Walentynki, Walentynki!
Jest zabawa bez rodzinki
Są podchody i zaloty
I serduszka i tęsknoty...
Są prezenty, róże duże
I do siebie wciąż podróże
Są całusy i westchnienia
Serduszkami płonie ziemia....
Więc Walenty się dziwuje:
Nie tak miało być, coś czuję.
Babcia Zosia ciągle pyta:
Kto mi serce da, choć dzisiaj?
Generał broni
Mistrz kierownicy
Biskup w czerwieni
Olimpijczycy
Zwycięzca w totka
Ksiądz kanonik
Mnich brodaty
Aktor kudłaty
Celebrytka
Muzyk z puzonem
Chudy polityk
Dyrygent z żoną
Kasjerka
Iluzjonista
Wizażysta
Senny basista
Dziewczyna czysta...
Wszyscy kłaniają się pokornie
Dobrze wiedzą, czym będą
Na koniec
Dzwońcie świątynne dzwony
kołyszcie serca ze stali,
Niech grają preludia najpiękniej
Nie śpijcie, dzwońcie, smoki leniwe,
wyrwijcie się z okowów,
Powstańcie i grajcie, tańczcie swój taniec...
Już blisko, w drzwiach już....zapowiedziany!
Po cóż nam dzwonić muzyką darmo,
serc zimnych nie wzruszymy
I tylko stara prorokini
nieraz wyśmiana przez nowoczesną młodzież
Tylko Symeon, co dopalał się
jak szczapa drewna, po cichu; biedaczysko...
Zobaczyli... nie widząc prawie, starymi oczyma
A Matka Boża w niebie z gromnicą:
ciągle ciemno tam, na dole
I choć miasta świecą...
To mało.
Byłem u Ciebie, przyjacielu
sadziłem kwiaty w twym ogrodzie
podlewałem zeschnięte krzewy
Podnosiłem z kolan
pochylone bukszpany
Żółte forsycje skrapiałem
świeżą wodą
Widziałem spragnione trzmieliny
i tulipany ospałe
skłonione
zmęczone
stęsknione
A róże które sadziłeś
zdziczałe, nieszczęśliwe
jak mogłem, ratowałem
Gdzie byłeś wtedy, zapytam
twój ogród wołał ciebie
krzyczał z tęsknoty
gorąco:
wróć, do twego ogrodu
do swego domu
do swych dzieci
i wracaj też do mnie
czekam
W starych dzielnicach
poznanych tylko pobieżnie
przez dreptających wycieczkowiczów
dzieje się tak wiele
Słyszałem wspomnienie
o tym jak mistrz Chopin wędrował
pod koniec swego czasu
uliczkami Edynburga
Oglądał stare miasto,
gdy nagle - strun jego duszy
dotknęły swojskie dźwięki
Poszedł za swoją muzyką
ciekawie nastawiając ucha
Zawędrował do ciemnej kamienicy,
gdzie stary pianista
częstował słuchaczy
nową melodią
Wtedy zrozumiał,
że właśnie zostawia światu
dar piękny i bezcenny,
że – nie odejdzie bez pamięci
Może pomyślał, że już czas...
W starych dzielnicach
dzieje się naprawdę wiele...
Trzeba tylko najpierw usłyszeć
rytm niegdysiejszego życia
