Zima - koronkową nić misternie plecie
otuliła ziemię perlistym całunem
szczyty gór ośnieżone poranną mgłą spowite
dodają krajobrazu magicznego uroku
wierzchołki drzew lśnią w puszystych koronach
ziemia skuta lodem prawie nie oddycha
słońce ukryło się w dolinie za górami
kiedy mgła opadnie może znów zaświeci
by ukazać urok krajobrazu w bieli
i perlisty blask iskrzącego się śniegu
który nam zesłała zimowa władczyni
swym kunsztem artyzmu - wszystkich zadziwiła

autor: Helena Szymko/

foto z netu/

Malarka zima - tworzy pejzaże

po skostniałej ziemi puszyste dywany ściele
drzewa i krzewy śnieżną szatę mają
magicznego uroku ziemi dodają
sterylny krajobraz utracił swe barwy
jakby się w zimowej scenerii zatracił 
nadmorskie wody pokryte krami
jaśnieją wokół - jarzącą się bielą
wydmy pokryła śnieżnymi zaspami
malując niesamowite ziemi widoki

Ostatnie twoje tchnienie -
i tylko cisza wokół
wędrówka duszy w nieznane
niech Twoi Aniołowie Panie 
wyprowadzą go z mroku -
nie pozwól by sam
błądził w ciemności
wskaż mu drogę do światła
otwórz wrota do raju -
przyjmij strudzoną duszę
do Królestwa Niebieskiego
z Twojej wielkiej miłości -
Boże zbudowanego .

autor: Helena Szymko/

foto z netu/

Zasłuchani w starą melodię z płyty -
w siebie zapatrzeni
z lampką czerwonego wina
jak ze scenerii starego kina
ogień sypie skrami złoci się i mieni
tak miło przy kominku
gdy na dworze zimno słota
droga do wiosny daleka
za wiosną już męczy tęsknota
wieczory się dłużą dzień coraz krótszy
jesienne dni nostalgią nużą -
za oknami listopadowe smutki

autor: Helena Szymko/
foto z netu/

Śmierć - z czułością tuli
swoje ofiary
pocałunkiem piołunu
pieczętuje sine usta
w czerń przyodziana
tajemnica wiecznego mroku
wciąż zbiera żniwo - wiodąc
ku przeznaczeniu.

autor: Helena Szymko/

foto z netu/