wierzę
w wyższość wiary
nad rozumem
nieskończoności
nad ograniczeniem
wierzę
w Trójcę Przenajświętszą
(nie do pojęcia na ziemi)
i w Kościół potrzebujący
ciągłego oczyszczenia
wierzę
dobrym słowom
które leczą rany
i łzom płynącym
w świątyni sumienia
Autor: Don Adalberto
Ojcze Wszechświata
Synu Zbawicielu
Duchu Światła
w Jednej Osobie
w Tobie
cała moja
WIARA
NADZIEJA
MIŁOŚĆ
Tobie zawierzam
ŻYCIE
ROZUM
WOLĘ
Tobie DZIĘKUJĘ
Ciebie
CZCZĘ
UWIELBIAM
KOCHAM
Kazimierz Surzyn
WIOSNA
Jest cieplej
słońce przebija mgłę,
łagodnie grzeje,
budzi do życia przyrodę,
która wstaje wartko
z zimowego snu.
Pąki na drzewach,
coraz więcej trawy.
Zielono,
o, jak cudownie!
Wracają skrzydlate.
Bocian dziobie
na łące,
tryumfują
uśmiechnięte buzie.
Wręczam ci polne
kwiaty czułości
Sama jesteś kwiatem.
LATO
Niebo bezchmurne
szafirowe
Słońce Upał
Biegniemy trzymając się
za ręce -
w miłości
nadrzeczny cień
utopić spiekotę,
potem opalamy
nasze ciała
a w oczach rośnie
złoty sierpień.
JESIEŃ
Jeszcze tli się
słoneczny promień,
jeszcze szumią
rzeki fale,
jeszcze czuć
zapach traw, pszenicy,
a już liście
z drzew spadają,
listopadowy dywan,
ścieląc pod stopami.
W rękach trzymasz
bukiet liści kolorowych
I walc jesienny
tańczysz powabnie
Jaka jesteś piękna
w brązie żółci i czerwieni.
ZIMA
Białe niebo,
biała ziemia,
przejrzyście czysto mroźno
Szaleją narty
łyżwy, sanki
prowadzone przez dorosłych
i przez dzieci.
Konie dźwięcznie
splatają barwny kulig,
rozsypując tuman śniegu.
Trwa zimowe,
huczne szaleństwo
w roli głównej - My.
Za chwilę święta,
Dzieciątko nam błogosławi,
choinki zapach,
gwiazdkowe prezenty,
sylwestrowa zabawa
a o północy
znów Nowy Rok
witamy toastem.
...
Wiosna, lato, jesień, zima
malują życia krajobrazy -
jak dotąd bardzo szczęśliwe
i choć lat przybyło,
sercem jesteśmy młodzi -
ile jeszcze pór roku
razem przeżyjemy?
Kazimierz Surzyn
Serce to nie tylko
włókna ścięgna rozkurczający się mięsień
serce jest wibracją
zaginającą czasoprzestrzeń
Wibracją jest wszechświata
w rytm bije herców jego
możesz nie wierzyć w nic lecz
stworzony(ś) z cząstek Jego
W rzeczywistości obecnej
czas zamienia w życie
pompując krew komórkom
by zbudziły się o świcie
To centrum naszego Bytu
jest środkiem środka wszystkiego
co związane z moją osobą
nie połączę się bez niego
Z duszy ulotną naturą
która wchodzi do domu
istoty ze światła stworzonej
nie mówiąc nic nikomu
Jest portalem myśli i uczuć
z Boskiego eteru płynącej
z jaźni nieogarniętej przez umysł
z wolności rzeki rwącej
Nie ma w nim żalu ni smutku
doktryn nakazów wierzeń
braków niezgody rozterek
bo nieograniczona to przestrzeń
Miłości też tam nie ma
szczęścia wielkiego rozkwitu
błogości ani zbawienia
to łącznik tych dwóch bliźniaczych bytów
Którymi jestem bez wątpienia
ulotnym i realnym
zamienia to na przemian
duchowy świat w materialny
I spytasz w wielkiej niemocy
zdziwiony wielce dlaczego
ten świat tak w uczuciach zakręcony
lecz serce nie ma z tym nic wspólnego
Duchu, Tyś Światłem co wszystko przenika
Ty jesteś w każdym człowieczym umyśle,
Ty mówisz kwiatom, kiedy mają kwitnąć,
Ty szepczesz drzewom, kiedy gubić liście.
Tyś Światłem Ognia które Apostołom
Bóg zasłał z Nieba w dniu Pięćdziesiątnicy,
By świat nie został w smutku nad żałobą,
Że Jezus odszedł, by siąść po prawicy
Ty koisz trwogę w każdej ludzkiej duszy,
Ty dajesz siłę żeby nie zwątpiła
I Ty jej znowu pomagasz odnaleźć,
Drogę do Nieba jeżeli zbłądziła.
Daj moim wierszom siłę świętą ognia
I daj mi wiarę co wszystko przemoże
Bądź w moim sercu i w moim umyśle
Bądź ze mną zawsze, Duchu Święty, Boże.
Duchu Święty - Ty jesteś tym światłem,
Którego pełna człowiecza dusza.
Ty mówisz ludziom gdy w życiu błądzą
Jak drogę znaleźć, jak w światło ruszać.
Ty jesteś z nami zawsze i wszędzie,
Wspierasz w cierpieniu gdy serce boli.
To Ty mi mówisz jak pisać wiersze
Jak iść mam w życiu według Twej Woli
Ty nas za rękę prowadzisz Duchu
Ty zawsze mówisz - lecz czy słuchamy?
Bo cicho szepczesz do każdej duszy
Prowadź - bo drogi naszej nie znamy.
pocieszyciel przewodnik
serca człowieczego
uzdrowienie ku dobroci
w miłości umocnienie
umiłowanie prawdy
w modlitwie wspomożenie
utwierdzenie w Jezusie
Duchu Święty proszę o dary -
rozumu
bym lepiej poznał tajemnice wiary
mądrości
abym żył na wzór Chrystusa
umiejętności
żebym funkcjonował w każdym
miejscu zgodnie z Dekalogiem
rady
byś mi wskazywał dobrą
drogę życia
męstwa
by to co ziemskie nigdy nie zdołało
oderwać mnie od Ciebie Boże
pobożności
bym w miłości służył Stwórcy i ludziom
bojaźni
abym w czystości duszy i serca
podążał do Twojego Królestwa
Kazimierz Surzyn
na klasztornym wzgórzu
akacje przyodziały habity
śnieżnobiałych kwiatów
w powietrzu
rozlanej
słodyczy
gra muzyka
pszczelego roju
i ptaki wyśpiewują
pobożne chorały
trącone lekkim wiatrem
akacje odnawiają śluby
(za wymarłych mnichów)
że będą nadal wiernie
przy klasztorze trwały
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto
Wędrując szlakami Beskidu Średniego
spotykam wiele kapliczek maryjnych
wykonanych solidnie z drewna bukowego
w lampiony wstążki kwiaty wystrojonych
Dawniej wyznaczały trasę do Częstochowy
do Kalwarii wiodły i na wędrówki bliższe
dziś tu odpoczywam i dziękczynnymi słowy
wielbię Maryję za łaski sercu najdroższe
Odnajduję w zieleni Jezusa Chrystusa figury
farbami olejnymi przepięknie odnowione
ślicznie wkomponowane w ten cud natury
tu spełniły mi się prośby wcześniej wymodlone
Kazimierz Surzyn
" Wiesz, że Cię kocham"
Świątynia młodych
z Polski i ze świata
wyznanie wiary
modlitwa
skupienie
pojednanie
spowiedź
pokuta
przemienienie
Eucharystia
w zieleni w błękicie jeziora
w grze świateł barwnych
rozbrzmiewają pieśnią
tańcem łączą w miłości
rosną ku niebu serca
jak kwiaty w ogrodach
przejście przez Bramę Rybę -
Bramę Trzeciego Tysiąclecia
to oddanie siebie Bogu -
to Jego wybór
na przewodnika życia
Kazimierz Surzyn
Na średniowiecznym fundamencie stoisz
Pierwotnie jako osada królewska lanckorońska
Wyrębu drzew i bednarstwa ostoja
Od dziewiętnastego wieku miasteczko
Wiarą przodków wartościami silne
Malownicze promienne solidarne
O Makowie przez Szwedów zniszczony
Zaborem austriackim pogrążony
Wojnami światowymi okaleczony
Krwią bohaterów okupiony
Łzy nad grobami wylewasz
Maki na ramionach dźwigasz
Pomniku 640 letni
Z herbem z koroną i trzema makami
Z flagą biało - zielono - żółto - niebieską
Ponad chmury wzrastasz
Z makowskimi rodzinnymi sagami
Setki wielkich ze sobą wiążesz
Z władzami u steru co dbają
O naszą przepiękną ziemię
Jak sadownicy o drzewostanu korzenie
Pajdo chleba dla rodzin Edenie
Przywiązany jest twój lud do ciebie
Tu każdy coś może znaleźć dla siebie
Przemysłem drzewnym meblarskim bogaty
Marko ekskluzywna Beskidów ozdobo
Z cudownym obrazem Matki Bożej
Królowej i Opiekunki Rodzin ukoronowanej
Przez Ojca Świętego Jana Pawła II
Przed 40 laty na Krakowskich Błoniach
Sanktuarium pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego
Cennymi kapliczkami i figurkami
Pełną wrażeń estradą " Makowianka"
Klubem Sportowym " Halniak" ponad 90 - letnim
Orkiestrą Dętą Domem Kultury
Ochotniczą Strażą do pomocy gotową od 137 lat
Szkołami co są filarem nauki wychowania tradycji
Haftem makowskim znanym w Polsce i na świecie
Zabytkami wzrok przykuwasz
Kultury sportu turystyki skarbnico
Rozśpiewany roztańczony wspaniały
Dniem nocą romantyczna poezjo
Prozo pamiątko obowiązku morale
O Muzy Animatorzy Artyści Sportowcy
W zielone alejki strojny
Dywanami kwiatów zapachami zachwycasz
Pod kapeluszami drzew marzenia pobudzasz
Słońce w sercu Księżycu diamentowy
Makowską Górę Widokową na zdrowie oferujesz
U stóp Bryndzówki śliczny
Dumo Beskidu Makowskiego
Całą duszą sercem kochany
O cudzie nad Skawą
Kazimierz Surzyn
Kiedy żyła dawałem
Jej kwiaty wdzięczności
laury sercowe miłości
cieszyliśmy się sobą
Teraz nad grobem
płaczę w zaciszu
różaniec odmawiam
pocieszenia szukam
Jak dawniej przynoszę
piwonie czerwone
bukiety kolorowe
rozmawiam czule
Mam w boleści serca
ciągle żywe ostatnie
nasze pożegnanie
na sali szpitalnej
kiedy umierała
na moich rękach
do piersi wtulona
z losem pogodzona
"synku nie płacz
ja wiem że sobie
w życiu poradzisz" -
cichutko wyszeptała
Dzięki Twym naukom
poświęceniu pokorze
radzę sobie dobrze
choć mamusiu tęsknię
Kazimierz Surzyn
Przed Tobą klęczę Boże mój i Panie
I błagam Ciebie o Twe zmiłowanie.
Modlitwy moje wysyłam bez końca,
Prosząc Twą dobroć co nieustająca
Modlę się nocą, modlę przez dzień cały
Błagając Ciebie o tak ważne sprawy,
O to by Wielkość Twojego Oblicza
Którego dobroć serce już nie zlicza
Jeszcze raz ku mnie skłoniło swe oczy
Bo wzywam Boże znów Twojej pomocy,
Noce wciąż całe myśl jedna zajmuje
" Niech się nade mną Twa dobroć zlituje".
Najlepiej wybaczyć sobie
i innym doznane krzywdy
na stokach górskich
w cudzie ekosystemu
dookoła bujność lasów
zdrowych zielonych płuc
wysoko w błękicie niebo
kłania się pięknie górom
a ja jak obłok zawieszony
w tej kojącej przestrzeni
w ekstazie szczęścia
wszystko przebaczam
prawie się rozpływam
po przepięknym zakątku
w mej duszy mieszka radość
a w sercu wybaczenia miłość
Kazimierz Surzyn
Dziękuję mamo
że wychowałaś mnie
na dobrego człowieka
pełnego miłości wiary
nadziei spokoju radości
i patriotycznych uczuć
Dziękuję mamo
za wpojenie mi wartości -
szacunku do człowieka
niesienia pomocy innym
wrażliwości na piękno ekosfery
i fascynację do poezji i prozy
Dziękuję mamo
że pomagałaś nam
w wychowywaniu dzieci
które szczęśliwe siadały
na twoich miękkich kolanach
tak jak ja w dzieciństwie
Kiedy Cię odwiedzaliśmy
sprawiałaś swoją dobrocią
i nieopisanym wdziękiem
iż stale mimo upływu lat
to jest nasz cieplutki dom
Odprowadzałaś nas do auta
dawałaś wałówkę smaczną
z czułością serca całowałaś
i z życzliwością zabiegałaś
"jedźcie bezpiecznie i z Bogiem"
Kazimierz Surzyn
W mym sercu mam
takie piękne obrazy
gdy mama wprawiała
w ruch huśtawkę
szybowałem jak ptak
i chociaż od ziemi daleko
czułem się bezpiecznie
kiedy miałem problemy
bo życie bo młodość
i w głowie głupoty
delikatnie tłumaczyła
tak się troszczyła
i była ze mnie dumna
jak pokonałem słabości
to z mamą chodziłem
na łąkę pod lasem
zauroczony cudem natury
powierzałem jej sercu
najskrytsze tajemnice
wśród traw i kwiatów
we wzorzystej sukience
i czarnych rozwianych
włosach wyglądała ślicznie
niczym modelka ze scen
mama zaszczepiła we mnie
wrażliwość na inne osoby
uczyła w cichej modlitwie
zawierzenia siebie Bogu
a nasz dom to mamusia
takie wielkie serce familii
o każdej porze dostępne
by siebie oddać by miłować
dziękuję że malowałaś
takie cudne obrazy
poświęcenia miłości
dla Ciebie składam
laur wdzięczności
Kazimierz Surzyn
Czy umiesz
przebaczyć nie raz
nie dwa ale 77 razy
pewnie tak ale to niełatwe
Czy można
stale przebaczać
komuś kto nad sobą
w ogóle nie pracuje
Czy umiesz
złe czyny pokonać dobrymi
nie mścić się jak słaby
ale dać kolejną szansę
Czy umiesz
zadbać o życie zdrowie
rodzinę która cię kocha
śmiać się mimo łez
co w oczach ukryte
Czy umiesz
plewy od ziaren oddzielić
chwile beznadziejne przemienić
w te kipiące szczęściem
Czy umiesz
porwać ukochaną
w krainę miłości czystej
i bezwarunkowej
Czy umiesz
zachwycić się bogactwem
kolorów na globie
w czterech porach roku
Czy umiesz
docenić to co obecnie masz
podzielić się nadmiarem
którego udźwignąć nie możesz
Czy będziesz
stał w kącie i utyskiwał
Czy weźmiesz
swój los w swoje ręce
uwolnisz duszę i będziesz osobą
co sobie radzi w życiu
rozwija się i pełnią żyje
Kazimierz Surzyn
Nie będę przepraszał
za to że jestem wierzącym
bo to tak jakbym sercu
powiedział że nie ma miłości
Nie będę przepraszał
za swoje poglądy
bo wtedy musiałbym
wyprzeć się samego siebie
Nie będę przepraszał
za to co czuję bo to tak
jakbym przepraszał
że jestem prawdziwy
Nie będę przepraszał
za to że jestem wymagający
bo to tak jakbym mówił
że nie trzeba się starać
Nie będę przepraszał
za to że kocham jestem
żyję ale kiedy zawinię
z pewnością przeproszę
Kazimierz Surzyn
Fale zmienności uczuć
moc lamentów wzruszeń
rajski wzlot uniesień
Wierszem wyznałem
miłość najcudniejszą
choć to słowa tylko
sercem są pisane
ustami wypowiedziane
całusami przypieczętowane
W świecie komputerów
i maszyn wielofunkcyjnych
to ludzkie słowo
może wiele zdziałać
gdy siebie innym dajesz
zwykła proza życia
zmienia się w poezję
łzy potrafi przyodziać
srebrnymi perłami
z burz wydobyć myśli
duszę czule ukoić
w trudnych dla narodu
chwilach nie milczy
ale krzykiem budzi
nie daje chleba
ten co ją kocha
w ręku nosi kwiaty
łapie w sieć słońce
gwiazdy na niebie liczy
głowę w chmurach trzyma
i marzy... marzy... marzy
ciesząc się z małych rzeczy
co szczęście przynoszą
pytasz czy świat zmieni
chyba tego nie uczyni
bo ci w złym zagorzali
nie czytają wierszy
a sam poeta nie jest
dla nich poezją
Kazimierz Surzyn
Zaufałam Panu, zaufałam
Więc jak ptak spłoszony nie mknę w góry
Choć dopadły mnie troski, cierpienia,
Choć zawisły samotności chmury.
Zaufałam Panu, zaufałam
I wciąż nowym wierszem budzę strunę
Bo Bóg patrzy na wszystko z wysoka,
Zna mą duszę, ból każdy rozumie.
Zaufałam Panu, zaufałam
On jest każdej pieśni mojej Panem
I w Nim całą złożyłam nadzieję,
Z nim zwyciężę i z Nim pozostanę.
Inspiracją do powstania tego wiersza był Psalm 11