Wszystkiego co najlepsze w nowym roku

Stygnąca lawa w oczach
zmieniła źrenice w nieczuły bazalt
zimne nocne spojrzenie
błyszczące w świetle księżyca

Dusza zastygła w biegu
kiedy dotknęła uziemienia
na ziemi jeszcze nie w niebie
więc gdzie me ukojenie

Nadaremnie go szukam
w lesie zwęglonych nadziei
z popiołu wstaje Ja feniks
zgliszcza przytulam do siebie

by rany zapiekły otwarte
a żar iskry ostatniej
unoszę w dłoni do gwiazd
niech przyjmą do siebie mój dar

niech przypną na nieboskłonie
te ostatnie światełko żarzące
co drogę pokaże nową
by ruszyło moje serce
karząc zamilknąć słowom

Jej ciepłe dłonie
przegarniały moje włosy
by spotkać się spojrzeniem
czułe jak by łasił się kot
kocie oczy zapalały
w ciemności dwie iskry jasne
świeciły miłością
gdy ogarniał mrok zwątpienia
słyszałem bicie jej serca
łopotało od codziennych trosk
wtulony tak mocno
by doczekać następnego dnia
chodź mógłbym w błogości umrzeć
śmialiśmy się bez powodu
ona gniotła ciasto drożdżowe
a ja obserwowałem jak z gracją
porusza ramionami
czy dobrze wrośnie ?
nie pamiętam smaku ust
które budziły o poranku
dwie czerwone kreski
teraz zamknięte na moje słowa
i chociaż jesteś obok to jakby
tysiąc lat świetlnych stąd
o niczym nasza rozmowa
jej uśmiech bezcenny skarb
chowam w moim sercu
niech serce się cieszy
przez chwilę

pomniejszam umysłu znaczenie
w przestrzeni eterycznej
niema tam zrozumienia
projektor uczuć przestrajam
na częstotliwości nowe wibracje
drgające światło niech otuli
ciemne zakamarki przeszłości
tej niezrozumianej niechcianej
dla świata mojej miłości
utulam mnie ,dziecko zranione
czas dodał blizny i zmarszczki
pokuty zadość czynionej 
zatarł niemocy krzywizny
nadzieję dawno zgubiłem

i choć nadziei nie czuję
w umyśle ciele w rozterce
to otwieram na nią moje
bijące jeszcze szeroko otwarte
serce