Czy mój Boże, Wielki Stwórco świata.
W sercu większa miłość może płonąć,
Czy modlitwa bardziej być skrzydlata
By ku Niebu, ku Tobie pofrunąć.

Bo też serce choćby nie wiem jakie,
Nie zapłonie tak wielkim uczuciem,
A modlitwa choćby najgorętsza
Nie odpowie równym mu odczuciem

Bo Twa Miłość, Twa Dobroć, Twa Łaska
One skali i miary nie mają
A hojności Twojej jasne blaski,
Nieskończonym deszczem nas zraszają.

Więc mój Boże, ja daję Ci wszystko,
Całą duszę, miłość mego serca,
I modlitwę, tą zwyczajną, cichą
Taką prostą, jak modlitwa dziecka.

Niech pieśń moja wzleci wysoko,
Niech oderwie się od ziemi,
Niech dotknie gwiazd złotych,
Niech zatańczy z nimi.

Niech blasku nabierze od słońca
By jasności miała więcej.
Niech świeci srebrzyściej niż księżyc
I grzeje od słońca goręcej.

Może wtedy pieśń ta moja zdoła?
Gdy wysoko, pod niebo doleci,
Gdy już będzie gorąca i jasna
I gdy blaskiem złotych gwiazd zaświeci?

Dotrzeć, dotrzeć do Twych Stóp mój  Panie
Choć na chwilę, choć na chwilę może.
By powiedzieć Ci co dusza czuje
Wiedząc, że ją kochasz, Ojcze Boże.

Jeszcze to życie trwa, jeszcze się toczy.
Jeszcze go nie przegrałam, a kto wie,
Może wiatr przestanie wiać mi w oczy?
Jeszcze to życie jest, jeszcze je mam

I nie pozwolę, by ktoś znów je złamał.
I podniosę się z ziemi, podniosę,
Wyprostuję, wyprostuję się sama.
I nie będę po nocach wciąż płakała

Chociaż miłość, tamta miłość tak bolała,
Jak złe słowa przeminęła razem z wiatrem,
Więc nie będę się do tyłu oglądała.
Bo wciąż wierzę, że miłość jest piękne

Że jest snem najwspanialszym na ziemi
Że jest ktoś kto pokocha mnie naprawdę
Że się wreszcie w świecie odnajdziemy.

Bo jeszcze to życie trwa, jeszcze się toczy.
Jeszcze go nie przegrałam, a kto wie,
Może wiatr przestanie wiać mi w oczy.

Chwalcie Pana lasy i doliny
Chwalcie Stwórcę morza, góry, rzeki.
I niech słowa te w świecie wciąż płyną,
Niech brzmią wiecznie, bez końca, przez wieki.

Niech odbiją się echem o gwiazdy
Niech im ziemia i księżyc odpowie,
Bo Bóg wielki i jak słońce jasny
I dobroci i miłości pełen.

Chwalcie Pana wciąż wszelkie stworzenia,
Chwalcie Jego śpiewem wszystkie ptaki.
Bo te łaski co do nas wciąż płyną,
To miłości Bożej wieczne znaki.

Niech śpiewają i morza i góry
I niech w pieśniach wtórują im drzewa.
Bóg Miłością jest nieustającą
Która wieczne łaski wciąż nam zlewa.

Do stóp Twoich znów Boże, się schylam
Wielbiąc Ciebie, w oddania pokłonie.
I darując Ci wciąż moją miłość,
Wiersze trzymam w wyciągniętych dłoniach.

One Panie, same mówią za mnie,
One lepiej potrafią się modlić.
Bo są śmielsze, wiec idzie im łatwiej
Całą miłość do Ciebie wysłowić.

To co zawsze ukrywałam w sercu
I co w duszy tajemnicą było.
Moje wiersze, Tobie opowiedzą
O mym sercu, co tak Cię wielbiło.

Co wciąż czuła cała moja dusza,
I co umysł mój cały przepełnia.
Wszystko znajdziesz Panie w moich wierszach,
Bo je miłość do Ciebie wypełnia.