Bywa że wątpię .
W siebie przede wszystkim .
Zostaje wtedy wewnętrzna potrzeba i tylko ona . A jest to potrzeba bycia dobrym
( w jakikolwiek sposób można to zrozumieć) .
Potrzeba serca którego szept ciągle przypomina mi że jestem dobry współ-odczuwający i z dobroci wyłowiony .
Bóg to dobro nic więcej .
Więc czasem zostaje tylko to odczucie którego nie potrafię się wyzbyć .

Odrywam stopy od ziemi 
unoszę umysł w nieznane
do zakamarków mej duszy 
w przestrzenie zapomniane

iskra przygasła wiary
gdy serce było w potrzebie
szukałem ciepła wśród ludzi 
prosiłem o znaki na niebie 

niebo deszczem spłynęło 
każdy ma swoje sprawy 
śnieg zimny zasypał drogę 
powrotną mojej wyprawy 

gdy wracałem z góry czułości 
do pachnących dolin wiosną
szukając w nich miłości
tam tylko polne kwiaty rosną 

przebiśniegi szukają ciepła
gdzie wiosny ciepłe maje 
ku słońcu unoszą pąki 
Ja
przebiśniegiem się staje

płatek śniegu załopotał 
jak motyl przejrzysty
wiatr targał nim rozerwać chciał
lecz pokierował  w drogę nieznaną 
w przypadek ? czy drogę znał ? 
spadochron rozpostarł wieloramienny
biały list miękko opadał 
w czystości swej wielo-przestrzenny 
tak mały niepozorny a
w strukturze swej nieodgadniony
mieniący w słońcu się kryształ
zdobiony promieniem światła 
wpadł mi dzisiaj do oka 
w kroplę zamienił swą biel
i spłynął po policzku 
posłaniec nieba  
co z Bogiem dobrze się zna
oznajmił 
czas rozprostować skrzydła
ostatnia żalu była to
łza

Wszystkiego co najlepsze w nowym roku

Stygnąca lawa w oczach
zmieniła źrenice w nieczuły bazalt
zimne nocne spojrzenie
błyszczące w świetle księżyca

Dusza zastygła w biegu
kiedy dotknęła uziemienia
na ziemi jeszcze nie w niebie
więc gdzie me ukojenie

Nadaremnie go szukam
w lesie zwęglonych nadziei
z popiołu wstaje Ja feniks
zgliszcza przytulam do siebie

by rany zapiekły otwarte
a żar iskry ostatniej
unoszę w dłoni do gwiazd
niech przyjmą do siebie mój dar

niech przypną na nieboskłonie
te ostatnie światełko żarzące
co drogę pokaże nową
by ruszyło moje serce
karząc zamilknąć słowom