Z przytupem Słońca

Biegnie ochoczo wojsko Pani Wiosny
Utkane jest z kwiatów, pięknych polnych maków

Oblane słodkim miodem Miłości,
Oblane darów Przyrody wonności.

Wyzłacany tęczą Dywan jest Przyrody
Ukochany z strumykiem śpiewającym
W duszy w piękne kwiaty rozkwitającym
Szeroko całuje, złe chmury z naszego życia niszczy

Tuż za rogiem Radość czeka
Anielską obfitą nutą przygrywa
I szczęście do nas posyła

Z przytupem Słońca
Uradowane me serce, jest ma dusza
Przybiegła do krainy szczęścia z całych sił
I Nadzieją się ogrzewa !

Odwiedziła mnie Nadzieja
Uśmiechnęła do mnie się
Powiedziała mi pociesznie :
'Próbuj, wierz, a uda się ! :-) '

Ustrojona, ozdobiona
Kolorami, i kwiatami
Poczęstowałem ją swymi cudownymi marcepanami

'Nie odchodź' - powiedziałem
I do swego serca przytuliłem
'Chcę mieć Ciebie w swoim sercu,
stanąć na ślubnym kobiercu"
'Nie da rady' - powiedziała,
lecz w mym sercu zamieszkała,
i radośnie pokochała.

I od tamtej pory jest ze mną zawsze-
-bo Nadzieja umiera ostatnia !
Kolorowy, Kwiecisty stał się mój z nią świat,
bo jest pięknym w duszy sercu ten złocisty, bezcenny kwiat.

Piękne róże
ofiarowane
lśniącemu Aniołowi,
Lśniącemu jak róża
przepięknej chwały
niebiańskich trąb !

Wielką, wielką
postacią,
którą widzę,
jesteś Ty,
Kochana Miłości Przyszłości,
łez wielkiej ogromnej Radości !

Jakże by to było wspaniale
znowu wstać rano
przebywać ze sobą,
patrzeć na wschody, i zachody Słońca
bez końca,
tak jak wtedy
gdy byłem,
gdy byłaś,
blisko ręce obok siebie,
blisko usta związane
magicznym, pozytywnym,
niewiarygodnym, bliskim
splocie cudownym pocałunku :* :-))
Pocałunku, który jest Wielki ! ;-)

Ty sprzymierzasz pięknej Miłości,
bądź dalej następnym kierunkiem
ku Wiecznej Miłości ! ;-))

W zen markotnego uśmiechu
Ucicha radosna błyskotka
Odciąga wicher przyjemności
Zabija pełen kłos żyta potężnej górskiej nadziei
A ja patrzę na to, A ja w tym uczestniczę
Jak sparaliżowany trąbą powietrzną uderzeniową
Modlę się przez ledwo wychodzące kamienne łzy
które boją się wyjść i pokazać się światu.
Goreje i wzbija się powód kłujących zwątpień.
Otwórzcie drzwi bo utopię się w swych ciężkich myślach.
Dziękuję.

W jaśniejącym skrawku życia
Światło przelatuje
Pięknym zdumieniem fali czasu
Wszystko temperuje

Słońce wschodzi, i zachodzi
ongiś je poznałem
I swą barwą fantastyczną
Kreśli cyrklem czasu drogę tą niebotyczną.

I w nadziei, i w tunelu czasu
Gdybym ja zabłądził
Ono zawsze wskaże drogę
Bym dobrze postąpił
W jaśniejącej drodze Słońca
Przez Słońce zalaną
z swymi marzeniami, pragnieniami,
przepięknymi wartościami

W jaśniejącym skrawku życia
światło przelatuje
i wszelakie łez ciemności
dobrem pokonuje.