delikatnym dotykiem
na białej korze brzozy
list do Ciebie piszę
Ojcze Przebaczenia
nie sądź mnie
zbyt surowo
za niedoskonałości
i grzechy popełnione
nawet jeśli czasem
błądzę w gęstwinie
na zawsze jestem Twój
aż po wieki wieków...
Autor: Don Adalberto
Memento mori
zegar o tym powie
zabiegany jestem i
nie takie zmartwienia
siedzą w mojej głowie
Tyram nieustannie
bywa że stresuję jak
zwiążesz koniec z końcem
nikt nie podziękuję
Za spocone czoło
że kawałek chleba
przytargam na garbie
nie jest mi wesoło
lecz ten dar jest z nieba
nie usłyszę witaj
mój jedyny skarbie
Samochód perkocze
majster kasę liczy
cztery stówki będzie
układ kierowniczy
Szlak trafia mnie z wolna
skończy się to w końcu
portfel ścieniowany
trzeci raz w tym miesiącu
Sprzedał bym w cholerę
cacuszko leciwe jednak
nie potrafię ,kiedy patrzą w oczy
reflektory tak poczciwie
Mam pamiętać o śmierci
jakie ma znaczenie
gdzie zastanie , na ulicy
w pracy może wykończy mnie
poranne golenie
Zgodnie z przysłowiem
śmierć i rozwolnienie tam gdzie zastanie
Gdy zapuka do mych drzwi
wystrojona w czarnym trykocie
żona otworzy , zmarszczy brwi
pani kochana jego nie zastanie
on ciągle w robocie
Początek i koniec dwie skrajności
jedna powstaje na gruzach drugiej
i choć następują po sobie to
nigdy się nie spotkają pies
goniący swój ogon
sekunda śmierci jest sekundą narodzin
ustępują wspomnienia
robiąc miejsce nowym czy lepszym ?
na pewno innym co było tego nie ma
nie ma tego co będzie za chwilę
a mimo to czuję że jestem nieustannie w tu
rany wyleczy przebaczenie za wczoraj
siłę na jutro daje nadzieja wciąż nowa
lecz inna niż ta z przed chwili
ktoś powiedział czas leczy rany
lecz co kiedy czas jest iluzją
zanurzony w nieprzemijającym teraz
bez końca i początku jestem
myśl granic nie zna to tu zajrzy
to tam zerknie od niechcenia
i stworzy złudzenie rzeczywistości
co ja napisałem ? bo wątek straciłem ;)
a cha , swoim życiem
stwarzamy złudzenia szczęścia i żalu
jedna to moneta, po tysiącu reszek smutku
na logikę musi wypaść orzeł szczęścia
niech zabierze w te przestrzenie błękity
w lazury malachity zamieni źrenice
w dwa płomienie jasne które światłem
osuszą łzy gorzkiej przeszłości niełatwej
jak Gandalf na orła grzbiecie zaczarować
świat z troski w szczęśliwe chwile
schować je do sakiewki żeby było ich tyle
by do następnego szczęścia starczyło
rozmieniając na drobne
wykupiły złe końce
w szczęśliwe zakończenia
Dotknij mnie swoim żarem
Który rozpali mnie i da nadzieję
Niech jeszcze raz będzie mi dane
Zrozumieć dlaczego Cię tak wielbię
Powiedz mi że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
Wspomnij w szczegółach o naszej przyszłości
Pozwól się objąć, gdy obiecam, że dla Ciebie zrobię wszystko
Razem pragniemy żyć w tej odległej dorosłości
Baw się moimi włosami, mówiąc że chcesz mnie mieć blisko
Powiedz mi, że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz, że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
I zostawisz mnie z marzeniami
Bańka snu pękła
Zostawiłaś moje serce z cierniami
A róża miłości zwiędła
Przytul mnie ostatni raz
Zanim zapanuje nad Tobą...
Impuls.
Cieplej na sercu
i w samym ciele,
mijają depresje,
wiatr rozwiewa
smutki i żale.
Słońce przebija mgłę,
śmieje się w rzece,
łagodnie grzeje,
budzi do życia
człowieka duszę
i maluje świeże
przyrody pejzaże.
Zajaśniało, zapachniało
powietrze życiem,
drzewa obrosły pąkami,
bazie pachną świętami,
trawy zielenieją z radości.
Wiosno, ty oczy
moje pieścisz,
cudowna wiosno,
ach wiosno,
Pani kwiatowa.
Wróciły skrzydlate,
pieśnią zawróciły
nam w głowach.
Bocian dziobie
na łące, tryumfują
uśmiechnięte buzie,
choć lat przybyło,
serce ciągle młode.
Na wiosnę obudziły
się nawet te dwie
niemowy i miłość
sobie wyznały,
bo najpiękniejsza
jest miłość wiosną.
Kazimierz Surzyn
Kiedyś w modlitwie prosiłem,
Boże nie chcę już dłużej
dźwigać swojego krzyża,
Panie oddal go ode mnie.
We śnie ujrzałem Anioła,
co rzekł w jasności do mnie,
nie bój się, choć za mną,
poszedłem nieco przerażony.
W pomieszczeniu pokazał mi krzyże,
złote, srebrne, żelazne, drewniane,
proste, wymyślne, malowane, ozdobne,
wielkie, średnie, małe, i najmniejsze.
Anioł pozwolił wybrać mi krzyż,
złotego nawet nie podniosłem,
ozdobny uwierał me ramiona,
żelazny był ciężki i niewygodny.
Wreszcie dokonałem wyboru,
Anioł uświadomił mi, iż krzyż,
w moich rękach to ten,
który cały czas noszę.
Moje małe krzyże, bolączki
dnia codziennego, cóż znaczą
wobec Krzyża Jezusa Chrystusa,
który odkupił winy wszechświata.
Z krzyżem uczymy się miłości,
kruszeją zatwardziałe serca,
zabliźniają się rany wieloletnie,
gdy przebaczamy sobie wzajemnie.
Kazimierz Surzyn
w dobroci nieograniczonej
powierzyłeś nam ziemię
w dzierżawę
lecz złymi jesteśmy
zarządcami
zasiewamy wokoło
kainowe czyny
uprawiamy bezowocne
drzewa figowe
od ziarnka gorczycy
niczego się nie uczymy
a trzykrotne
pianie koguta
budzi nas nad ranem
zapominamy
jak panny nieroztropne
że jesteśmy tutaj
tylko na chwilę
i przed Tobą staniemy
aby odpowiedzieć
za życie
nam powierzone
Autor: Don Adalberto
Twój portret
ciągle żywy
we mnie jest,
tak jakbym
Ciebie widział
dzisiaj, pochylonego
w modlitwie,
rano idącego
do fabryki,
mimo zmęczenia
miałeś dla mnie
zawsze tyle czasu
ile go potrzebowałem,
czarne gęste włosy,
skośne raźno
patrzące oczy
i nos lekko
uniesiony ku górze,
znajdujący szczęście
pośród leśnych drzew,
w błogostanie łąki,
w polach, co rodzą
pożywienie dla duszy,
w rodzinie, o którą
dbałeś gorliwie,
rozdając każdemu
gorące sercem
chleba bochenki,
Twój zachwyt
nad darem życia,
pochwała dla przyrody,
wartość pracy,
przywiązanie do
narodowego dziedzictwa,
szacunek dla ludzi,
to Ty tato
Twój portret
ciągle żywy
we mnie jest.
Kazimierz Surzyn
Wyrwany z kaloszy
gdy chodziłem po wodzie
deszczu urwanej chmury
zwanej potocznie kałużą
zabezpieczenie przed
zamoczeniem stóp
jest skuteczne dopóki
dopóty nie ma dziury
lub z kaloszy właśnie
coś nie wyrwie znienacka
uniosła mnie na wysokość
pierwszego piętra myśl codzienna
czemu kropla natury tak drąży
że do szpiku kości przenika
zimnem życiodajna kruszyna
usechł by nawet kaktus
bez jej pocałunku namiętnego
choć tak rzadki to przywilej
na pustyni uczuć pyłu
wzniesiony świadomością chwili
w teraz jestem bez jutra i
wczoraj przeminie a kalosze
biorę pod pachę idąc chlapię
jak dziecko szczęśliwe
rozpryskuję tą chwilę
zapomnienia że katar murowany
niech z nosa kapie niech nos flika
ważne że oczy wyschnięte
od ciepłej herbaty z cytryną
od mięty choroba znika
serce na przeszłość mam
chyba zamknięte
Zaczyna się w łonie matki
jest w zdrowiu, pracy, uśmiechu,
jak ziarno rozsiane po świecie,
ubogaca, pomnaża istnienie,
jest eliksirem przeciw starzeniu,
echem, co się odzywa,
gdy siebie dajemy innym,
promienieje niczym słonecznik,
śpiewa razem z lasami,
mówi kocham na dobranoc,
tańczy w strugach deszczu,
spotyka przyjaciół na szlakach,
więcej daje niż bierze.
Szczęście to również
wysłuchana modlitwa,
spokój duszy błogi,
w oczach bzy, konwalie,
pozytywne myślenie,
radość z małych rzeczy,
pobudzenie dotykiem rąk
czyjegoś bicia serca,
przytulenie co jest
pierwszym zbliżeniem,
pocałunek szczytem gór,
a miłość prawdziwa
osiąga w szczęściu niebo.
Kazimierz Surzyn
Krokusy zakwitły
Na drzewach pąki
Witam, Cię wiosno.
...
Bociany wracają
Kwitnie łąka
Kwiatem, zielem
Na wiosnę.
...
Drzewa ubrały
Białe kapelusze
Wiosną.
...
Kukułka
Pod lasem kuka
Ile lat mi zostało życia?
...
Wbiła we mnie
Wielkie oczy
Ropucha.
...
Uporczywa oso
Czego chcesz
Od mojej obolałej głowy?
...
Niesione wiatrem
Liście barwne
Toną w rzece Skawie.
...
Piorun
Uderzył w drzewo
A ono zamieszkało
Na dachu.
...
Modląc się rano
Boga poczułem
W sercu.
...
W jeziorze
Góry doliny i lasy
odbite milczą
Złotem.
...
Umyłem twarz
W rosie perłowej
Po upalnej nocy.
Kazimierz Surzyn
Pyszna jest wiosna
po mroźnej zimie,
pieśnią nad pieśniami
poezją, co zieleń wylewa,
na łąki, ogrody i sady.
Życie od nowa zaczyna,
lat nikomu nie liczy
każdy młody, radosny.
Oczy moje zawiesza
na pąkach rozsianych
po drzewach, dziś
szczęście odnalazłem
w krokusach i róży.
Kwiatem kwitnie serce,
dusza na słonecznym
promieniu siedzi.
Odmładza płuca,
zastygnięte starością,
kolorami tańczy,
rozwija marzenia,
żywioł w zakochanych
na parkowych ławkach,
niepowtarzalna,
każdemu potrzebna.
Kazimierz Surzyn
Gdzie spokój ducha i uśmiech na twarzy
Gdzie chwytasz radość z pojedynczej chwili
Gdzie poczujesz ciepło, jak słońce na plaży
Gdzie wokół Ciebie tylko ludzie mili
Gdzie miłość siedzi w pierwszym rzędzie
Tam właśnie odnajdziesz szczęście
wybacz mi Ojcze
moją słabość i pychę
co przykuta łańcuchem
trzyma na uwięzi
wybacz mi słowa
które jak kolce ranią
wiarę w siebie
co natrętnie dusi
atakiem alergii
wybacz mi że czas
w polu posiałem
że namiętność stulona
drzemie pod miedzą
i że ciągle plączę
Twoje proste drogi
Autor: Don Adalberto
W samotności mojej
słyszę szmer kamieni,
płacz kwiatów łąki,
nie czuję zapachu,
wspomnienia przed oczami,
miłość, radość, łzy,
źrenice bez błysku światła,
gardło ściśnięte mrokiem,
język w martwocie,
ciało betonem spięte
w dreszczach kajdan,
puste miasto, mieszkanie,
wysycham jak krzew
wbity w wydmy pustyni,
tortury przenikają do kości,
serce nie chce żyć
tęskni, patrzę w górę,
na dystans między
ziemią a niebem,
proszę byś stanął
jako anioł obok mnie,
bym nie był sam.
Kazimierz Surzyn
Otwierając oczy
łapie haust światła
przepływa prądem
od źrenic do dużego
palca stopy i z powrotem
obumarłe nadziei komórki
budzą się do chcenia
westchnienie z wydechem
złe zabiera wspomnienia, wiatr
północny zimny
krew zmroził i ciało
do szpiku kości , odejdzie
ciepło niech się rozgości
zakwitnie ten przebiśnieg
on taflę lodu skruszy
tyle wiosen za mną
przede mną nie wiem ile
to wie promień złoty
rozpali moje serce
nadzieję swą roztoczy
bo jutro przecież wiosna
przeniknij proszę nawet
przez zamknięte moje oczy
Przez cierpienie poznałem głębię siebie,
odnalazłem w pokorze sens życia,
pobudziłem siły do ciężkiej pracy
i osiągnąłem sukcesy, o jakich nawet,
wcześniej nie śmiałem myśleć, marzyć,
chociaż dusza moja jest wielką raną,
co rozdziera wspomnienia, tęsknotę za bliskimi,
serce krwawi z żalu, łzy wyciska skała.
Nie zasłoniłem przed policzkiem twarzy,
ani przed obelgami, opluciem i niesprawiedliwością.
Współczuję drugiemu, bo znam w słabości swojej,
cierpienie, upadłem, płakałem, pokonałem przemoc -
cierpieniem, kłamstwo - prawdą, zło - dobrocią.
W cichej modlitwie nad brzegiem rzeki,
pośród traw kołysanych szumem fal,
Bóg przemawia do mnie cierpieniem.
Wszystko zostawiam i w sercu tulę,
kochające mnie nad życie ramiona Krzyża,
moje cierpienia są niczym we wszechświecie,
wobec Twojej męki cierniowej Panie Boże!
Tyś cierpiał za me wszystkie nieprawości,
zawisłeś na Krzyżu dla mnie z miłości.
Biorę miłujące mnie ramiona Krzyża
i nimi wyznaczam swoje ścieżki życia.
Kazimierz Surzyn
Mimo, że Bóg
jest wszędzie,
ludzie od zarania
dziejów szukają
Pana w górach,
zawieszonych
w przecudnej
przestrzeni,
między ziemią
a niebem.
Doświadczenie
przemienienia
z góry Tabor,
w światłości,
w chwale,
Bożej boskości,
zwycięstwa życia
nad śmiercią,
Zmartwychwstania,
przenoszą na doliny
na mroki i rozpacz
ziemskiej pielgrzymki.
Chociaż nie jest łatwo,
choć na drodze,
kamienie ludzie
przemieniają
się co dnia
w dobro i w miłość.
Na Golgotę
górę hańby
nie musimy
się wspinać
Bóg uczynił
to za nas.
Kazimierz Surzyn
Słońce spaceruje
trasami nieba,
mocno promieniuje.
Ptaki świergocą
w leśnych ostępach,
zielenieje trawa
i szare gąszcze.
Obserwuję taniec
chrabąszcza
i zwinną małą
jaszczurkę.
W wiosennym
radosnym zarzewiu
pędzę gdzieś
w zielone pole,
powietrze czyste,
głęboko oddycham
i kuszony pięknem
serce kwiatami przystrajam.
Wiosna...
kołysze polaną,
przebiśnieg, stokrotka,
kaczeniec, żabie oczko,
zapachem wypełnia myśli.
Czuję na duszy lekkość,
jakieś przeistoczenie
tak, jak ta ziemia co rodzi,
po zimowej porze.
Wiosna żyje
a z nią ja żyję.
Kazimierz Surzyn