Kiedyś odejdziesz z tego świata

Najwyższego nie będzie interesowało,

że byłaś bogata

On nie spojrzy na Twoją figurę,

nie zapyta o domu kubaturę,

marka samochodu nie będzie miała znaczenia

nie zrobisz sobie makijażu na do widzenia.

Niestety na ziemię nie wrócisz z powrotem,

nie ma stamtąd przylotu żadnym samolotem.

Przyjdzie spojrzeć Stworzycielowi w oczy,

Jego miłość na pewno Cię zaskoczy.

Bóg zada jedno pytanie:

co zrobiłaś z moim Synem, kochanie?

niedziela

wolne od wszystkiego

wszystkiego pracowitego

dzień poświęcony Najwyższemu

Najwyższemu Jedynemu Sprawiedliwemu

odwiedzić wypada kościół

kościół budynek ponad inne

w murach nie ma

Wiecznego Niezmiennego Dobrego

odwiedzić trzeba kościół

kościół Ciało

Cierpliwego

zbudowane na skale

jednomyślnie działające

działające z Miłością

Niepełnosprawni, chorzy i ubodzy

dla Stworzyciela są tak samo drodzy,

nie są z innej planety,

nie trzeba w tej sprawie wypełniać ankiety.

Przyszło im żyć obok pychy i nic nie widzenia,

ciągle szukają tajnego miejsca schronienia.

Miliony ludzi po świecie chodzą - smutne,

że się nawzajem nie obchodzą.

Człowiek dla człowieka wilkiem się staje

nienawiścią często ziaje.

Nie tak świat został stworzony

Wszechojciec przechadza się zasmucony.

Wiele zamysłów w sercu ludzkim znalazło schronienie
jednak Doskonały Architekt zmienia je niepostrzeżenie.

Uśmiecha się przy tym radośnie:
tylko tak Twoja wiara wzrośnie.

Nie mam upodobania w śmierci grzesznika
i na krzyżu pokonałem napastnika.

Nie zależy mi na biedzie, wojnie czy upadku,
brak mi radości w nieszczęśliwym przypadku.

Dobre myśli o Was w sercu mam
i od poczęcia każdego człowieka znam.

Stworzyłem świat idealnie,
ale nie chcieliście żyć nienagannie.

Kocham Was moi mili,
nie czekajcie ani chwili,
zapraszam z radościami i smutkami
podpisał - Bóg z aniołami.

Nastąpił ten moment
Jesteś szczęśliwy
Znów czujesz że żyjesz
Znów uśmiech prawdziwy

I wszystkie twe troski
Hen uleciały
Na nowo żywot
Prowadzisz wspaniały

I czujesz ten zapach
Wiśnie kwitnące
Pachną jak kwiatki
Wieczorem na łące

Gdy z kolegami
Latem biegałeś
Bo wtedy beztrosko
Problemów nie miałeś

I tak odpoczywasz
-Szczęśliwy
Wygrałeś w boju
I słyszysz głos księdza
- nad sobą
"Spoczywaj w spokoju"


Amen.

Mam dość.

A dość ma mnie.

Czuję je w całym ciele ,
Wgryzło mi się w każdą kość.

Nie znam się na medycynie,
Nie chce sam znów sobie przeczyć,
Że jest dobrze.
Nie wiem,
Powiedz,
Czym i jak to mam wyleczyć?

Po co liczyć znów na ciebie?
Sam receptę znajdę sobie!
Może będę z tobą w niebie,
Kiedy już to w końcu zrobię.


Już znalazłem!
Weź do dłoni!
i mi przyłóż,

Wprost.

Do skroni.

Myliła życie z wyobraźnią

co kiepski teatr przypominało

wyzierały smętnie spod powiek

ból i rozczarowanie

jej życie to przypadek

beznadziejny

produkt skrzywionego mózgu

pytała pustego pokoju

pełne zdumionego wyrzutu

spojrzenie z lustra

przesłaniał obłoczek

niedowierzania sobie

a wszech obecna martwa natura

potęgowała uczucie niesmaku

rodził się bunt i rzucał słowa gorzkie

co obrażały uszy niebo milczało.

​_

Odwiedził mnie Księżyc

miał podarunek

tęsknotę

obiecał spełnienie

kłamczuch

dziś spotkany milczy

a Venus puszcza oczko

marzycielka

z drugiej strony lustra

miłość własna nie oszuka.

Dotarła tu a dokąd

z tego miejsca

jest jak samotny obłok

płynący po niebie

życie toczyło między

wierszami i na marginesach

tkliwe współczucie

żywi dla siebie

nareszcie dom

spokojna przystań

poluzował mentalny

pas bezpieczeństwa

ale dusza wydana na

łup gorzkich refleksji

czyż pojawił się na koniec

wyższy wymiar postrzegania?

Lalki stare niemodne

snują po korytarzach

świat o nich

zapomniał

jedna bez ręki

druga nogi

trzeciej

zapadło się oko

straszą

niegdyś błyszczały świeżością

cieszyły

dziś nieme pogodzone z losem.

Gdzie te grusze

co na miedzach rosły

gdzie żniwiarze z kosami

i śpiewy radosne

co niosły polami

wieczorami

gdzie lata młodzieńcze

i wite wieńce z polnej koniczyny

co zdobiły włosy dziewczyny

gdzie lata odpłynęły

za którą górą skryły

rzeki je poniosły

morza zabrały

w głębinach uwięziły

gdzie ta miłość

co stroiła uśmiechy

gdzie tamto życie

gdzie…?

Nie sprostała wymogom czasu

mały kobiecina

z podrzędnej mieściny

gwiazdy na drogę dostała

dokąd zawiodą

jeszcze jeden krok

mały kroczek

i spotkają się

za zakrętem

potem

krótka wzmianka

w prasie

nasza ukochana…

odeszła na wieczność.

Spójrz
im w oczy
Stań przed lustrem
Poczuj umysł swój w niewoli


Wejdź
w głąb myśli
Stocz tam walkę
I ją przegraj znów powoli

Chwyć
za duszę
Już nie swoją
I bez swojej też już woli

Usłysz
strzały
Zobacz wnętrze
Niech już więcej cię nie boli

Stoisz nad przepaścią
Liczysz wdechy
Liczysz czas
Liczysz na siebie

Stoisz nad przepaścią
Na głowie masz koronę
Ciężka, żeliwną
Która ciąży

Stoisz nad przepaścią
Czekasz na powiew
Aby się unieść
Lub spaść

Stoisz nad przepaścią
W głowie same najlepsze decyzje
Ale nie są Twoje
Nie możesz się zdecydować

Stoisz nad przepaścią
Liczysz że ktoś Ci poda linę
Do dłoni,
Na szyję.

Siedzę na tronie
Insygnia władzy
A w ręku broń
Muszę się jakoś obronić 
jak mam strzelić w głowę
Sobie.

Czy mogę się zrzec tronu?
I korony?

Oddam im wszystko,
moje stroje
I nakrycie
Nastroje instrument
Gotowy do gry

Gry o życie.

Śpiewem ubłaga

modlitwą skusi

duszę czystą

zimny umysł

znużony własną cnotą

rozkosznie drwi z rozsądku

przemóc beznadziejność

co niczym gangrena

toczy ciało

a sentymentalne frazesy

o przymiotach duszy

grają komedie.

Spłonąłbym gdybym Cię nie miał O Ukochana !
Spłonąłbym z niemocy, rozpaczy,
Serce moje rozpadłoby się jak meteor na kawałeczki,
Wszechogarniające przyszłyby Smuteczki,
Tak koloruje Twe Serce Wspaniałe,
i Wspomnienie ... i Wspomnienie - Ciebie;
To już nic nie da !
To co opisuje spłonęło, odeszło
Jak w przegranej bitwie
Amor rozłączył mnie od twego łuku i Serca
Boleśnie - poczułem smak Piekła ,
stłuczonej Goryczy,
Ja płonę jak zwiędnięty kwiat na zakurzonym parapecie,
i wołający o kilka kropel wody rześkiej.
Rozkruszyłaś mnie, choć po czasie dłuższym
sklejony jestem, i już z swą tarczą idę do przodu.
Miłości już nie skleję - zamarzło śmiertelnie uczucie
wymordowane , zwierzęco przez Hieny Losu rozszarpane !
Tylko Wena się w tym wierszu zrodziła,
I śmierci Miłości z żałobą ponownie gest smutny
ponownie uczyniła.
Usycham z Tęsknoty jak to Serce kalane,biczowane, i Kwiat
pełen zwiędłego Szczęścia na Pustyni Rzeczywistości bogaty.
Nie było nam dane być razem Miła, swe Szczęście spisuję na straty ! ;(
Choć Rzeczywistość okrutną się stała, moja Duszyczka o Tobie
nigdy nie zapomniała !

Słona woda przed oczami
prosta miłość jak cep
wali w łeb
i zalewasz się łzami

Jesteś marzeń złudzeniem

późno przybywasz

niosąc ze sobą pogodę

odzianą promieniami

miłości i tęsknoty

ach ty niespokojna

dręczysz zasadami

wypada czy nie

tobie już nic nie przeszkadza

w biegu do mety

a za nią znikają światy

gasną uczucia

gwiazd nie ma tylko

wieczne mroki spowite pustką

nicość prawdą jest…?