Głosu sumienia nie wyciszę.

Prawdy nie zakrzyczę.

.

Nauczyć się  pewnie muszę,

żyć w prawdzie trudnej do przyjęcia, 

że piękne lecz kruche jest życie -

przemija jak mgła poranna,

w blasku słońca tuż po świcie.

.

Przychodzą trudne sytuacje,

stajemy się bezradni

wobec nieoczekiwanych wydarzeń.

W przytłaczających myślach

zadajemy mnóstwo pytań.

Z braku sensownych odpowiedzi

ogarnia nas niesamowita pustka.

Gdy biegu ziemskiej rzeczywistości

nie możemy już odwrócić,

wkrada się zwątpienie.

Jak nie ulec rozpaczy,

a dostrzec nadzieję ?

.

Pytań zbyt wiele,

gasnących w milczeniu.

I rozpacz błądząca

w wewnętrznym zamęcie.

Pustka rodząca niepokój

i duchowe spustoszenie.

Niezbyt pewny pierwszy krok,

by dostrzec nadzieję.

.

Zafascynowany pięknem ciała,

z wrażenia podekscytowany,

zareagował w sposób naturalny,

nawiązał kontakt... intelektualny.

.

Ostatnie kwiaty zwiędły zbyt szybko,

jakby miłości mniej w nich było.

Niepokój wzrasta coraz głębszą ciszą,

świadomość rozłąki wdziera się siłą.

Nadzieja jednak jest wciąż bardzo blisko,

miłość w nas żyje - pomimo wszystko.

* Wiersz w formie listu żony/dziewczyny do emigranta