Poezja o bólu

Na skały wyryła wały

łatwo przyszło poszło wyżej-

kielich przymierza otworem dla Zbawiciela

roztacza się cała ziemia w smokach cienia

wulkan wygasa bo ciasna za bękarta

świeci co oczy w mak szelestu zmroku

tęgo zatwarza do cmentarnego tłoku

brech pękł wdzięk i jeden słuch

wywinął orła za ćwok

łakł braw za sto głów

rychło w warcie zawroty otwórz miód-

wołgi i nóż- amen| nasza wina | ty, który barankiem się stajesz - dodajesz nam otuchy w pełnej woli Świec |

lichtarze są w mojej własnej karze - lecz warto zanieść |

korytarze zamaluje wymelduje z wielu głów

własna wola zostanie odepchnięta za moja

niech ten raz stanie się dwóch | jaki to wlazł

Dawid "Dejf" Motyka

w te popołudnie padał nudny deszcz

kolejny szary dzień w czarno-białym świecie

pozbyłem się tego dnia wszystkich łez

trzymając jesień za rękę myślałem o lecie

poddałem się, przyjąłem wtem imię: "Strach"

wyglądałem jak straszydło, miałem wielkie oczy

a w snach nawiedzał mnie krajobraz i dach

"Będę świetnym orłem" mówiłem każdej nocy

lecz do towarzystwa deszczu dołączyła burza

mózgów; a wiatry nadal zachęcająco w dół wieją

ale psychiczna rana nigdy nie będzie tak duża

by w głowie pomieszać poplątanie ze straconą nadzieją

i wtem obudziłem się we własnym łożu zapłakany

ucieszony, że Abraham swoim nie zadręcza

Złapałem lato za rękę, chociaż z jesienią utkany

w czarno-białym sercu kolorować zaczęła tęcza