Wzruszeniem się Serce przemieszcza

Od Miłości wzruszone do łez Szczęścia skruszone

Przepływa wszystkie granice mórz i oceanów

rzeki nalanych po brzegi dzbanów

Powidłem odkrywa wszystkie swe szlaki

gdy ścieżką błądziły te dwa ślimaki

co ma cztery rogi, dla zgody i w smaku

Z wdzięczności umywa szklanki, których mina

oto Barany

rankiem, co wspomnień już nie ma

z drogi błądząc u łąk kapusty do pełna

śpiewaków, dostojnych rybaków,

co głowy były u puszczy

zapomniał

by spojrzeć przed siebie

Chodnikiem idąc dodaje od siebie, wygodniej dla uczty

Bo talerz był pusty i próżny

wędruje, poznaje

i idzie dalej

Dodaje mu liść ten zając, ten od marchewki

co wymyka się co noc z pod kół

bo był zbyt Tłusty, za lekki

by zmienić się w stodole u Kóz

To mówi

Idź w przód, idź dalej przed siebie

a ja mam tu dobrze, i wolę spokój

jak ciągle zwiewać od światła

kręcąc łzy w oku do Brata

Wtem folwark - nalej do pustych, spragnionych kapeluszy,

od Króla dni żywym piórem, z bażantem zabarwionym

w jedną Całość

u Pióropuszy

Tu Radość

I z Niebem

zanosisz mą gałąź

do Świata Mojego

do Stworzonego

i Doprawionego

celu

Co kucharza inspiruje

Nić

Dawid „Dejf” Motyka