Poezja o Bogu

Czy mój Boże, Wielki Stwórco świata.
W sercu większa miłość może płonąć,
Czy modlitwa bardziej być skrzydlata
By ku Niebu, ku Tobie pofrunąć.

Bo też serce choćby nie wiem jakie,
Nie zapłonie tak wielkim uczuciem,
A modlitwa choćby najgorętsza
Nie odpowie równym mu odczuciem

Bo Twa Miłość, Twa Dobroć, Twa Łaska
One skali i miary nie mają
A hojności Twojej jasne blaski,
Nieskończonym deszczem nas zraszają.

Więc mój Boże, ja daję Ci wszystko,
Całą duszę, miłość mego serca,
I modlitwę, tą zwyczajną, cichą
Taką prostą, jak modlitwa dziecka.

Boże, spoglądasz na świat, oczyma smutku
że tak bezmyślnie niszczymy go złymi postępami
jak długo jeszcze Twoja litość
będzie dla nas usprawiedliwieniem
kiedy wreszcie rozliczy się każdy
ze swych uczynków i mrocznym sumieniem

ślesz nam przestrogi do opamiętania
byśmy cenili dobro natury
bo tylko ona jest naszym wybawieniem
nasza planeta, kurczy się z życiodajnych zasobów
kiedy już nic nie pozostanie do ofiarowania
człowiek zacznie niszczyć drugiego człowieka
bez nadziei na przyszłość -
bo przyszłość, przestanie już ludzkość czekać

autor: Helena Szymko/

Niech pieśń moja wzleci wysoko,
Niech oderwie się od ziemi,
Niech dotknie gwiazd złotych,
Niech zatańczy z nimi.

Niech blasku nabierze od słońca
By jasności miała więcej.
Niech świeci srebrzyściej niż księżyc
I grzeje od słońca goręcej.

Może wtedy pieśń ta moja zdoła?
Gdy wysoko, pod niebo doleci,
Gdy już będzie gorąca i jasna
I gdy blaskiem złotych gwiazd zaświeci?

Dotrzeć, dotrzeć do Twych Stóp mój  Panie
Choć na chwilę, choć na chwilę może.
By powiedzieć Ci co dusza czuje
Wiedząc, że ją kochasz, Ojcze Boże.

Chwalcie Pana lasy i doliny
Chwalcie Stwórcę morza, góry, rzeki.
I niech słowa te w świecie wciąż płyną,
Niech brzmią wiecznie, bez końca, przez wieki.

Niech odbiją się echem o gwiazdy
Niech im ziemia i księżyc odpowie,
Bo Bóg wielki i jak słońce jasny
I dobroci i miłości pełen.

Chwalcie Pana wciąż wszelkie stworzenia,
Chwalcie Jego śpiewem wszystkie ptaki.
Bo te łaski co do nas wciąż płyną,
To miłości Bożej wieczne znaki.

Niech śpiewają i morza i góry
I niech w pieśniach wtórują im drzewa.
Bóg Miłością jest nieustającą
Która wieczne łaski wciąż nam zlewa.

Za co Boże, Ty nas grzesznych ludzi kochasz
Kiedy tyle nienawiści w naszych oczach?
Czemu Panie Ty darujesz nasze winy?
Kiedy w słowach, kiedy w czynach wciąż grzeszymy?

Czemu Panie ciągle darzysz nas miłością
Gdy pałamy wciąż do siebie tylko złością?
Czemu ciągle nam wybaczasz, zapominasz?
Jeśli trwamy w niepoprawnych ciągle winach?

Bo Bóg patrzy miłości oczami
I nie widzi nas z tymi grzechami
Bo nas kocha i wszystko wybacza
I miłością swoją wciąż otacza.