Poezja o Bogu

Fragment książki dla dzieci " Opowieści o Jezusie"



Przy Owczej Bramie, w Jerozolimie
Sadzawka była, co z cudów znana.
Wiedzieli o niej młodzi i starzy,
Bo przez te cuda, Betesda zwana.
Więc spieszą ludzie z daleka, z bliska,
By zdrowie dostać od Stwórcy Boga.
Gdy jej powierzchnia falą się zmąci,
To cuda czyni wzburzona woda.
Kto wejdzie pierwszy do takiej wody,
Do zdrowia wraca z każdej choroby.
Więc ludzi tłumy czekają cudu,
Może dziś także będzie cud nowy?
Przy tej sadzawce od lat już wielu,
Czekał na cud swój, co z Bożej Mocy,
Człowiek samotny, leżąc na łożu,
Lecz sam nie zrobi nic bez pomocy.
Więc jakże wejdzie on do sadzawki
Gdy nowy cud tu Bóg będzie czynił?
Przechodził Jezus koło tej bramy
Ujrzał człowieka, nad nim się schylił.
"Czy chcesz być zdrowy?" - Zapytał jego.
"O tak, lecz nie mam tu przyjaciela,
Co by mi pomógł wejść do tej wody,
Kiedy cudowną falą się wzbiera".
"Powstań człowieku" - Jezus powiedział
I wstał ów chory, co cudu czekał.
Jezus mu zdrowie z miłości wrócił,
Bo On każdego kocha człowieka.
Gdyż się zlitował nad jego bólem
I wzruszył jego tam samotnością,
Więc dał mu zdrowie, na które czekał
Bo Bóg jest wielką, wielką Miłością.

Fragment książki dla dzieci " Opowieści o Jezusie"



Pewnego razu człowiek szedł drogą
Z Jerozolimy, aż do Jerycha.
Lecz go napadli zbóje, złodzieje.
Wszystko zabrali co w torbach dźwigał.
Przy tym okrutnie zbili całego
Wzięli ubranie, pieniądze, sakwy.
I zostawili na wpół żywego,
Na drodze, którą podążał kapłan.
Kapłan się zbliżył, spojrzał i odszedł,
A człowiek leżał we krwi i ranach.
Lecz już nadchodzi drogą lewita,
Tak była droga ta uczęszczana.
On także spojrzał i poszedł dalej,
A człowiek leżał we krwi i ranach.
Jechał tą drogą Samarytanin
Ten się zatrzymał, pochylił nad nim.
Opatrzył rany, na osła wsadził
I do gospody go przyprowadził.
Tam pielęgnował, karmił i poił,
Lecz musiał jechać z towarem swoim
Więc karczmarzowi pieniądze daje.
"Zajmij się chorym, niech dziś nie wstaje
Gdy będę wracał, resztę zapłacę,
Wszystko ci wrócę za twoją pracę".
Który z tych ludzi był jego bliźnim?
Kapłan, lewita, Samarytanin?
Pomyślcie chwilę, zgadnijcie sami.
A wy czy zawsze dobrze czynicie?
Kiedy was proszą czy odmówicie?
Gdy starszy mówi, czy go słuchacie?
A kiedy chory, czy pomagacie?
Wiem, już od dzisiaj lepsi będziecie,
Bo w waszych sercach Bóg mieszka przecież.

Fragment książki dla dzieci " Opowieści o Jezusie"
Żył sobie pewien człowiek bogaty,
Który dorosłych miał już dwóch synów,
Starszy wciąż ojcu pomagał w pracy
Młodszy zaś w życiu swym szukał przygód.
Ciężko mu było więc w domu siedzieć,
I zwykłą pracą wypełniać życie.
Chciał inne kraje poznawać, zwiedzać,
Więc po pieniądze do ojca idzie.
" Chcę część majątku co mi przypada".
Dał więc pieniądze ojciec synowi.
Ten rzeczy zabrał i w świat wyruszył,
Tam wciąż się bawił, pieniądze trwonił.
Aż stracił wszystko, majątek cały.
Biedę miał taką, że nie miał chleba.
Wiec się do pracy wynajął w polu,
Choć praca ciężka, jednak jeść trzeba.
I świnie pasał, on syn bogacza.
Lecz wciąż był głodny, chociaż pracował.
Gdyż nikt się nad nim nie ulitował.
Więc dom wspominał i ojca swego.
Przy nim miał wszystko, zawsze był syty.
Więc postanowił wrócić do niego
I w drogę ruszył, nim wzeszły świty.
Szedł długo drogą, bosy, w łachmanach.
Aż doszedł wreszcie, zmęczony srodze
"Co ojciec powie?" - Lecz on go wita
Gdy tylko ujrzał syna na drodze.
"Wybacz mi ojcze" - syn go przeprasza
"Zgrzeszyłem bardzo, straszna ma wina".
Lecz ojciec z wielkiej radości swojej,
Do piersi własnej przytula syna.
Daje mu pierścień, szaty, sandały.
Zaprasza gości, wyprawia ucztę,
Bo syn powrócił zdrowy i cały.
Starszy syn właśnie powracał z pola
Słyszy muzykę, tance, rozmowy.
Dziwi się, pyta - " Cóż to się stało?".
" Twój brat powrócił cały i zdrowy".
Syn się na takie rzeczy oburzył,
" Ja tu pracuję, wciąż ojcu służę,
A on roztrwonił wszystko po świecie,
Jeszcze mu ojciec ucztę wyprawił.
Mnie nie dał nigdy bym się zabawił".
"Drogi mój synu" - ojciec powiada.
"Twój jest majątek, wciąż byłeś przy mnie.
Brat był zgubiony, lecz się odnalazł
W świecie by z głodu zginął niechybnie".
I z nami Bóg nasz tak samo czyni,
Choć źle robimy, daruje winy.
Gdy powracamy z grzesznego życia,
On nas z radością ojcowską wita.
I wszystko, zawsze, wciąż nam daruje,
Bo tak jak ojciec - Bóg nas miłuje.