tęsknisz

widzisz bliskich

bo kochasz

sercem bezkresnym

w morzu uczuć

zatapiasz myśli skołatane

tam czujesz się wolnym

jak ptak docierasz do celu

słońce na twarzach

i uśmiechy kochane

 sercem stęsknionym oglądasz

choć droga daleka

i niebo zachmurzone

w zieleni wzrok twój tonie

 gdy stracisz wszystko

sięgniesz po zaszczyty

i zdepczesz bezwartościowy blichtr

powrócisz do siebie z otchłani bólu

słońce przedrze się przez chmury

zaświeci i ogrzeje ból

nie zapomnisz tamtego

choć odnajdziesz niebo

                                          swoje niebo

                                              swój szczyt

stygną niczyje usta a

serce w rozterce

tłoczy życie

jeszcze

w żyłach żałosny

płynie czar z wczoraj a

dzisiaj codzienność

jak kromka chleba

tylko niebo

jakieś takie ponure i

ta godzina

piętnasta piętnaście

bardzo smutna

... i tak jej zimno

żyjąc wśród ludzi

jesteśmy oddzieleni od świata

pustynią

wypala nas

śmierć na życzenie

beznadziejność i ograniczenia

utrudniają robienie kroku naprzód

po tej stronie lustra

i choć

nie prosił  nikt

na bal  to-

młodość ze zdrowiem bawią się dobrze

a starość

czeka może-

życie podaruje trochę radości

oddech anioła

na policzku mam

obiecał czuwać

i jest kiedy zły czas

 zadziwia

ja to wiem

i on też

w podzięce

krótka modlitwa

za stracony

dla mnie czas

a może nie

Tańczą liście na wietrze.W starym
obiektywie zatrzymana teraźniejszość.
I jaskółka uwięziona -
tej jesieni .

Nad przepaścią mgła.Skryta podchwytliwość.
Niepewność krokiem w tył-
ciągnie do przodu.
Szarpnięta struna.Smutkiem drży-
nie pęka.