Nie budźmy uśpionych łabędzi,

Niech w fali się sennie kołyszą.

Nie szepczmy już słów o miłości

Niech wszystko zostanie tu ciszą.

Nie mówmy o planach, podróżach,

O jutrze, o chwili co będzie.

Bo los sam to do nas przyniesie

Jak niesie wiatr z falą łabędzie.

Gdy zechce to wszystko nam odda,

I da nam - to czego nie było

Przywróci - co w życiu zabrano,

A może się gdzieś pogubiło?

Ja wierzę, że do nas to przyjdzie

I los nam to szczęście przywieje

To wszystko co sercu tak drogie,

Da miłość i szczęścia nadzieję.

Fragment książki dla dzieci " Opowieści o Jezusie"
Pewien pasterz sto owiec miał w stadzie,
Lecz raz jedna z nich się zagubiła.
Więc zostawił wszystkie swoje owce,
By odszukać tej co zabłądziła.
Szukał długo, długo aż odnalazł
I z radości wziął ją na ramiona,
Niósł ją bo ze strachu cała drżała
Tak się bała, że będzie zgubiona.
Kiedy wrócił to ucztę wyprawił
Dla sąsiadów swoich, dla znajomych.
By z nim wspólnie razem się cieszyli
Z tej owieczki, z tej odnalezionej.
Tak i z nami Bóg nasz zawsze czyni
Gdy zgrzeszymy, daruje nam winy
Gdy zbłądzimy w swej drodze do Nieba
On wskazuje zawsze jak iść trzeba.
Bóg jest dla nas jak ten pasterz dobry
Wciąż się o nas troszczy, broni, strzeże.
Gdy zbłądzimy na ramiona bierze
I zanosi do swojego domu.
Cóż więc złego może stać się komu.

Noc - światłem lampy blado rozświetlona
I szarość kątów, co samotnie płaczą,
I dzikich gęsi krzykliwe wołanie,
Co niebo szlakiem swych odlotów znaczą.
Odeszło lato daleko, w nieznane,
Gubiąc po drodze z drzew opadłe liście.
Noce tak długie i senne i zimne.
Samotnie, cicho, deszczowo i mgliście.
A w sercu ciągle coraz większa pustka,
Jakby swej pustki tam jesień dodała.
I deszcz za oknem coraz częściej pada.
Lato wraz z sobą nadzieję zabrało.
Więc jeszcze smutniej wśród szarych tych kątów,
Co ciągle tylko z zegarem gadają.
Lecz jesień minie i skończy się zima,
Z wiosną nadzieje - jak ptaki wracają.

Czemu słów nie starcza w sercu w myśli
Czemu z pośród tylu w świecie dźwięków,
Ja nie mogę znaleźć w swym umyśle
Tej jednej nuty tak pełnej wydźwięku.
Jednego słowa co by swoim brzmieniem,
Umiało całą miłość mą wysłowić.
I by wyśpiewać serce potrafiło,
Całe uczucie zgromadzone w sobie.
Bo chociaż szukam ciągle i mozolnie
I chociaż myślą wybiegam daleko,
To słów tych nigdzie odnaleźć nie mogę,
Ani też nuty co brzmiała by lekko.
Bo słów tych nie ma, a dźwięków nie stworzę
By moją miłość rozgłosić z wysoka.
Więc tylko pokłon złożę Tobie, Boże
I powiem cicho - Ja Ojcze Cię kocham.

Fragment książki dla dzieci "Opowieści o Jezusie"

Wyszedł rolnik, by siać zboże w polu

I rozsiewał złote zboża ziarno.

I spadały nasiona dokoła

Te na drogę, te na skałę twardą.

I spadały między ostre ciernie,

Lecz upadły też na żyzną ziemię.

I nasiona wkrótce skiełkowały,

Lecz nie wszystkie owoc będą miały.

Te na drodze - ptaki wydziobały.

Te na skale - korzeni nie miały.

A te w cierniach - zagłuszone padły,

Bo im chwasty pokarm cały zjadły.

Tylko tamte co w ziemi leżały,

One plony stokrotne wydały.

Tak też z wami będzie, gdy słuchacie.

Gdyście pilne to w mądrość wzrastacie.

Gdy myślicie tylko, ot tak sobie,

Mało z tego pozostanie w głowie.

Lub gdy jednym uchem, tak z niechęci,

To niewiele zostanie w pamięci.

Więc pomyślcie, jak to będzie z wami.

Czy to przetrwa z mądrymi myślami,

By pozostać wam w sercu i w duszy.

By tam trwało tak, by nikt nie ruszył.

Bo to Bożej Mądrości są słowa,

A nie taka, ot zwykła rozmowa.

Więc słuchajcie i zważcie u siebie,

Bo Bóg słucha waszych myśli w Niebie.