Zmieniam , pomyślałem sobie 

zmieniam stan skupienia

zatopiony w ciężkiej materii

rozpuszczam ołowiane kule

jedząc sałatkę z mizerii

przestrzeń do siebie tulę

Czy błogością jest oderwanie

 emocji złych obłupanie ?

Tak , pakuje co niechciane

do walizki

owoców znów słodkich kosztuje

tych pozytywnych myśli

co zakopane były w ogródku z wiosenną marchewką

Gdy pył światła w sercu kiełkuje

nie czekam aż się przyśni miłość

wchodzę do duszy pogody dobrej

tam moje miejsce na wieki amen

Co jeden uśmiech zmieni

chociaż grymas zrobisz radosny

wpadnie do oczu drugiego człowieka

nie rozweseli tej wiosny

Zimny wiatr ze wschodu wieje

i choć słońce wysoko

promień nie ogrzeje

zadry co w środku głęboko

Modlitwa codziennego poranka

zaprasza do przestrzeni

wypita kawy filiżanka

zabiera w zapomnienie

Że czas stanął na głowie

trąbi o tym świat

czy mądry ktoś odpowie

ile zostało dni minut lat 

Być silnym w swej niemocy

zapominam o milczeniu

zabranych strachem tyle nocy

siadam na mądrym kamieniu

Co ma być to przecież będzie

 ziemia zakryje kości

tyle strachu rozsianego wszędzie

ja wchodzę do moich wartości

Wierzę w to co w obłokach

zaglądam do serca pełni

wirowanie przypomni o krokach

miłości wiecznej co dusze wypełni

Największą chorobą

ludzi uduchowionych (wierzących)

jest paniczny lęk przed śmiercią

Co jeden uśmiech zmieni

chociaż grymas zrobisz radosny

wpadnie do oczu drugiego człowieka

nie rozweseli tej wiosny

Zimny wiatr ze wschodu wieje

i choć słońce wysoko

promień nie ogrzeje

zadry co w środku głęboko

Modlitwa codziennego poranka

zaprasza do przestrzeni

wypita kawy filiżanka

zabiera w zapomnienie

Że czas stanął na głowie

trąbi o tym świat

czy mądry ktoś odpowie

ile zostało dni minut lat 

Być silnym w swej niemocy

zapominam o milczeniu

zabranych strachem tyle nocy

siadam na mądrym kamieniu

Co ma być to przecież będzie

 ziemia zakryje kości

tyle strachu rozsianego wszędzie

ja wchodzę do moich wartości

Wierzę w to co w obłokach

zaglądam do serca pełni

wirowanie przypomni o krokach

miłości wiecznej co dusze wypełni

Największą chorobą

ludzi uduchowionych (wierzących)

jest paniczny lęk przed śmiercią

Być Jezusem swoich czasów

w świadomości tak uczciwym

jak sklepowa w mięsnym sklepie

gdy schabowego młotkiem klepie

Drogą kroczyć wciąż pod górę

stopom nie dać nic wytchnienia

by na szczycie zamiast wiary

zaleźć popiół pył z kamienia

Który miał być  fundamentem

żeby dom postawić nowy

i zobaczyć za zakrętem

że nie ma miłości mowy

Cierń wbity do krwi uciska

pot zalewa oczu jasność

całe życie się wzbijałem

by jak gwiazda znowu zgasnąć

Pręgi pleców od miłości

która balsamem być miała 

na wysokie zmartwień progi

maścią zbolałego ducha ciała

Wiem że tutaj Jezu drogi

życie to jest taka gra

teraz pewnie jesteś Bogiem

lecz na ziemi takiś sam

jak JA

Myślałem jak stać się niewidzialnym

i wbrew pozorom nie jest to wielka sztuka

znikasz na pstryk obłoku dotykasz

krok naprzód a jednak wstecz

zakładasz stary garnitur co mole

prawie go zżarły torbę podróżną

wieszasz na ramieniu jak balast

w niej całe twoje smutne życie

przez które słońce nie przenika

we mgle chodzę i niby do przodu

lecz cofa się nieustannie  rak

który bez czystej wody ginie

mając nadzieję że będzie pięknie

kiedy wypowiadałem z miłością

twoje imię ale czas zamienia uczucia

w skorupę mięczak robi krok w tył

jak to rak rok miesiąc dzień bo

nadszedł już ten czas utonę

w mętnej uczuć brei nieprzezroczystej

niczym szyba w deszczowy dzień

zabrakło sposobów by osuszyć łzy

więc najlepszym z nich to zniknąć

para to  stan wolny od trosk

kieliszek jedyny on się nie zbije

za toast czyjś szczęście czyje

niewypowiedziane z moich ust

problem mam że wódki nie piję

nie piję ?