Biała od Orła bieli
Czerwona od ran niewoli
Tyś krwotok mąk powstrzymała
I opór naszych wrogów złamała
Teraz rozkładasz skrzydła dumnie
Dbasz o nasz Dom zaradnie
W Bogu pokładasz nadzieję
Z Honorem zapisujesz narodową epopeję
Kazimierz Surzyn
Białe chmury jak kochankowie
wtulone są mocno w siebie
niebo przemówiło pierwszymi błyskawicami
oczy radują się niebieskimi turkusami
w ciszy śniegi ducha wyzionęły
skruszone lody w rzece utonęły
ziemia po kolana jeszcze w błocie brodzi
słońce leniwie zza mgły wschodzi
wpada w kałuże mleczne i szare
czarne jak węgiel i rudawe
osusza je jasnożółtymi ustami
i coraz cieplejszymi promieniami
już przyrody serce zielenieje
rychłe przyjście wiosny anonsuje
Kazimierz Surzyn
Wyrwany z mroku
widzę maleńkie światło
Wątłe jeszcze i słabe
Bardzo odległe
Światło to istnieje naprawdę
Taka malutka iskra
Nadziei na przyszłość
Światło choć małe pulsuje
Serce mu jak dzwon bije
Ile trzeba odwagi aby pójść
I do celu dojść
Ale warto iść
By usłyszeć najpiękniejszą prawdę
Bo trudno dziś o prawdę
Kazimierz Surzyn
Alarm dla naszej planety trwa
olbrzymim tętnem narasta
piorunem trwogi bije
za pięć dwunasta
czas poprawić Planetę Ludzie
czas pokazać że potrafimy
zmienić wszystko na lepsze
wznieść się ponad podziałami
Planetę nową utworzymy
i damy nazwę tej planecie
Wspaniali Ludzie
Kazimierz Surzyn
Delektuję się tobą jak jabłkiem na śniadanie
to rajskie w niczym ci nie dorównuje
jak winem co sto lat fermentowało krwią
wezbranych uniesień rozlanych po moich
ustach wyjałowionych w ciągu dnia
niczym pole kilka lat nieurodzajne.
W zakątkach zamknięty w egzotyczne światy
nowe słodycze niebanalne odkrywam
język zaplątany w sieć nic nie mówienia
jestem tak luźny że już prawie nie ja
wznoszę się spadam w dół to znów
staję na górze i znowu pikuję w dół
na dole jest więcej ognia i życia
jestem tak blisko ciebie bliżej się już nie da
nucę w zachwycie piosenkę zmysłową
permanentnie siebie powtarzamy
w sercu jedno drugiego mamy
Kazimierz Surzyn