Poezje o czasie

Usta lekko

wiatrem rozwiane

spragnione rozkoszy

fantazjami rozmarzone

takie truskawkowe

ciała rozpalają

od iskierki 

do spełnienia

bardzo blisko

jeszcze trochę

śmiałych uniesień

i jesteśmy

w świecie namiętności

który nie zna granic

stąd odwrotu 

już nie ma

pieszczoty falują

morzem czułości

Kazimierz Surzyn

gruchają 

miłosnymi sonetami

gdy chodzą po niebie

widzę rozsypane srebro

w czarownym locie

zabierają lekkość powietrzu

takie bratnie dusze

ubrane w  szczęście

ziemię ozdabiają dumne

delikatnym spojrzeniem czułym

twarde serca zamieniają w gołębie

Kazimierz Surzyn

Skacze na jednej nodze

omijam deszczu kałuże

zabłocone dziecko beztroski

chlapaniem nieba rozchmurzam

Choć w kaloszach woda

gil wisi do samej brody

wycieram rękawem rozterki

wskakuje do lepszej pogody

Żaba spogląda krzywo

jak to jest o mój Boże

ja na czterech łapach skaczę

a ten na jednej nodze

Pewnie wyglebi się zaraz 

ni ziębi mnie ni grzeje

ale jak będzie leżał

przynajmniej się pośmieję

Gdy tracę równowagę

bo trwa to już za długo

żeby nie wdeptać w gów..no

dostawiam nogę drugą

Stanąć twardo na ziemi

z trosk człowiek się wygrzebie

stopy niech w błocie grzęzną

ale nos trzeba mieć w niebie

Zażywałem kąpieli powietrznej

trasą żółtych świateł alejkowych

i po chwili uciekłem z chodnika

do czterech ścian przytulnych

Łzawiłem zduszonym oddechem

a smog śmiał mi się w twarz

mętną zawiesiną za oknem

czy kiedyś szkodnika pokonamy?

Kazimierz Surzyn

Co roku moi drodzy

powtórka z rozrywki

ledwo się skończyły

modlitewne Zaduszki

a witryny sklepów 

i wszystko wokół

oszalały całkiem

diabelski biznes

mieni się złotem

w bombkach światełkach

w cudach cudeńkach

wiem że są tradycje

takie czy inne obyczaje

ale moim zdaniem 

to jest za wcześnie

Kazimierz Surzyn