kręcąc się, szedł do własnej drogi
a żyłka prysła, kulejąc bez nogi
uszedł, co kilka metrów; malej
używając wzroku, własnego węchu, po zmroku;
a wokół pustynne szlaki dookoła
na samym krańcu języka, zero się w znaki woła
i idąc tak dalej, wchodzi bez przerwy
kroczy powoli, po uszkodzonej kości, ponury w nędzy
rozerwało ją na strzępy! lecz mimo to, lęk, nie wnosi
za nim jakby z swym panem; słońcem unosi
i komu ten pies był, co śpiewa, gdy ta na rękach ponosi
..tuli do swego ogona
nie on, nie ona, swój los, o w łono pokonam stale...
nie ma już sił, bo skamielina
brakuje ciepła, idzie i zima
nie ma żywych wśród was
asfalt, cisza i znowu jak las
zatyka węch w piersi, psie młodym - zuchwale
każdym chciał tylko, dotrzeć do wody całym
uciszyli nawet wspomnienia
wszystko co było, nie ma!.
- nie szczeknął nawet za głód,
jedynie dotrwać, tym bódł!
- tą szczęką nie miłą, czemu wyrosłeś oh! mogiła-
ta warta, - zdradliwa hołota, czemu chłosta,
ostatnia riposta
pomsta rzuconej w Sprawiedliwości
o kości, i nici fałszywe; się pomści
a żyłka prysła, kulejąc bez nogi
uszedł, co kilka metrów; malej
używając wzroku, własnego węchu, po zmroku;
a wokół pustynne szlaki dookoła
na samym krańcu języka, zero się w znaki woła
i idąc tak dalej, wchodzi bez przerwy
kroczy powoli, po uszkodzonej kości, ponury w nędzy
rozerwało ją na strzępy! lecz mimo to, lęk, nie wnosi
za nim jakby z swym panem; słońcem unosi
i komu ten pies był, co śpiewa, gdy ta na rękach ponosi
..tuli do swego ogona
nie on, nie ona, swój los, o w łono pokonam stale...
nie ma już sił, bo skamielina
brakuje ciepła, idzie i zima
nie ma żywych wśród was
asfalt, cisza i znowu jak las
zatyka węch w piersi, psie młodym - zuchwale
każdym chciał tylko, dotrzeć do wody całym
uciszyli nawet wspomnienia
wszystko co było, nie ma!.
- nie szczeknął nawet za głód,
jedynie dotrwać, tym bódł!
- tą szczęką nie miłą, czemu wyrosłeś oh! mogiła-
ta warta, - zdradliwa hołota, czemu chłosta,
ostatnia riposta
pomsta rzuconej w Sprawiedliwości
o kości, i nici fałszywe; się pomści
Na jednej ze stacji, a było ich wiele,
Gwarno zrobiło się niczym w kościele.
I choć jest ciemno i mróz siarczysty,
Krzyki, płacz, lament i język ojczysty.
Musi być jakaś wyjątkowa pora,
Z pięćdziesiąt wagonów będzie na torach.
Wagony zwyczajne, proste, bydlęce,
Będą dziś świadczyć o ludzkiej męce.
Słychać wołania enkawudzisty,
Gdy wyczytuje rodziny z listy.
Każdy się pyta, w czym moja wina,
Że mnie dosięgła ręka Stalina.
Upchani ludzie jak w beczce śledzie,
Jeszcze nie wiedzą, gdzie los ich wiedzie.
Gdy pociąg ruszył pieśń się zaczęła,
Tak. Tu "Jeszcze Polska nie zginęła".
Po torach szerokich głównie nocami,
Jadą w nieznane wszyscy zesłani.
Głodni, zziębnięci w skrzyni stłoczeni,
Cztery tygodnie na Sybir wleczeni.
Dziura w podłodze ubikacją była,
Nikomu się taka wygoda nie śniła.
Modlą się ludzie, składają swe dłonie,
Za tych co życie skończyli w wagonie.
Szerokie tory powiedzcie szczerze,
Ile wzięliście rodaków w ofierze.
Bo mówią i kto chce niechaj w to wierzy,
Pod każdym podkładem jeden Polak leży.
Gwarno zrobiło się niczym w kościele.
I choć jest ciemno i mróz siarczysty,
Krzyki, płacz, lament i język ojczysty.
Musi być jakaś wyjątkowa pora,
Z pięćdziesiąt wagonów będzie na torach.
Wagony zwyczajne, proste, bydlęce,
Będą dziś świadczyć o ludzkiej męce.
Słychać wołania enkawudzisty,
Gdy wyczytuje rodziny z listy.
Każdy się pyta, w czym moja wina,
Że mnie dosięgła ręka Stalina.
Upchani ludzie jak w beczce śledzie,
Jeszcze nie wiedzą, gdzie los ich wiedzie.
Gdy pociąg ruszył pieśń się zaczęła,
Tak. Tu "Jeszcze Polska nie zginęła".
Po torach szerokich głównie nocami,
Jadą w nieznane wszyscy zesłani.
Głodni, zziębnięci w skrzyni stłoczeni,
Cztery tygodnie na Sybir wleczeni.
Dziura w podłodze ubikacją była,
Nikomu się taka wygoda nie śniła.
Modlą się ludzie, składają swe dłonie,
Za tych co życie skończyli w wagonie.
Szerokie tory powiedzcie szczerze,
Ile wzięliście rodaków w ofierze.
Bo mówią i kto chce niechaj w to wierzy,
Pod każdym podkładem jeden Polak leży.
Bezkresnym stepem Kazachstanu
Mknie karawana załadowanych sań.
A na nich Polacy, nasi rodacy
Wiezieni w nieznaną im otchłań.
Siarczysty mróz, droga daleka,
Nie wszyscy przeżyją podróż niestety.
Ciała ich zdejmą, położą na śniegu,
Nie ważne czy dziecka, czy kobiety.
Nie było czasu na grobu kopanie,
Ziemia zmarznięta, rzecz niemożliwa.
Nie było nawet modlitwy żałobnej,
Był tylko płacz i prośba żarliwa.
By się skończyła wreszcie ta straszna droga,
By ciała ich sercu bliskiego człowieka
Nie były pokarmem dla wilków stada
I czy się jeszcze jutra doczeka.
W końcu dotarli na miejsce swej męki,
Niektórzy wypili kirpicznyj czaj.
Głodni, zziębnięci stłoczeni w lepiance,
Taki ich czekał sowiecki raj.
Nie zmogły ich głód i częste choroby.
Nie zmogła ich w stepie sowiecka władza,
Dzięki swym modłom niesionym do Boga,
Wrócą do Polski, tak serce doradza.
Bezkresnym stepem Kazachstanu,
Wracają do kraju, niczym chabety.
Z pociągu widzą tylko w oddali,
lśniące na słońcu białe szkielety.
Prawdy nie można zamknąć na klucz,
Tak jak policzyć przelanych łez.
Pamiętać o Was zawsze będziemy,
Posadzimy dęby, zerwiemy bez.
Mknie karawana załadowanych sań.
A na nich Polacy, nasi rodacy
Wiezieni w nieznaną im otchłań.
Siarczysty mróz, droga daleka,
Nie wszyscy przeżyją podróż niestety.
Ciała ich zdejmą, położą na śniegu,
Nie ważne czy dziecka, czy kobiety.
Nie było czasu na grobu kopanie,
Ziemia zmarznięta, rzecz niemożliwa.
Nie było nawet modlitwy żałobnej,
Był tylko płacz i prośba żarliwa.
By się skończyła wreszcie ta straszna droga,
By ciała ich sercu bliskiego człowieka
Nie były pokarmem dla wilków stada
I czy się jeszcze jutra doczeka.
W końcu dotarli na miejsce swej męki,
Niektórzy wypili kirpicznyj czaj.
Głodni, zziębnięci stłoczeni w lepiance,
Taki ich czekał sowiecki raj.
Nie zmogły ich głód i częste choroby.
Nie zmogła ich w stepie sowiecka władza,
Dzięki swym modłom niesionym do Boga,
Wrócą do Polski, tak serce doradza.
Bezkresnym stepem Kazachstanu,
Wracają do kraju, niczym chabety.
Z pociągu widzą tylko w oddali,
lśniące na słońcu białe szkielety.
Prawdy nie można zamknąć na klucz,
Tak jak policzyć przelanych łez.
Pamiętać o Was zawsze będziemy,
Posadzimy dęby, zerwiemy bez.
Rys. Sybiraka Eugeniusza Grabskiego
Syberia - ziemia skuta wiecznym lodem,
Gdzie w noc i dzień powiewa chłodem.
Kraina można powiedzieć jak z bajki,
Pokryta tysiącem kilometrów tajgi.
Syberia to także więzienie bez krat,
Gdzie plecy zesłańców ranił stalinowy bat.
Umęczone razami biedne polskie ciało,
Tylko we śnie i modlitwie ukojenie znajdowało.
Syberio – kraino wroga i dzika zarazem,
Królestwo dzikich zwierząt z niejednym okazem.
Pochłonęłaś tysiące ludzi niewinnych,
Jeszcze niedawno sprawnych, bardzo silnych.
Syberio przecina cię długi kolejowy szlak,
Tymi torami wieziono Polaków w inny świat.
Wzdłuż torów w paszczę śmierci wiodących,
Układano ciała rodaków konających.
Syberio – ziemio nieludzka, ziemio przeklęta,
Zabrałaś nam ojce, matki, dziecięta.
Kto znalazł się w twych objęciach blisko,
Co dzień pokłaniał się Panu Bogu nisko.
Gdzie w noc i dzień powiewa chłodem.
Kraina można powiedzieć jak z bajki,
Pokryta tysiącem kilometrów tajgi.
Syberia to także więzienie bez krat,
Gdzie plecy zesłańców ranił stalinowy bat.
Umęczone razami biedne polskie ciało,
Tylko we śnie i modlitwie ukojenie znajdowało.
Syberio – kraino wroga i dzika zarazem,
Królestwo dzikich zwierząt z niejednym okazem.
Pochłonęłaś tysiące ludzi niewinnych,
Jeszcze niedawno sprawnych, bardzo silnych.
Syberio przecina cię długi kolejowy szlak,
Tymi torami wieziono Polaków w inny świat.
Wzdłuż torów w paszczę śmierci wiodących,
Układano ciała rodaków konających.
Syberio – ziemio nieludzka, ziemio przeklęta,
Zabrałaś nam ojce, matki, dziecięta.
Kto znalazł się w twych objęciach blisko,
Co dzień pokłaniał się Panu Bogu nisko.
Kiepski ze mnie jest poeta,
Lata już mam, głowa nie ta.
Lecz gdy mróz i śnieżek prószy,
Łatwiej zerknąć w głąb swej duszy.
Dziś oczami wyobraźni
jestem w starej, ruskiej łaźni.
Myślę co ja tutaj robię,
i po ciele wciąż się skrobię.
Czy to chlew jest czy ubojnia,
Nie, to tylko jest wszobojnia.
Odzież moją już zabrali,
I kawałek mydła dali.
Pierwszy raz od dwóch tygodni,
Zmywam brudy ludzkiej zbrodni.
I choć ciało mam już czyste,
Jaki los mój Jezu Chryste.
Koniec mycia Kresowianie
Wkładać swe odwszone wdzianie.
Pół podróży jest za nami,
A Syberia ... wciąż przed wami.
Pamięci wszystkim zesłańcom,
którym nie dane było wrócić do ojczyzny.
Mijają lata, miesiące i dni,
A mi się Sybir ciągle śni.
Jakże niewiele człowiekowi trzeba,
Byle choć we śnie dotknąć kromki chleba.
Mijają dni, miesiące i lata,
Czas mój opuścić padół tego świata.
Gryzły mnie pluskwy, komary i wszy,
A lat przeżyłam osiemdziesiąt trzy.
Mijają lata, dni i miesiące,
I dla mnie kiedyś świeciło Słońce.
Ale już zgasło, gdy go zabrali
I w lesie katyńskim rozstrzelali.
Mijają lata, miesiące i dni
Nad moim łóżkiem jego portret lśni.
Muszę tu wspomnieć jeszcze brata,
Wstąpił do Armii tamtego lata.
Mijają lata, dni i miesiące,
Na wzgórzach Cassino maki pachnące.
Tam też spoczywa mój brat kochany,
Do Polski tylko w sercu zabrany.
Mijają miesiące dni i lata,
Lecz zanim odejdę z tego świata.
Wierzę, że nigdy człowiek człowiekowi
Takich okropnych rzeczy nie zrobi.
Wiersz dedykowany wszystkim Sybirakom.
Tym żyjącym i tym, których już nie ma wśród nas.
Przebrał się Jezus w odzienie uchodźcy,
Nikt Go nie pozna, wygląda jak obcy.
Stanął dziś właśnie na polskiej granicy
I na kawałek chleba wciąż liczy.
Przyszedłem do Was kochani Polacy,
Bo u mnie wojna, głód i brak pracy.
Tak, jestem brudny i mam zarazki,
Wierzę, że doznam waszej łaski.
Już zapomnieliście, a uczyłem tego,
Kochać bliźniego jak siebie samego.
Wciąż czekam na Was w tym lesie iglastym,
Szczelnie grodzony drutem kolczastym.
Nie było miejsca dla Ciebie w gospodzie,
Nie znajdzie się również w polskim narodzie.
Wciąż puste miejsce przy wigilijnym stole,
Trzymam, choć już zwątpiłem w dobrą ludzką wolę.
Pamięci wszystkich ofiar na granicy i wszystkim tam cierpiącym z zimna i głodu i braku lekarza.
Natłok złych myśli
Wszystko się na tobie ziści
Wieczorami obmyślam plan
Ile twoje ciało ma mieć krwi plam
Za każde z twoich kłamstw
Wbije nóż w twoja krtań
Za każdą twoją zdradę
Wbije w twoje serce szpadę
Paznokcie ci powyrywam
Poczujesz jak cię przeszywam
Jesteś dumną z siebie szmatą
Sprawie że poczujesz się szkaradą
Skórę z ciebie zedre
Z brakiem zdziwienia zerknę
Jaki masz pod nią syf
Jeśli to cię nie przeraża
Spokojnie, mi to nie przeszkadza
Sama wpadniesz w moje ręce
Mam planów wiele wiecej
Codziennie mi pokazujesz
I wyboru dokonujesz
Co dla ciebie większą bedzie męką
Psychika czy cierpienie moją ręką
Wiesz co jest jednak najgorsze ?
Że w twoim życiu wogóle nie goszcze
Jeszcze nie wiesz o moim istneiniu
Ale będziesz miała go dosyć w oka mgnieniu
Pomyśl jakim musisz byc bagnem
Jeśli to ja ci oczy zamknę
A jestem tylko nieznajomą
Która stanie się twoją zmorą
Tak blada już twa cera
Umierasz ze zmęczenia
Paznokcie powyrywane
Kończyny powyginane
Krzyczeć już nie masz siły
Widok to bardzo miły
Pokazałabym ci jak piękny
Ale oczy to był etap męki
Przyznam że chetnie sie ich pozbyłam
Nawet lekko sie nie skrzywiłam
Twoja pochwa pełna szkła
Chyba ci to nie przeszkadza?
W końcu wielu miała gości
Nawet gdy byłaś w miłości
Byłaś taką szmatą..
A to jest twoją karą
Jeszcze tylko chwila
Śmierć sie do ciebie juz przymila
Jestem jednak dobrą duszą
Pobawie sie jeszcze z twoją tuszą
Myślałaś że przeprosiny mnie ruszą?
Kochana twoje krzyki tak mnie kuszą..
Zaraz zajmę się ząbkami
Później owinę sie flakami
Serce ci wyciągnę
Moje szczury są już głodne
One lubią gówna zapach
Dlatego ty będziesz w ich łapach
Tyle krzywdy wyrządziłaś
Tak bardzo go zraniłaś
Zemsta cię dotknęła
I boleśnie oczy zamknęła
Moja głowa, moja dusza, moje serce
Wszystko zniszczone. Cierpie
Deficyt szczęścia, popyt na zagładę.
Wszyscy tacy sami,wszystkimi gardzę.
Nie mam nikogo, Ciebie, nie mam już siebie.
Kiedyś w końcu wrzucą mnie w ziemię.
Podniesiona moja dusza była.
Miłość cierpienie mi zmyła.
Pozbawiła starych lęków, zmartwień.
Zawladnela, otuliła, skleiła moje rany.
Wyleczone ciało.
Serce całe.
Głowa zdrowa.
-jesteś juz gotowa!
Jeszcze przed tym tylko sczepionka> nadzieja.
Przeciw daniu rady
Przeciw odepchnieciu od siebie zagłady.
Odzwyczajona od cierpienia.
Miłość przypomniała mi moc ranienia.
Cialo wyleczone> przygotowane
Na nowych ran nadanie.
Wprowadzila mnie na szczyt
Z niego upada sie najbolesniej.
NADZIEJA
tylko ona mnie jeszcze ogrzewa.
Tylko jednego pragne.
Cos, bez czego przepadne.
Tylko Ciebie
Bez tego nie mam juz siebie.
I ty tez miłością zraniony
Prosze podajmy sobie rece zgody.
Wierze ze jeszcze wrocisz.
Błagam, cierpienie w sobie ucisz.
Nie dam juz dlugo rady.
Zaraz czas mojej zaglady.
Robie rzeczy glupie.
W tym wszystkim sie juz gubie.
Szukam wejscia w lepszy świat
Klucz do niego to Ty masz.
////naprawde nie mam juz siły, nie wiem co robic i wiem ze zaraz przepadne, kocham cie tak bardzo a jeszcze bardziej cierpie. Wiem ze ten wierszyk niczego nie zmieni, nie umiem sie z tym wszystkim pogodzic i blagam o litość,szanse i próbę nawet jesli ona stanie sie koncem.
Gdy noc nastała pierwsza
Jestem Stworzycielem
początków nie widać
i słychać i czuć
Zaprawdę Moja
Gdy Światłem się nocem w zieleni
spójrz do Moich
początkiem zmienisz
bardziej się wychłostałem
niż ciebie bałem
o moje:
przeto warczy znaczy wróg
po twe
wre stu
Gdy pociech narasta pół Mój wzrasta
poczekaj aż wyjdą me sandały
przegrały, wygrając, był przecież mniejszy
bardzo głęboka nie wzruszy, po kuszy, bo uszy tu widzę wystaje:
po pierwszych naradach w zły duch wydajesz
po drugich o kocach nie wypominasz procach
zawsze tak samo, o licho o mamo,
litościwszym napomnij po mnie
bardziej zadłużonym wspomnij o mnie
najwyżej schłostam z wywrotki
panie słodki:
pół Mój: poproszę cię drogi
zapomnij od drogi, czcij - baranek Mój, -
gdy wszem obecnie i dookoła
grzecznie, wydostań mnie z dna proszę
na chwilę unoszę,... lecz ciągle mnie boli
boli, oh boli, to jak grzecznie są wszyscy grzesznie
powoli... umarło pół miasta, za kilo jedyne ciasta
umarli po troszkę, za włosy unoszę
uniośli i ci pomarli
wszem dookoła, za piwo obdarci
obdarci są brzuchem, obdartym mułem
za wyło się w wyżej i bliżej, i bliżej
za bydło owiane, i słonko wybrane
za kochaj mnie proszę i słodko wynoszę
wyniosłem co ci wydaje się mi:
i piło się po to by biło za ci...
ostrzeżeniem, wynocha
zaostrzenie, paprocha
za grożenie, za łajza
za gniota i kupę łajna
za capa i panie rucha
za lito i serce słucha
za prosię i wracaj do siana
za procę i kilo z banana
za ciało co nigdy nie brało
za chłosty, królewny z wyrosty
za kazirodztwo i wino olane
za pomsty chłostą i często gnane
za miło i mało, co tobie za dużo
za wracaj i spadaj, po wycieruchom
zacne są twe wszystkie ubrane
każdą niosą zawsze w mamę
i pij i... i słodziej mi: śpij:
i Kochaj na zawsze
Moja - ta Twa urodzona za dnia
i Moja już była i będzie
na zawsze i Wszędzie.
Dawid "Dejf" Motyka
szło sobie bydło do swego zboża,
a ziarna nie widać
pędzący pociąg od uszka do ucha brzucha
zapomniał szyneczek sweterka w duchowa
nie przedostaje się do talerzyka
taka wisienka pędząca z pacierzyska
pędzący rosół zawitał w literach
pomyśl, polizał co swemu teraz
i niemym przyznaje się dudni do wiocha
zawsze bajem dobra kokocha dudunia
pędzący kościół się znów nie zatrzymał
nie wypominał; leczy ciągle zapinał
nowe za stare się znów im wydaje;
a tu kołderką coś mi przyznaje
czemu się drzwi nie chcą domykać
aby zapłakać w mokrych pościelkach
chyba już widzę Cię; własne z okienka
taka radosna co czyści sreberka z żeberka
pędząco mocno mi tu podrzucają
czają; za ciągle żyją i mają
widełki za wiosłem o ciało Króla
nowa narada podniosła bula
ah trzeba tak trzeba z mego to łóżka
co często gasło i przęsło z brzuszka
bydło za ciało a oko za Mistrza
chyba głęboko opowiesz w zgliszcza
i stoję tu ciągle w świetle trabanta
cała kraina nim stała się otwarta
jakimż to cudem pędzić zza bani~
wód zabrakowało od Wieczystej pani:
i nic już nie trzeba aż wydma zagrała
pełno żonglerki sobie nabrała:
i krety napinał po wielkich kałużach
mocarz tu udasz w zgodach budach;-
przyszło zdziwienie, że ktoś mi napisał:
takim to cudem siebie w mym niebie: przyklęknął
i przecież jest za mało za słucho bom głucho;
co im zostało, za miłość okruchom
czyż nie w zalotach się wlazło w złocisto rudą:
nagle zostało udo w gruchę
Takiej Panienki się ciągle oszukał w mi: skrucho:
Jam zawitał się w słodkim papaju
pociągiem pędzę do swego kraju
przyszła i chwila głupiego jełopa
za ciało do ciała co będzie w grocha
Mnie kochaj na prawdę i mi: tu wytrawiaj:
mocniej do siebie tak: zawsze zostawaj blisko:
czemu prędzej się musisz wydostać do kina
panie konduktorze bo lepiej 'off mamma mija
przecież ujrzałam ta kilo paposzka
za chwile chwasta wychlustać z gruboszka
przecieraj zdumieniem ze swego zająca
brudnieje kamieniem co grosza o kpiąca żryj;
i pykło coś nagle zastygło na wczoraj
wreszcie bez panienek gdy nowa zmowa gnoja i h...a!
przemowa gnuja.
Dawid "Dejf" Motyka
złap sobie moją chwilę
twoją wreszcie załapałem
złap sobie motylem
sobą wreszcie okrzesałem
zapomnij co sobie pamiętać
niczego nie wymiękać
wolniejszym będę dopiero wcale
tak zamuliło mnie w; pale
złap mnie za rękę
i kochać i nie żegnać
postara się z wdziękiem
tu i teraz.
,że papierek za cukierek
nigdy się nie znamy
za pół winy po mielimy
sokół był już brany
bez tęsknotek tych zalotek
kawalątek zapomnienia
mętnych zwątpień w tym flakonie
rośnie sobie kawał lenia
i niech śpiewa i przytupie
zacnej świeci przecie pupie
posprzątane dziś naprane
spokój, oto umie; zgrane
przemokli ręce strachliwie w pędzę
zalaną of maną za obrzezaną
za swoich z miodem swoiście z kłodem
w szczęki mamucie ssą kościotrupie
ich u padliny za wyczko plany
serduszkiem pajom kaczki skakają
i przezywamy a masz !.
Dawid "Dejf" Motyka
W krzywym zwierciadle -
zniekształcone obrazy
ukazując kalectwa ślady
w niewoli umysłu
brak już sił i wiary
że życie popłynie
jasnym światła torem
odrodzi się na nowo
umysł zniewolony
otworzą się jak w księdze
lepsze życia strony
staną się motorem
ludzkiego przetrwania
znikną mrok i ślady
trwałego kalectwa
człowiek - będzie wolny
z choroby wyzwolony .
autor: Helena Szymko/
Życie - jak bezmyślnie zerwana na rabacie róża
zaledwie kilkanaście wiosen tylko
choroba trawiąca zbolałe ciało
a gdzie radość doznań cudownych przeżyć
gdy lic przerażająca bladość
czekanie na tą która czyha w ciemności
pachnąca do niedawna młodością Róża
pęka u nasady rozkwitającego kwiatu
zamiast doczekać lat dojrzałości
cieszyć się darem młodego istnienia
dobiega kresu już w połowie drogi
zabrakło swobody ruchu wolności ciała
żeby uciec - przed tą
która osaczyć słaby oddech by chciała
każde ukłucie ból potęguje
kropelką czerwieni znaczy
ślad istnienia i kres młodej Róży -
która gubi płatki
chociaż - tak bardzo życie miłuje .
autor: Helena Szymko/
Zadrżało wokół - huk odbił się echem
rozbłysło na niebie od huku pioruna
z ogromną siłą wiało - wsysało
pozrywało dachy powaliło drzewa
tragedii ludzkiej wciąż nie ma końca
a przecież, zaledwie kilka sekund to trwało
cały dobytek to już tylko gruzy
cóż teraz począć bez swego domu
jak się podźwignąć, rozwinąć skrzydła
nawet poskarżyć się nie ma komu
gdy brak środków zdrowie nie służy
bezradność i łzy, tak wielkie straty -
znów musisz stąpać po kolcach róży
autor: Helena Szymko/
W krzywym zwierciadle -
zniekształcone obrazy
ukazują kalectwa ślady
w niewoli umysłu
brak już sił i wiary
że życie popłynie
jasnym światła torem
odrodzi się na nowo
umysł zniewolony
otworzą się jak w księdze
lepsze życia strony
staną się motorem
ludzkiego przetrwania
znikną mrok i ślady
trwałego kalectwa
człowiek - będzie wolny
z choroby wyzwolony
autor: Helena Szymko/
Orchidee szlakami morskimi zbudowani
zapalczywie przesiąkły swe wszystkie skruszone wołania
od pastucha postury pokory, zaduchy i kury
kary poniewierania
we wszem wrzosowiska przecierom
i moje mogiły mogły sprostać w ręce swoje nagrania
w zeszycie umywać pomsty pogrywać, - zapisywać co nie chcę
czule powietrze
i Brzezinami życie ciche chichrocze
te lenie, proce
stara wywłoka włochata moknina
i zielenina parzysta pajęczyna
i nici się już wplótł do schoweczka
sztorm miotełką zza młotka wcina
w lipcowym kalendarzu
Czorsztyńska zmiotka Akacyja
włóczykija pogania Jarmoszka
stopień tragarza żadna zza płotka ptak
pchlim targu dostatkiem udaje
ta co kotletów uwija że daje
odcedził się wolno za tydzień Kajfasza
Natasza, stado Judasza
kokoszka zza błotka stułami
pani kija, miodzio pijar ów
Dawid "Dejf" Motyka
Przepełniony moment pustymi chwilami
W którym krzykliwym żalem wsłuchuję się w ciszę
Objęty mrokiem, wolałbym Twoimi ramionami
W których trwale we wczorajszych dniach wiszę
Dlatego dziś widzę przyszłość
Daleka jest bliskość
Góra, dół, mam nic, mam wszystko
Puste mieszkanie pełne wspomnień
W którym przebiega wojna w kamiennym spokoju
Przeplatam myśli z tych złych w radosne
Które trwale zostawiają bliznę z każdego boju
Dlatego dziś noszę nowe, psychiczne ślady
Wczoraj mówiłem, że nie dam sobie rady
Jutro pewnie to ja będę komuś dawać rady
Góra, dół, i się mijamy, i się mijamy
W którym krzykliwym żalem wsłuchuję się w ciszę
Objęty mrokiem, wolałbym Twoimi ramionami
W których trwale we wczorajszych dniach wiszę
Dlatego dziś widzę przyszłość
Daleka jest bliskość
Góra, dół, mam nic, mam wszystko
Puste mieszkanie pełne wspomnień
W którym przebiega wojna w kamiennym spokoju
Przeplatam myśli z tych złych w radosne
Które trwale zostawiają bliznę z każdego boju
Dlatego dziś noszę nowe, psychiczne ślady
Wczoraj mówiłem, że nie dam sobie rady
Jutro pewnie to ja będę komuś dawać rady
Góra, dół, i się mijamy, i się mijamy