Będę mówił zdaniami, nie powieścią
bo w rwącej rzece słów naszych burz nie widzisz przeszkód.
Ty zabijesz milczeniem, a ja pochowam gadaniem
magie nie zrobionych gestów - na wyciągnięcie palców.

Widziałem podium tam gdzie już nie zobaczę mety ?
I choć o sobie wole mówić tchórz a nie kretyn,
choćbym wbił w siebie nóż i patrzył jak się męczysz
to wiem, że jak nie ja to już nic się tu nie zmieni.

Chcemy słuchać braw, gdy jesteśmy siebie pewni
i zatykać uszy kiedy wszystko nam się pieprzy.
Samotnie znosić ból, by nie przestawać wierzyć,
by co stworzyliśmy razem było nieskazitelnym.

Choć wkoło wszyscy smutni - ja inna będę.
Resztkami sił swój uśmiech wydobędę.
Nie pokażę nigdy jak jest mi źle.
Nie zrobię tego bo kocham Cię.

Każesz mi dziś kłamać w imię miłości.
Płaczę w duszy by uniknąć Twojej wściekłości.
Me uczucia są bez znaczenia
Zatrzymam w sobie to co mam do powiedzenia!

Widocznie na tym miłość polega,
że jedno złości drugiego się lęka.
Lepiej spełniać cudze zachcianki
niż grać rolę marnej kochanki.

Nie będę dziś krzyczeć - to nie pomaga.
Każdy związek jakichś wyrzeczeń wymaga.
Wyrzekam się siebie i swojej godności.
Robię to wszystko w imię miłości!

Jad się sączy powoli,
wypływa z ich ust.

Jestem produktem.
Jestem przedmiotem.
Jestem przekaźnikiem.
Jestem filtrem.

Powiedz...! Powiedz...! Powiedz...!
Idź! Idź! Idź!
Idź powiedz! Idź powiedz!

Stoję, słucham.
Mówię nie mówiąc.
Przekaźnik działa.
Nie wydaje głosu, lecz mówi.

Nie muszę iść,
idź powiedz.
Nie muszę mówić,
idź powiedz.

Stoją obok siebie, na wprost.
Oddzielenie murem przekleństw.
Jadem, nienawiścią którą się żywią.
Wypluwają go na siebie.

Nie, nie na siebie.
Na przekaźnik.
Na produkt.
Na przedmiot.
Na filtr.

Filtr dobrze spełnia swoją rolę.
Dobrze chłonie ten jad.
Od tego jest filtr.

Musi być chłonny.
Musi być wytrzymały.
Musi jeszcze długo działać.

Na dziś przestali.
Muszą zaczekać jakiś czas,
aż jad się naprodukuje.
Będzie, będzie go dużo.

Jestem filtrem.
Jestem przedmiotem.
Żyję, nie żyję. Czuję, nie czuję.
Czy to ważne?

Przecież przedmioty nie czują.
Filtr ma działać.
Nie ważne czy coś czuje.
Przecież nie czuje.

Chcę żeby to się skończyło.
Chcę umrzeć, zniknąć, przestać czuć.

Może jak nie będzie przekaźnika, filtra
nie będzie - Idź powiedz! Idź!
Może nie będzie jadu?

Zły filtr. Niedobry!
Ty jesteś tylko przedmiotem.
Ciebie nie ma.

Żal który wypala gardło , krtań i oczy
Rozpacz która krzykiem niebo w pół rozdziera
Myśli nie pozwolą zasnąć więcej w nocy
Straciłeś swe serce , serce przyjaciela

Tyle było wspomnień , cały wachlarz zdarzeń
Minuty , sekundy , iskry naszych spojrzeń
Teraz na me usta , spada słowo błazen
Który gdy coś stracił , dopiero to dostrzegł

Siedząc w samotności , płacząc , cierpiąc , krzycząc
Zabijam sam siebie , wskrzeszam by znów zabić
Chciałbym móc czas cofnąć , żeby Tobie przysiąc
Niczego tak nie chce jak wszystko naprawić

Wiem , to niemożliwe. Rozpadam się znowu
Chciałbym zamknąć oczy i już nie otwierać
Chciałbym spaść w czeluści , nieznane nikomu
Sam za swą głupotę , pokute dobierać

Skończyć z nożem w piersi , płonąc jak pochodnia
Spadając bez końca na samo dno piekła
Za to co zrobiłem , zniknąć w świetle ognia
By twa pamięć o mnie , na zawsze uciekła.

Rzadkością jest by
nią była jakaś dusza
śmiertelna. Gdyż w
boleści serca przykłada
ją do rany.
Czasem już zmęczona
swoją innością, swoją
niewinnością.
Otoczona stadem kozłów.

Wypchana niewiedzą
Pozszywana nicią strachu
Jak pacynka w cudzych rękach
Wykonuję kolejny ruch
To dopiero początek przedstawienia
Patrzą na mnie setki oczu
Śmieją się
Płaczą
Lecz to nie ja jestem artystą
Tylko ten co pociąga za sznurki.

A dlaczego nie widać tego,
co mijam obojętnie?
Czemu ludzie, których nie
kocham stoją po stronie boskiego
złota? Zobaczyłam po raz pierwszy.
Moja prawdziwa szkoła.
Moja kula życia.

Nie umiem kochać.
Dlatego wszystko we mnie
rozmyte. Jak fantom bezwładu.
Jak stworzenie bez uczuć.
Nienauczone obserwowania
rzeczywistości.

Wypłaczesz wszystkie łzy
wylejesz cały żal
wyśnisz do końca sny
co pozostanie?

Wyczytasz mądre księgi
zanucisz każdą pieśń
przetniesz sukcesów wstęgi
co pozostanie?

Oplujesz swoich bliskich
głupcami przecież są
zagrasz po strunach niskich
co pozostanie?

Wydasz ostatnie sto
z portfela bez wartości
spojrzysz na kufla dno
co pozostanie?

Kłunie i żal do Boga
niesprawiedliwość okrutna
kiedy ucięta noga
co pozostanie?

Poczujesz w końcu starość
czas zmarszczek nie prasuje
rozpoznasz twarzy szarość
co pozostanie?

Każdy film się zakończy
litery płyną w górę
projektor pstryk wyłączy
co pozostanie?

Miękkie kapcie bez pana
kubek co kawa z rana
wieczny głuchy telefon
zakurzony patefon
zdjęcia z lata zeszłego
kaktusa zasuszonego
ulotne wspomnienie ludzi
nagrobek znicz zabrudzi

W najczarniejszej czarności
dochodzisz dalej ściana
bez światła i miłości
co pozostanie?
 
Niegojąca się rana

Tam w ogrodku pod płoteczkiem
ogrodniczki prośby głos:
Rośnij mój kwiateczku
rośnij do słoneczka
Rośnij różowiutki
rośnij mój piękniutki
Ach ja pięknyś mój słodziutki
Twa woń życie przyciąga
Twój blas sensu nadaję
w ogrodzie gdzieś niewidoczny
Oczy nie widziały cudu kwiateczka
Ach piękny kwaiateczku co zimy nie doczekasz
Barwne liście nie skryją Ciebie
Czerwone słońce nie ogrzeję
bo kiedy ach tak pięky będziesz
zerwiemy Ciebie
bo na cóż nam Twój blask
jeśli nie dla siebie?
Zimną wodą oblejemy
w mroku położymy
zapomnimy
Minie blask
Przyjdzie wrzask
i do gnoju Cie wrzucimy

Bosy
Na Pustyni Stłuczonego Szkła
Wędruję jak Cień
Podróżuje Nocą
Pozostawiając za sobą
Krwawy Szlak
Mglistej Przeszłości

Popędzany
Przez Surowy
Pejcz Rezygnacji
Brnę przed siebie
Pełen Gniewu
Przez Toksyczny Świat
Absolutnej Ciemności

W oddali
Niewyraźne Kontury
Kładą się ponuro
Biczując mój Umysł
Smagają  Wyczerpane Ciało
To Kres mej Tułaczki
Oaza Cierpienia...
Jedyne Ukojenie,
Jakie ??
Jakie w tym Parszywym Świecie mi pozostało ...

Stoi w kącie postać zamglona
mężczyzna ? kobieta ?
rozpoznać nie zdołam
kusi tańczy
szepce  i woła:
Chodź do mnie ....

Chodź do mnie  o duszo zraniona
duszo bólem zorana
zalana oceanem łez
Chodź do mnie ...
chcesz ?

Dam Ci ciszę co w uszach zakrzyczy
I spokój co duszę przygniata ....
O Pani piękna łaskawa
Ty niesiesz ukojenie ...
Skołatane serce

wyrywa się do Ciebie ....
Weź lęk niepokój
obawę i  zdradę
niekochanie i kłamstwa
a oddaj mi błagam

O Pani
tylko kawałek ....
dzieciństwa.

Ku pamięci pisze list do Ciebie, a w nim że odchodzę...
Pęka serce Twe bo w nim już nie ma mnie,
czytając list ten umieram ja i Ty.
Pragnąc z Tobą być i nie mogąc z Tobą żyć.

Wbijam sztylet w serce me, krew leje się,
czytając to łzy lecą Ci a serce przestaje bić.
Kochasz mnie a ja nic, mówiąc kocham Cię śmiejesz się,
ale w nas miłość trwa!!!

Pamiętasz nasze wspólne dni, momenty prawdy
W które wierzyłam?
Gdzie na pare chwil o bólu zapomniałam
Gdzie w głębi duszy zawsze wiedziałam...

Że zżerasz mi resztki słońca z serca
Po latach nie czułam już swojego wnętrza
Zabiłeś mi myśli...
Zabiłeś moją świątynię, dla której chciałam żyć
Zostałam sama skazana na tornado w mojej głowie
Jak mogłam zaufać właśnie takiej osobie...?

Stworzyłeś labirynt ciszy w którym się gubiłam
Nie mogę tego znieść, że w Ciebie uwierzyłam!
Czy wiesz co mi zrobiłeś...że wszystko zniszczyłeś?
Czy wiesz, że doszczętnie odebrałeś mi prawde?

Odebrałeś mi niewinną wiarę w miłość
Odebrałeś mi resztki sił, całą wielką zawiłość
Jak mogłam w to wszystko uwierzyć?
Już nigdy nie będę taka jak kiedyś

Pierwsza sekunda,
By Boga zawstydzić

Druga,
By nikczemnością wskrzesić umarłych,

Trzecia,
By tlenem upoić demony,

Czwarta,
By pętla krajobraz skradła,

Piąta,
by jutro zmarło na kolanach

Szósta,
By cnota w suknię nierządnicy ubrała,

Siódma,
By obsesja wpadła w swoje sidła,

Ósma,
By butelka ostatnią kochanką pozostała,

Dziewiąta,
By krew znalazła swego Pana,

Dziesiąta,
By Wojaczka spotkać w locie,

Jedenasta,
By deja vu ukoić pocałunkiem,

Dwunasta,
By głowa jak krater eksplodowała,

Trzynasta, czternasta, piętnasta, szesnasta
By  Nietzsche okazał się bratem Arystotelesa,

Siedemnasta, osiemnasta, dziewiętnasta,
By kiedyś marmurową skórę dotknęła,

Dwudziesta, dwudziesta pierwsza, dwudziesta druga,
By dusza namiętnie ból pokochała,

Dwudziesta trzecia, dwudziesta czwarta, dwudziesta piąta, dwudziesta szósta,
By liczby zerwały z czasem,

Dwudziesta siódma, dwudziesta ósma, dwudziesta dziewiąta,
By kogut złowrogo zapiał na wiwat,

Trzydziesta,
Jezus Maria! Skrzydła mi obiecano!,

Trzydziesta druga,
Judasza na mym sercu wygrawerowano,

Trzydziesta dziewiąta, czterdziesta,
Gubiąc ostrość na krawędzi,

Czterdziesta trzecia, czterdziesta czwarta,
„Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy wchodzicie”,

Pięćdziesiąta trzecia, pięćdziesiąta czwarta,
Tyranie jej wysokości obalę,

Pięćdziesiąta szósta,
Niech świeca koniec przywoła,

Pięćdziesiąta ósma, pięćdziesiąta dziewiąta,
Na stosie spocznę,

Sześćdziesiąta,
Niemiłość zastałem.