Piramida nie życia

Mój umysł - rozbity jak kryształ
Dryfuje na dno oceanu rozpaczy,
odwiedza zatoki niemocy.
Niepewny czy świat mu wybaczy
tę podróż niechcianą, zrodzoną z nocy.

Serce jak ptak spłoszony.
Trzepocze skrzydłami, zamiera.
Kuli się w sobie, tonie bezradnie.
Skalpelem lęku rany otwarte otwiera.

Ciało bez ducha
Zaklęte w kamień
Woli zmęczonej
Nie słucha.