Wnuczki ukochanej
owocu miłości
i zobowiązania
cudu z oczami raju
Wychowanie w wierze
znakiem krzyża rozpoczęte
wodą chrzcielną krzyżmem
światłem i białą szatą
Duchu Święty
opiekuj się dzieciną
i prowadź zawsze
szczęśliwą drogą
a serce w Panu
niech bije radością
Hosanna Hosanna
Rośnij zdrowo
skarbie nasz
Kazimierz Surzyn
Kiedy śpiewa morze
a wiatr ciska całusy
falami bijąc o stopy
razem z księżycem
piszemy upojny
ponadczasowy romans
kryształkami piasku
i przytulaniem czarownym
jak morze niebo
Gdy szczyt górski pokonaliśmy
w strużkach potu
jak zakręty życia
a w cudownościach natury
niczym pszczoły z kwiatów
zbieramy słodkie nagrody
Kiedy spojrzeniem zjadam
ciebie jak batonik
a pocałunki cały czas
mam na ustach
Gdy rozmawiamy
przy kolacji o wszystkim
tak szczerze że serca
kwitną rajem gwiazd
w szmaragdowych objęciach
Kiedy muśnięciem warg budzę się
i od razu śniadanie w łóżku
w aromacie kawy i pomarańczy
Gdy się uśmiechasz
do róży w fotelu
i perfum z karteczką
Kocham Cię
Uwielbiamy każdą chwilę
razem spędzoną
i cieszymy się ze wspólnie
osiągniętych celów
Miłujemy się i miłością jesteśmy
od wschodu do zachodu
po wieczność
Kazimierz Surzyn
Nic nie miałoby sensu
życie byłoby wielką
ciemną nicości plamą
byłbym niczym drzewo
co nie wydaje owoców
bez zapachu kwiatem
jak morze bez wody
tylko marnym pyłkiem
Dajesz nieoceniony czas
tak naprawdę siebie
jesteś o każdej porze
czy humor dopisuje
czy chandra siły odbiera
wiem przy sobie mam
właściwą jedyną osobę
Kazimierz Surzyn
Na rampie wyładowczej
dzieci i dorośli.
Ci z prawej zostawali
na prace ponad siły
eksperymenty medyczne
tortury rozstrzelania
piekło głodu.
Z lewej szli od razu
do komór
na zagazowanie
czarne dymy
rozsiane prochy
a my
pochylmy głowy
w zadumie.
Ocaleni
wychudzeni do kości
z zapadniętym spojrzeniem
upodleni.
Pękają skały
Ściany płaczą
Krzyczą Pomniki
Modlitwa
Znicz Pamięci.
Kazimierz Surzyn
Tańczyć uwielbiała
otoczona przyjaciółmi
jak chleb powszedni
radość i szczęście jadła
w całusach promieni
Kilka brutalnych rąk
owłosionych klat
i naraz pękają
stuletnie buki
gałęzie trzaskają
kręgi poniżenia
niemożnością leży
w dno ziemi wbita
na sprawiedliwość
z nadzieją czeka
czy jej odrosną
skrzydła witalności
nie wiadomo
Kazimierz Surzyn
