Jestem milionerem, zarabiam krocie.
W kieszeniach mam stówki, taki jest mój nawyk.
Co dziennie z kieszeni wypada stówka.
Pracuje po osiem godzin, w kieszeniach nie mam złota.
Ciągle słyszę przeciwko mnie będziesz biedny i niedorzeczny.
A ja widzę, że jestem miliarderem.
Nie ma w mych kieszeniach złota.
Wypadają ciągle przez różowe kieszenie.
Pracuję po osiem godzin i tak co dziennie.
Inwestuje, zbieram i się w mych marzeniach zamykam.
Do przodu tak brnę.
Ciągle mi brakuje ale się nie zmieniam.
Trzy, po pięć, dwa po dziesięć.
Jednak życie nie doskwiera mi.
Co słyszę tego nikt oprócz mnie nie wie.
Co widzę, tego nikt nie widzi.
Puszczam strzały z telefonu, nic nie zmieni mnie.
Jestem miliarderem co po większej ilości godzin pracy.
Szczęśliwie wraca do domu.
Nie widzę tego co inni, widzę swoje przeznaczenie.
Jestem w tym zanurzony.
I jakby tak wydać miliona mógł.
Trzeba by bo to życie nie dostatnie wiódł.
Zero kompromisów, zero natuzinowanego złota.
Bo to papierek miliarderek.
Fascynacje, kompromisy, złości i frustrację.
Miliarderek i zero sprzeczek.
Utajone mentalności w mej okrągłej głowie.
Reaktywacje co w życiu zmieniły mnie.
Uznania, miłości, przyjaźnie.
Zdumiewam się milionem.
Nie wydaję już tak jak kiedyś, by wieść życie niedostanie sponiewieram dużo, krocie.
Zbieram, zdumiewam, fascynuje się, widzę, słyszę i to nie boli mnie.
Trzynastego dnia w południe.
Gdy słońce świeci nad horyzontem zdarzeń.
Promienie odbłyskują, zmieniają tor.
Ja idę dalej tą samą drogą, jestem milionerem lub miliarderem.
Jedna wielka niewłaściwa.
Co swe kręgi zamyka.
Trzeba tak w kółko by nie popaść w desperackie brzemienia.
Intryguję mnie, znieważa mnie.
Pięć złotych monet.
Które rzucam podzielne do rzeki i studni, wypełnionych szczęściem.
Te szczęście wznosi mnie, przenika mnie.
Skrzydlate plecy co w niewiedzy.
Unoszą 8 godzin.
To skrzydła Anioła.
Mentalności już brakuje mi.
