i ja chcę tak ciągle sobie brać

aż moje liście zaczną kropli ssać

i będzie w mej gitarze jaśniej i weselej

aż się zgaśnie tudzież bielej

i całkowitego rozchmurzonego Nieba

i błękitów mi więc trzeba

i tych Fiołków zakrapianych Tulipanów

pięknych lasów i tapczanów

i pościeli lukrowanych

kwietnic narzucanych nauczanych

słodkich wiśni i popiołów

Ambroziaków w zgon betonów

i harmidru mi Go trzeba

słodko winne tego chleba

i Rumcajsów i Anieli

często sobie ciepło ścieli

u Bocianów

Dawid "Dejf" Motyka

magiczne maczugi, framugi preferuje

i konsternacje Drakuli usposabia

gestapowskie spowijanie buli w sznury geometrii;

cmentarnej bramie projektanci

poobrywane w hordy Kaczyńscy i Ange

w nieokrzesanej w mordy im bliscy stu

grożące zawaleniu ciosanie w perturbacje

dudniące w płaceniu czekanie olał

i Holenderskie papugi otępiały w sępy

co sobie na sianie w Siedliskach siedzi i kuli i stawaj 

i stale majaczy, pod nosem bredzi u nas

i pije za własne; ogień i woda w mętnej sprawie cześć

prosty za prostytutkę, gorszy za wódkę, o niebo;

brama była jasna i długa i nie do rzygana, wrona Ana

nie do przyznania

Dawid "Dejf" Motyka

tak słoneczko się opiło,

że się w noc oświeciło

pomodliły się i poszło

kaszlu w mroźne nałożyło

i za późno uwierzyło

coś mi tu wyrosło w puszczy

kicuś micuś na patyki

Romek woła zgadł kamienie

a Modliny wypuściły swe właściwe sanie

kapusty mi daj oj litości pod raj

wyleć się na łąki cały

żebyś pomścił swe migdały

kapucyny mi pomijaj

jakoś takoś zapominaj

a po ryju nie proś wcale

włoś się niesie po pedale

bajduli hajduli ciapki mi tu wtuli

kiciusie motyli zakochaj mi się

a kapcioszki, zapomnij se

Dawid "Dejf" Motyka