KSIĘŻYC

Kiedyś uciekałem 

przed księżycem,

dlaczego nie wiem,

on mnie gonił, 

dwa ostre pazury

z dumą srożył,

srebrnym lśnił

promieniem, zlewał

w moje ramiona 

melodię zabłąkania,

topił jaskrawość

w rzece odbity,

uczucia gasił 

w męce, biegł

za mną coraz

prędzej, patrzył

teraz jakoś 

groźniej, płynął

polem, mostem

sadem, dróżką 

doliną, wzgórzem

gnał kolorowym 

ogrodem, chciał 

nawet wpaść

do pokoju, nie

dając mi spokoju 

musiałem szybko

zamknąć oczy,

teraz siedzi po 

tamtej stronie lasu 

gonitwą zmęczony. 

Kazimierz Surzyn