Do siebie piję
Myślałem jak stać się niewidzialnym
i wbrew pozorom nie jest to wielka sztuka
znikasz na pstryk obłoku dotykasz
krok naprzód a jednak wstecz
zakładasz stary garnitur co mole
prawie go zżarły torbę podróżną
wieszasz na ramieniu jak balast
w niej całe twoje smutne życie
przez które słońce nie przenika
we mgle chodzę i niby do przodu
lecz cofa się nieustannie rak
który bez czystej wody ginie
mając nadzieję że będzie pięknie
kiedy wypowiadałem z miłością
twoje imię ale czas zamienia uczucia
w skorupę mięczak robi krok w tył
jak to rak rok miesiąc dzień bo
nadszedł już ten czas utonę
w mętnej uczuć brei nieprzezroczystej
niczym szyba w deszczowy dzień
zabrakło sposobów by osuszyć łzy
więc najlepszym z nich to zniknąć
para to stan wolny od trosk
kieliszek jedyny on się nie zbije
za toast czyjś szczęście czyje
niewypowiedziane z moich ust
problem mam że wódki nie piję
nie piję ?
Komentarze 3
Ładnie, dużo tutaj własnych refleksji i przemyśleń, pozdrawiam serdecznie marmurze.
Piękny wiersz marmurze, pełen głębokich przemyśleń. Pozdrawiam serdecznie
Bardzo ciekawy wiersz, jesteś na topie, to dobrze że tak jest, bo cóż zostało z tego życia, tylko wspomnień moc, dobra pierzyna i nowiny jakie dla nas są wspaniałe, gdy życia pozostało tak wiele, tak wiele, że piszemy wiersze i zastanawiamy się każdego dnia i pocieszamy się wszystkim co nas otacza, taka to jest nasza na emeryturach praca. Pozdrawiam.