarę

którą nie zawsze rozumiałem

tak wiele lat już przeminęło

a ja ten list piszę w setną rocznicę

odzyskania przez Polskę niepodległości

i choć dla ciebie teraz czas nie istnieje

to byłeś w tamtych wydarzeniach

powstańcem - bohaterem

dziękuję - Dziadku

bo gdy miałeś zaledwie

osiemnaście lat

to chwyciłeś za broń

i stanąłeś do walki

o naszą niepodległość

za to jestem z ciebie

tak bardzo

             bardzo

                      dumny

z wdzięcznością - twój wnuk

Autor: Don Adalberto