Wzrokiem nazbyt śmiałym
Ciebie całą znów pożeram,
I drżenie serca wywołuję.
To Ty jesteś mą miłością,
Moim światem i nadzieją.

Widzę Ciebie dziś inaczej,
Wzrokiem bardziej już dojrzałym,
Ale nadal nie ogarniam
Tego szczęścia i dobroci,
Które płyną z Twej miłości.

Córko moja,

Jest mi przykro,
Zaniedbałem nieco Twe dzieciństwo.
Jest mi przykro
Za niedojrzałe me ojcostwo.
Jest mi przykro
Za uczucia nazbyt skryte.
Jest mi przykro,
Że wybierałem czasem własny spokój.
Jest mi przykro
Za dziecięcy Twój niepokój.

Dzisiaj - już wiem,
Więcej ciepła by się zdało.
Sama duma z ładnej córki,
To jednak o wiele za mało.

Nasze plany, zamiary i marzenia
nie dają nam pewności spełnienia.
A każda chwila zadumy i refleksji,
zawsze coś w nas zmienia.

Pomaga naprawić krzywdy wyrządzone,
zmienia nasze myśli, często wypaczone.
Pozwala przezwyciężyć nasze przyziemne
troski i kłopoty - zbyt wyolbrzymione.

Lekki powiew miał mi sprzyjać,
Lecz gwałtowny wzmógł się wiatr.
Brzegiem morza chciałem iść,
I nie z wiatrem, a pod wiatr.

Zmienić drogi tej kierunek,
To stracić z oczu słońca blask,
A wschód słońca jest początkiem,
Zachód - to już koniec dnia.

Dokonując wyborów tak wielu,
Zadaję sobie niejedno pytanie:
Kim tak naprawdę jestem,
Jaką w życiu idę drogą
I jak ważne mam zadanie.

Co mnie dziwi, co ciekawi,
Co zniechęca, a co kręci,
Co straciłem, co zyskałem,
Co jest ważne, a co nie.

Czy znużenie mnie pokona,
I gdzie marność ma swój kres,
Co jest smakiem mego życia,
A co złudne i ulotne jest.

Czy dostrzegam znaki czasu
I miłości słyszę głos,
Czy zbyt krętą kluczę drogą,
Zamiast śmiało iść na wprost...