Westchnę do Twojego serca
ciepłą duszę mą
spragnioną Ciebie.

Westchnę namiętności chór,
czułe struny serca poruszę
ukojeniem słów.

Westchnę melodią wzruszającą
ciepłe pocałunki pocieszenia
uświetlające drogę.

Westchnę i jak anioł uniosę duszę,
ponad Twych męczące
demonów katusze.

Westchnę, burząc obojętności mur
i na zawsze już, zawsze
zostaniemy razem bez słów.

Co nam pozostało po miłości wiecznej?
Wieczne rozczarowanie,
czy tylko wietrzne wieczory?
Wieczerze pełne wina,
czy tylko wieczorynki na bezsenność?

Wiecznie?
Niekoniecznie. 

Objęliśmy wieczność terminem ważności,
niczym miłość w stanie nieważkości.

W wiecznych wspomnieniach,
widzimy starców utraconych w młodości,
niewiecznie pogrążonych w wielkiej miłości,
na wieczność skazanych w samotności.

Wczoraj,
o niemal identycznej porze,
w niemal identycznym miejscu,
pamiętam - powietrze pachniało bzem,
a ludzie szeptali romantycznie.
Dziś już,
choć data miejsca zachowana,
widzę - niebo płacze deszczem,
a zgrzyty zębów i łamanych serc słychać na drugim końcu miasta.

Dobry Boże!
Spójrz tylko!
Cóż za wachlarz człowieczeństwa.

Gdzie w człowieku brakuje człowieka.

Na spowiedź swoich myśli nadszedł czas,
co właściwie łączy nas?
Kilka nieprzespanych nocy,
kilka pocałunków i wzajemnej pomocy.

Czas pokuty - znasz już swoje grzechy?
Gdy byliśmy dla siebie bez wyraźnej potrzeby?
Nieuzasadnione myśli,
nieuzasadnione zachowania,

przykro mi stwierdzić - nie jesteśmy tego samego wyznania. 

Pozbawieni wyższych wartości - ironizujemy świat.
Pozornie nadzy, przyodziani w kłamstwa.
Brudni od grzechów.

W jasnościach - nie widzimy swojego mroku,
Budujemy zaufanie na niestabilnych elementach.
Całe życie opieramy na przypadkach.

Jak mamy spostrzec złamane serce, 
gdy nie widzimy nawet połamanych kości?