Otwarte mam serce
na Twoje wyznania,
lubię słuchać, gdy mówisz,
przed Twym smutkiem się nie wzbraniam.

Nie przestawaj opowiadać,
wtedy ulgę poczujesz,
ja postaram się Ciebie zrozumieć,
gdyż wiem, że tego potrzebujesz.

Nie ukrywaj swoich zmartwień, 
ani chwil radosnych,
bo nie jesteś sam,
pomimo, że jesteś dorosły.

Spoglądam przez okno
i widzę jak świat
zapada się coraz głębiej,
zupełnie jak wrak.

Przechodzi ktoś obok
leżącego człowieka,
nie podaje mu ręki
lecz czym prędzej ucieka...

Tęskniące dzieciątko
za matką płacze,
i choć ona głośno krzyczy
z pewnością jej wybaczy.

Wszyscy zabiegani
tylko czubek własnego nosa widzą,
nic nie ma dla nich znaczenia,
a co najgorsze swojego zachowania
w ogóle się nie wstydzą.

Cóż dzieje się w ludzkich sercach?
Jeden dla drugiego
to zwykły szyderca!
Gdzie miłość i czułość?
Przecież szły w parze.
Dziś pamiętają o nich tylko,
gdzy odwiedzają cmentarze...

Smutny jest los człowieczy,
kosztuje wiele wyrzeczeń.
Większość życia praca pochłania,
a jednak człowiek się przed nią nie wzbrania.


Należy wytyczyć sobie cel życiowej podróży,
bo nic nie robienie
niezbyt dobrze wróży.


Wymagać od siebie wiele musimy,
by wskazać dobrą drogę
dla swojej dzieciny.


To od nas zależy los przyszłych pokoleń,
musimy nauczyć je zakazów i pozwoleń.


Jak przyszłość świata wyglądać będzie,
zobaczymy,
ale za wychowanie młodzieży,
odpowiedzialność ponieść musimy.


Jeśli więc odejść nam starszym przyjdzie,
zróbmy to z godnością,
aby młody człowiek zapłakał nad naszą mogiłą
i wspominał nas z szacunkiem i miłością.