czasem warto
oderwać się od ziemi
i z okna samolotu
spojrzeć na nią z góry
a na wszystkie nasze
codzienne problemy
popatrzeć spokojnie
z innego wymiaru
śmieją się na okrągło
biało-szare obłoki
które wolno sobie płyną
nie spiesząc się donikąd
bo przecież dla nich
gigantyczne kombinaty
to tylko pudełka zapałek
a zagonionych ludzi
nie widzą już wcale
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
w efemerycznej podróży
odwiedzam kraj daleki
kołysany egejską falą
a moja wyobraźnia
jak Pegaz skrzydlaty
wzlatuje nad oliwne gaje
i z kamiennych ruin
wskrzesza dawne piękno
Hellady
płynę przez świątynie
mitycznych bogów
słucham Egerii
natchnianego szeptu
wchodzę w arkana
sztuki tworzenia
i w jaskini Platona
odsuwam bezskutecznie
kielich cykuty od ust
Sokratesa
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Okiem Opatrzności
strzeż mnie - Panie
na wszystkich drogach
które dość często
w życiu się plączą
a niekiedy tworzą
węzły gordyjskie
lecz nade wszystko
zachowaj mnie łaskawie
od rymów częstochowskich
co składają się w ustach
jak zardzewiały scyzoryk
od filozofów
którym się wydaje
że mają na wszystko
gotową receptę
od teologów
którzy drapiąc się po głowie
próbują Ciebie niezdarnie
zaszufladkować
od polityków
co naiwnym obiecują
drugą Japonię czy Zieloną Wyspę
od przebieglych krętaczy
co po trupach dążą do celu
od telewizyjnych manipulantów
co przerabiają mózgi
w globalne bezmózgowie
i od wszelkiej innej plagi
zachowaj mnie - Panie!
Autor: Don Adalberto
kiedy najkrótsza ze wszystkich nocy
bezszelestnie spowije ziemię
całunem powabnej tajemnicy
i kiedy olimpijskie muzy -
Kalliope
Klio
Erato
Euterpe
Melpomene
Polihymnia
Talia
Terpsychora
Urania
zaczną krążyć mi nad głową
jak kruche nocne motyle
pozwólcie mi wtedy wysłuchać
pieśni dwunastu panien
o mojej dalekiej Arkadii
którą dawno temu opuścilem
by zmierzyć się z wyzwaniem losu...
a potem niech światełka latarnii
świetlików świętojańskich
rozświetlą przede mną zagubioną ścieżkę
do miodosytni młodzieńczych marzeń
abym mógł zanurzyć usta
gorzkie jak zioło piołunu
od realizmu codzienności
w nektarze kojącej poezji
Autor: Don Adalberto
rozkołysały się dzwony
radosnym śpiewem
Chrystus
idzie
ulicami
kolorowe wstążki
łopocą na wietrze
chorągwie płyną
ponad głowami
jak żagle przesłania
wiecznie żywego
poszumem liści
w procesji
kroczą
nawet
drzewa
muzykanci symfonię
pobożnie fałszują
a na rozgrzany asfalt
wdzięcznie
kwiaty
opadają
wyrzucane z koszyczków
drobniutkimi rączkami
a Ty
taki kruchy i mały
jak płatek śniegu
w cieniu baldachimu
schowany
patrzysz i czekasz
kto Cię zaprosi do siebie
Autor: Don Adalberto
