kiedy zakończył
ziemskie pielgrzymowanie
Sługa Sług Chrystusowych
Jan Paweł II Wielki
cały świat
od Wschodu do Zachodu
od Północy do Południa
zatrzymał się w miejscu
jakby dotykiem piorunu rażony
a strugi łez otwierały
twarde skorupy sumień
płakały też żałobne dzwony
na wszystkich kontynentach
lecz najgłośniej płakał
Dzwon Zygmunta na Wawelu
płakał i śpiewał
dziękczynne Magnificat
bo nigdy dotąd
nie powstał Syn
tak wielki w Narodzie
i nigdy już więcej
nie powstanie
Autor: Don Adalberto
O Boże Mój Kochany
ze stoków Giewontu
modlitwy wznoszę
o łaski proszę
Krzyż obejmuję
całuję rany
gwoździe wyciągam
i opatruję czule
Obmyj moje ciało
we Krwi Najświętszej
i w Chlebie Żywym
daj mi ukojenie
Tyś podjął cierpienie
z Krzyżem na ramionach
ja prosty biedak cóż
mogę Tobie dać
To wszystko co mam
na tym nędznym świecie
nie jest Ciebie godne
Boże Mój Kochany
Ty wiesz co to znaczą
upadki życia ciernie
lamenty w żałości
i bóle nieprzytomne
Wobec Twojej Męki
me żale niepotrzebne
jedynie błagam Boże
o mnie nie zapomnij
Kazimierz Surzyn
Widzę smutek w twoich oczach.
Chmurne czoło, ust ściśnięcie...
Śni mi się to już po nocach.
Gdzie podziało się twe szczęście?
Nie chcesz, nie mów o przyczynach...
W końcu nie znasz mnie zbyt długo.
Chcę aby śmiała się dziewczyna!
Pragnę być uśmiechu sługą.
Może kiedyś mi opowiesz...
Kto lub co radość odbiera.
Coś lepszego możesz zrobić...
Zacznij śmiać się już od teraz.
Ja tajemnic znam tysiące.
Nie chcesz, nie wyjawiaj swojej szybko.
Usta miej wciąż tak milczące...
Lecz uśmiechnij się żabko! Rybko!
;)
Oskar Wizard
Dotknij mnie swoim żarem
Który rozpali mnie i da nadzieję
Niech jeszcze raz będzie mi dane
Zrozumieć dlaczego Cię tak wielbię
Powiedz mi że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
Wspomnij w szczegółach o naszej przyszłości
Pozwól się objąć, gdy obiecam, że dla Ciebie zrobię wszystko
Razem pragniemy żyć w tej odległej dorosłości
Baw się moimi włosami, mówiąc że chcesz mnie mieć blisko
Powiedz mi, że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz, że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
I zostawisz mnie z marzeniami
Bańka snu pękła
Zostawiłaś moje serce z cierniami
A róża miłości zwiędła
Przytul mnie ostatni raz
Zanim zapanuje nad Tobą...
Impuls.
Kiedyś w modlitwie prosiłem,
Boże nie chcę już dłużej
dźwigać swojego krzyża,
Panie oddal go ode mnie.
We śnie ujrzałem Anioła,
co rzekł w jasności do mnie,
nie bój się, choć za mną,
poszedłem nieco przerażony.
W pomieszczeniu pokazał mi krzyże,
złote, srebrne, żelazne, drewniane,
proste, wymyślne, malowane, ozdobne,
wielkie, średnie, małe, i najmniejsze.
Anioł pozwolił wybrać mi krzyż,
złotego nawet nie podniosłem,
ozdobny uwierał me ramiona,
żelazny był ciężki i niewygodny.
Wreszcie dokonałem wyboru,
Anioł uświadomił mi, iż krzyż,
w moich rękach to ten,
który cały czas noszę.
Moje małe krzyże, bolączki
dnia codziennego, cóż znaczą
wobec Krzyża Jezusa Chrystusa,
który odkupił winy wszechświata.
Z krzyżem uczymy się miłości,
kruszeją zatwardziałe serca,
zabliźniają się rany wieloletnie,
gdy przebaczamy sobie wzajemnie.
Kazimierz Surzyn
w dobroci nieograniczonej
powierzyłeś nam ziemię
w dzierżawę
lecz złymi jesteśmy
zarządcami
zasiewamy wokoło
kainowe czyny
uprawiamy bezowocne
drzewa figowe
od ziarnka gorczycy
niczego się nie uczymy
a trzykrotne
pianie koguta
budzi nas nad ranem
zapominamy
jak panny nieroztropne
że jesteśmy tutaj
tylko na chwilę
i przed Tobą staniemy
aby odpowiedzieć
za życie
nam powierzone
Autor: Don Adalberto
W samotności mojej
słyszę szmer kamieni,
płacz kwiatów łąki,
nie czuję zapachu,
wspomnienia przed oczami,
miłość, radość, łzy,
źrenice bez błysku światła,
gardło ściśnięte mrokiem,
język w martwocie,
ciało betonem spięte
w dreszczach kajdan,
puste miasto, mieszkanie,
wysycham jak krzew
wbity w wydmy pustyni,
tortury przenikają do kości,
serce nie chce żyć
tęskni, patrzę w górę,
na dystans między
ziemią a niebem,
proszę byś stanął
jako anioł obok mnie,
bym nie był sam.
Kazimierz Surzyn
Otwierając oczy
łapie haust światła
przepływa prądem
od źrenic do dużego
palca stopy i z powrotem
obumarłe nadziei komórki
budzą się do chcenia
westchnienie z wydechem
złe zabiera wspomnienia, wiatr
północny zimny
krew zmroził i ciało
do szpiku kości , odejdzie
ciepło niech się rozgości
zakwitnie ten przebiśnieg
on taflę lodu skruszy
tyle wiosen za mną
przede mną nie wiem ile
to wie promień złoty
rozpali moje serce
nadzieję swą roztoczy
bo jutro przecież wiosna
przeniknij proszę nawet
przez zamknięte moje oczy
W samotności gasnę jak świeca
której knot dotyka ostatniej
kropli życiodajnego wosku
spalanie jest stanem codziennym
tak oczywistym i niezmiennym
topią ostatnie śniegu lody
bałwana ciepła promienie
wystawionego na wiosnę
nadzieja która daje światło
wypalona została
do mroku się skłania
by dotknąć z miłością
rozstania , ostatnią kroplę
w wosk zamienię , gasnę
łza kiedy na knot spadnie
nastanie ciemności milczenie
wołać Boga o przetrwanie
może zostać w niej na zawsze
oczy od światła ślepną
otwierać je po co
samotności napiją się do syta
w bezkresie żalu i rozterce
gdzie jesteś wiosna spyta
w jesieni moje zachodzące serce
Przez cierpienie poznałem głębię siebie,
odnalazłem w pokorze sens życia,
pobudziłem siły do ciężkiej pracy
i osiągnąłem sukcesy, o jakich nawet,
wcześniej nie śmiałem myśleć, marzyć,
chociaż dusza moja jest wielką raną,
co rozdziera wspomnienia, tęsknotę za bliskimi,
serce krwawi z żalu, łzy wyciska skała.
Nie zasłoniłem przed policzkiem twarzy,
ani przed obelgami, opluciem i niesprawiedliwością.
Współczuję drugiemu, bo znam w słabości swojej,
cierpienie, upadłem, płakałem, pokonałem przemoc -
cierpieniem, kłamstwo - prawdą, zło - dobrocią.
W cichej modlitwie nad brzegiem rzeki,
pośród traw kołysanych szumem fal,
Bóg przemawia do mnie cierpieniem.
Wszystko zostawiam i w sercu tulę,
kochające mnie nad życie ramiona Krzyża,
moje cierpienia są niczym we wszechświecie,
wobec Twojej męki cierniowej Panie Boże!
Tyś cierpiał za me wszystkie nieprawości,
zawisłeś na Krzyżu dla mnie z miłości.
Biorę miłujące mnie ramiona Krzyża
i nimi wyznaczam swoje ścieżki życia.
Kazimierz Surzyn
na jałtańskim wybrzeżu
Morza Czarnego
lśni bielą fasada
Liwadyjskiego Pałacu
a przed nią rosną
smukłe palmy
jakby oniemiałe
ze zdumienia
w Liwadyjskim Pałacu
krwawią pamiątki
po carskiej rodzinie
z dynastii Romanowów
samowar
talerze
fotografie
listy i bibeloty
Liwadyjski Pałac
to świadek hańby
dwudziestego wieku
w nim skazano Polskę
pod sowieckie wpływy
w tej przestronnej sali
przy tym okrągłym stole
zapadły decyzje
które na pół wieku
rozdarły Europę
na dwoje
Krym, lipiec 2011
Autor: Don Adalberto
Dlaczego odrzuciłaś mnie, mamo!
Nie odpowiadasz nic. Milczysz.
Miałem żyć, a nie ma mnie.
Może byłbym poetą, pianistą,
inżynierem, a może lekarzem.
Jedno wiem na pewno
Kochałbym Was - mamo, tato.
Tak bardzo chciałem z Wami być.
Już za późno.
Nie pozwoliliście, bym ujrzał nowy świat,
więc płaczę.
Ale kto usłyszy mój płacz,
komu się poskarżę.
Już wiem,
mego płaczu nie usłyszy nikt.
Nie ma dla mnie litości
w waszym sercu
w was.
Kazimierz Surzyn
Zabijasz dziecko,
w łonie
matko!
Pomyśl co robisz?
Ono cierpi,
płacze,
nic nie powie,
nie rozumie, kona.
Używasz narkotyków,
młodzieńcze!
Pomyśl co robisz?
One niszczą,
zabijają twoje życie.
Pijesz alkohol,
ojcze!
Pomyśl co robisz!
On rujnuje
twoje zdrowie
miłość, przyjaźń,
radość życia
w rodzinie.
Krzywdzisz bo nie kochasz
autentycznie
tych, co ciebie kochają.
Kazimierz Surzyn
Dali się ponieść chwili,
wpadli w sidła narkomanii,
wstrzyknęli szatańską dawkę,
potem drugą... dziesiątą...
odurzenie do bólu,
narastające kłopoty,
ruina organizmu,
wyblakli, przygarbieni,
żałobną szatą okryci
z widmem śmierci.
Zastanawiam się nad
żywotem narkomanów
i żal budzi się we mnie
ogromny, bo żyją,
a zarazem umierają
za życia, gasną jak
płomień świecy
na naszych oczach.
Może jeszcze nie
wszystko stracone,
może zakwitną,
na nowo, niczym
kwiat wiosenny,
cudownie ożyją.
Byleby tylko chcieli,
zatęsknić za
prawdziwym życiem
i podjęli leczenie.
Kazimierz Surzyn
Zmierzam już tylko ku światłu
Nie ma dla mnie tutaj miejsca
W moich skrzydłach już nie ma wiatru
Przyszedł czas mojego odejścia
Wygrałem z każdym, ale nie ze sobą
Marzenia wszystkie puszczam z dymem
Przegrałem tylko z niewinną chorobą
Przepraszam Mamo, że jestem Twoim synem
Zmierzam już prosto w ostatni dzień
Nie ma dla mnie tutaj miejsca
Od słońca pada ze mnie blady cień
Choroba w głowie choć to choroba serca
Wierzyłem, że karma się nareszcie ziści
Biegłem do przodu, to nie był wyścig
Zabiły mnie moje własne myśli
Ktoś zawiódł mnie, teraz ja zawiodę wszystkich
Nie napiszę więcej "dzień dobry"
Nie napiszę więcej "dobranoc"
Nie spełnię snów
Bo cierpię znów
Zmierzam już na cel
Nie ma dla mnie tutaj miejsca
Próbowałem czerń zamienić w biel
To tylko ostatnia korekcja
Zabieram teraz swoje torby
Pokonała mnie Jej zła moc
Nie napiszę więcej "dzień dobry"
Nie napiszę więcej "dobranoc"
Jestem tchórz, postaw bukiet róż
Nie cierpię już, do trumny je włóż
Uciekłem - teraz będę latać
doznałem w życiu
wielu rozczarowań
dotykając kształtów
ludzkiej złośliwości
zawsze jednak
z podniesioną głową
przechodziłem burze
a z kielicha goryczy
piłem aż do dna
i chociaż wokoło gasły
wszystkie światła
w otchłaniach ciemności
palił się jeszcze we mnie
płomyk nadziei
silniejszy niż śmierć
Autor: Don Adalberto
Spójrz na ten świat
osnuty czarną mgłą
spowity zaćmieniem słońca
zapłakany gorącymi łzami
Widzisz tych ludzi
bez celu podążających
w otchłań spraw
tak pustych i ciemnych
jak oni sami
Myślisz czarni ludzie
w czarnych ubraniach
z czarnymi sercami
w pomalowanych
na biało pudełkach
Kazimierz Surzyn
Nad umysłem tracę kontrolę
Jest ze mną złość i samotność
Może, zostanę tylko na chwilę
Jednostajnością stała się płaczliwość
Tonę w oceanie myśli
Samotna wśród ludzi
Ludzie nóż w plecy wbili
Może ktoś i mnie z bezwładu wybudzi.
Ugięty pod brzemieniem życia
dwoma laskami podparty
suchy kaszel z niego wydobywa
ogromne starością udręczenie
Dźwiga na obolałych plecach
bagaż prawie setki lat
odbija się od ścian szuka
drzwi do jutra bez cierpień
Spogląda na przebytą drogę
i opuchnięte od bólu nogi
nie chce niczego oceniać
przeminęło życie jak tęcza na niebie
Nie skarży się światu
choć krew krąży słabo
a twarz jego jest polem
przeoranym żywota zakrętami
Siada pod cieniem kasztana
w zieleń powietrza wtopiony
lecz nie widzi już gór
pora odejść w wieczność
Kazimierz Surzyn
Jest we mnie głód tego,
co się nie wydarzyło.
Straconych okazji
i marzeń niespełnionych.
Dziewczyn,
których nigdy się nie tuliło...
Dłoni w braterskim uścisku
wymyślonych.
Słów niewypowiedzianych,
które los mogły zmienić.
Spotkań pominiętych
przez zaniechanie.
Mogły przecież
niejedno marzenie spełnić...
Wiele z nich
już na zawsze
tajemnicą pozostanie.
Do odkrywania siebie
wiele czasu potrzeba.
Lecz czasu w życiu
zawsze jest za mało.
Może zamiast tortu
wystarczyłaby kromka chleba?
Ważne aby serce szansę wyczuwało.
Oskar Wizard