Chociaż  wreszcie przyszedł czas na zmiany

 Nie  wszyscy je kochamy

 Czas wyznacza  swoje cele

 Jedni pracują w każdy dzień tygodnia

 inni tylko w niedzielę bawią  się  znakomicie.

 Takie to jest nasze  człowiecze życie..

 Lecz  chociaż tak jest, należy zmiany

 przeprowadzać  w każdy dzień 

I czy to będą dobre, czy gorsze

 to takie jest światło naszych serc.

Zatem bież  je  w swe ręce i  leć jak te łabędzie

co fruwają i okolice całego świata zwiedzają

i chociaż trosk im nie brakuje powracają 

 zawsze w swoją ulubioną  stronę tego świata

 gdzie  nastąpiło poczęcie i rodzinne zaklęcie. :

"  PAMIĘTAJ  ZAWSZE,  GDZIE  TWE SĄ KORZENIE

BO TAM ZOSTAŁO  TWOJE  I MOJE MARZENIE

I TRWAĆ   ZAWSZE BĘDZIE  GDZIEKOLWIEK

          TY  I JA  BĘDĘ"

Chcesz pomóż, nie możesz

 Nie dasz rady.

 Nie masz narzędzi, ani wiedzy i ogłady.

Aby pomóż, trzeba znać , mieć jasny plan.

 światłem nie jesteś, aby przewidzieć

        co dalej będzie.

I jakimi  kartami los gra. on Asa 

 w rękawie ma i zawsze wygrywa.

Podsuwa często ciemne karty,

       a jasne dla siebie ma.

       Nie oszukasz go, choćbyś  chciał !!

 mądrością  swą, gdy chce obezwładni Cię

       a gdy humor ma, to szczęściem obdarza Cię.

Taki jest ten los, pełny życia trzos.

        Ma swą ukrytą pełną tajemnic moc.!!!

Żyje człowiek z dnia na dzień

i czeka cierpliwie.

 Co to będzie dalej ? 

ten czas za szybko płynie.

 Jak te wody w rzekach.

Jak te chmury na niebie

 Jak to światło dzienne  i noce wiosenne. 

 Jak te pory zimowe chłodem nasycone.

     Na co czekasz i myśl się urywa. 

Co zabrakło ci tego ogniwa, tej iskry,

która cię wiodła po bezdrożach zdarzeń,

 tej pieśni zwycięstwa no i twoich marzeń.

 co duszę rozpalały.

        Stanęłaś.

 wiesz przecież one są tylko wspomnieniami

 mgiełką , która się chwali, a po chwili rozpływa.

 Biegniesz za nią, nie ma jej -- zniknęła 

 w twym obszarze i pozostał tylko cień jako źródło

 dawnych marzeń.   

 Dlaczego jest tak mściwa ?

Uleciało -- nie rozmyślaj, ciesz się z tego co 

jeszcze Ci pozostało.

 O jej !     w głowie mi się zakołysało.

Ich już nie ma.

 Nie cofaj się wstecz, płyń jak ta woda w rzece,

         to usłyszysz jej pieśń.

Już kilka lat minęło 

 jak zasiadłam  w kręgu seniora.

Nie, nie zgubiłam celu,

 lecz podążam zawsze za nim

 jak z nas wielu.

 Natura daje mi, to co może.

 A ja z form wdzięczności wiążę

jej dążeń wyzwanie.

 I dalej do przodu, pcham swoje starania

 o miejsce gdzie światło natury kieruje,

 jak drogowskaz, o niebo granice zahacza

podaje swe ramię, jak słoneczne promienie

 myślącej cząsteczce wszechświata,

co wnikają w ducha bezkres przestrzenny 

         tego świata.

     Kiedy to było, kiedy to było. 

 Jak w DZIEŃ  SWIĘTA  GÓRNICZEGO

 się piwo i wino piło.

 A  serce się  radowało, jak  pieśni górnicze 

śpiewało i słowa o swej wierności

 do swego zawodu szeroko rozgłaszało.

       Sw. Barbara pomagała i takie

 oto treści pieśni razem z bracią górniczą śpiewała :

   Górniczy stan niechaj nam żyje.

   Niech żyje nam górniczy stan !!!

    i troski nasze w podziemiu kryje

   bo mamy  nie tylko trud, lecz

      węgiel czarny nasz.

 Nie tylko jedyny, to zresztą 

    rodzimy Polski skarb.

 Lecz także inne mineralne zasoby

 dla naszej Ojczyzny Wolności  i Swobody.

        My nie mikroby. 

A pokłady rud żelaza, miedzi i soli do woli

 i każdy naród się tym szczyci i chwali

      co posiada i chociaż

, to nie Edenu bogactwa  i kanady

 nasz naród jest piękny i duszę ma młodą 

 niezależnie od mody, złej pogody i niewygody.

/ A ja nie zapomniałam i parę słów napisałam

 po to, aby o tym święcie wszyscy Polacy pamiętali i

wielką miłością za ich wysiłek, poświęcenie 

        ich szczególnie pamięcią obdarzali,/