Wielki Piątek
w szpitalu na trzecim piętrze w sali numer 7
w domu na końcu ulicy Szczęśliwej
w samotności dziecka niewidzialnego
w rodzicu wyczerpanym czuwaniem
w miłości zdradzonej
w sercu wyrzuconym na śmietnik
w łzach ukrytych aż do dna

pęknięte blizny
noszę w sobie
niezatarte dowody
Miłości

Serce roztrzaskane
o głuchą ciszę
w delekiej odchłani
- pamiętaj kim jesteś -
Tętno wdeptane
w podziemie ziemi
tętniło niezłomnie
- pamiętaj kim jesteś -
Skołatane kłamstwami
w zaschniętej skorupie
zapomnienia
- pamiętaj kim jesteś -
by zachować się jak trzeba
gdy przyjdzie czas
zwątpienia w to
Kto ty jesteś?
...

pod kobaltowym niebem
zostałeś w myślach moich
tam przynajmniej jesteś
na wyciągnięcie ręki
bezpiecznie blisko
i szalenie daleko
by objąć cię uśmiechem
a wolałabym pocałunkiem
podniebnym

Do pomarszczonych oczu
Które wojny chorób łamały
Nieskutecznie.

Do walecznego oddechu
Co gra na czas
Kradnie sekundy tlenu
By się rozliczyć w dwuatomowym szeregu.

Do samotnego odchodzenia
Pośród zdezynfekowanej bieli
W nicości zamkniętej.
Aż do ostatniego rytmu.

Uśmiechu.
Po tamtej stronie.
Szklanego nieba.

Pozwól sobie
na smutek
na drewniane łzy
stukające o wspomnienia.
Pozwól sobie
na niedopitą herbatę
z marzeń.
Na pluszowe serce
obok.
Pozwól sobie
być.