Fragment książki dla dzieci  "Opowieści o Jezusie"


Często Jezus wśród rybaków bywał
I przemawiał do nich siedząc w łodzi.
Przychodzili więc do Niego wszyscy,
By Go słuchać i starzy i młodzi.

Był już wieczór, więc odpłynąć kazał,
Gdyż odpocząć już pragnął tej nocy.
Gdy płynęli, On usnął zmęczony,
Nagle burza, ratunku, pomocy!

Łódź przechyla im fala złowroga.
Każdy siły próbuje przy wiosłach,
Lecz jak płynąć skoro wicher miota.
Łódź na skały rwąca fala zniosła.

Sił brakuje i w sercach ich trwoga,
Bo już znikąd ratunku nie mają.
Łódź nabiera coraz więcej wody,
"Panie ratuj! - Uczniowie wołają.

Bo giniemy, burza taka straszna".
I wstał Jezus, uspokoił morze
I już cisza, błyskawica zgasła.
Łódź spokojnie już płynie po fali...

Gwiazdy widać na niebie wśród nocy.
Jezus burzę uciszył i morze
Jednym słowem,
Słowem Bożej Mocy.

Czemu wichry wiejecie nad ziemią
Czemu w serca ludzkie nie wstąpicie?
Przecież tyle w nich złości i gniewu,
Które łamią innym szczęście, życie?

Wejdźcie w serca i tam zróbcie przeciąg,
Niech co złe i z gniewu pochodzi
Wasza siła czyszcząca wywieje,
Niech nienawiść i złość już nie szkodzi.

Lecz wy wichry wiejecie po górach
I z drzewami wolicie się mocować,
Bo serc ludzkich ruszyć nie możecie,
Bo zbyt ciężkie z nienawiści w słowa.

Bo zbyt trudno, by człowieka zmienić
I zbyt ciężko, by miłość powstała.
Więc wy szaleć wolicie wśród lasów,
Bo od serc wrażliwsza jest skała.

Nie opuszczaj mnie Boże, mój Panie
Bo me serce pęknie z bólu zaraz,
Ja wciąż czekam na Twe zmiłowanie
Na dłoń Twoją, którą Ojcze podasz.

Nic już nie mam prócz Twojej miłości
I niczego prócz nadziei w Ciebie.
Tylko w Tobie ta światłość, światłości
Które wznosi ku Niebu jasnemu.

Bez niej błądzę wiecznie w ciemnej nocy
Która bólem, tęsknotą i łzami,
Nie opuszczaj mnie Boże, mój Ojcze
Kiedy błagam miłości słowami.

Cichą zadumą nad wierszem się skłaniam,
W pokorze klęcząc przed Twoim obliczem
I nieporadne słowa swe układam,
Bo łask Twych Panie w sercu swym nie zliczę.

Cicho wiec szepczę nieskładne me modły
Dobroci Bożej darem obsypana.
Bo łask Twych Panie w sercu jest aż tyle,
W onieśmieleniu padam na kolana.

Bo jakże o tym światu mam powiedzieć
I sercem swoim mam mu to wyjawić.
Czy świat doceni że miłość jest pierwsza?
I czy zrozumie że miłość świat zbawi?

Dlatego wiersze pisać ciągle będę
I wszystkie w darze Tobie Boże, składać
Bo słów zbyt mało jest na całym świecie,
By o Twych łaskach ludziom - opowiadać.

Boże mój, tak dużo łask mi dałeś
Tyle darów spłynęło na duszę.
Twej miłości tak wiele dostałam,
Że serce pełne szczęścia, wzruszeń.

Jakże Panie mój najlepszy Ojcze
Zdołam sercem Tobie oddać dzięki,
Za Twe łaski, za to co mi dałeś
Jak odnaleźć myśli, słowa, dźwięki.

By to wszystko co czuję wyśpiewać
By to wszystko co widzę powiedzieć
Gdzie są myśli co potrafią mówić
Gdzie są dźwięki co potrafią wzlecieć.

Boże Wielki, mój Ojcze Najlepszy
Jak dziękować, jak wdzięczność wyrazić,
Za Twą dobroć, za miłość i łaski
Za to że Ty teraz, mnie prowadzisz.