Ej patrz!
Ktoś mi znowu
czaszkę rozwalił...
hehe
jakie to fajne
Nawet płakać
mi się nie chce...
Nie...

Jeden krok w przód
Pięć kroków w tył
Tam gdzie był grunt
Jest tylko pył
Przepaści sidła
Chwytają mni
Ruchome piaski
Na samym dnie
Lot głową w dół
Rozmyty świat
Wstrzymany czas
Mój krzyk i strach
Paniczny puls
Serca modlitwa
Głośny trzask, huk
Już jestem w sidłach.

Kolejny raz los spycha mnie
Do tego samego punktu
Od którego stroniłam
I uciekałam zaciekle
Znów rzuca bezczelnie rękawice
I na kolanach
Karze pokornie do siebie iść
By sponiewierać i zbesztać niemiłosiernie
I by przed nosem zatrzasnąć mi drzwi
Najwyższa pora zdjąć z ocz
Zakurzone kotary
Odsłonić parszywy lecz realny świat
Spojrzeć przed siebie
Znów nie dać wiary
Że wszystko omotał
Bladych uczuć szkwał
Twarze dokoła
Okute kamienną maską
Pod którą moralność
Zatarła swój szlak
A sprawiedliwość
I jakakolwiek wartość
W sidłach przeszłości
Dławi w sobie płacz.

Głośny szelest
cicho gra
to znów cisza
a w niej ja
a w niej ja

Huczy spokój głosem swym
to tylko on
a przecież nic
a przecież nic

Jakież milczenie
otacza mnie
wpadam w trans
prawie śnię
prawie śnię

I znów rozlega się
wielki blask
a potem cisza
a w niej ja
a w niej ja
wciąż tylko ja...

Nadzieja stała się kłodą
Miłość-nienawiścią
Słońce-mrokiem
Ulica-pustynią
Śmierć jedynym wybawieniem.

Z kubkiem czekolady, nie czując jej smaku
Palcem po szybie rysuję wyznanie
Historię miłosną - tak piękną, choć krótką
Ja w niej księżniczką, Ty mym rycerzem
Lecz jest w niej także coś bardzo smutnego
Bo serce rycerza puste w środku
Nigdy nie biło dla swej księżniczki
Bo miłość rycerza była złudzeniem
Tak rzeczywistym, a jednak fałszywym
Księżniczka przykłada swą twarz do szyby
Z cichym wspomnień westchnieniem.

Nie mogłam zatrzymać czasu ani Ciebie
Choć próbowałam ze wszystkich sił
Nie mogłam zmusić kogoś do miłości
Choć ktoś ten bliski memu sercu był
Nie potrafiłam stać się dla kogoś jedyną
Choć ktoś ten stał się dla mnie nim
Ten ktoś po prostu uciekł z mym sercem w ręce
Kiedyś mu podziękuję, bo nie pokocham już więcej.

Zapachniało wiosną
Już miałam wyciągnąć do niej rękę
I objąć ją serdecznie
Gdy się obudziłam

Z okna spozierał duszny mrok
Ze ścian krzyczała nicość
Tylko zegar tykał samotnie
I nawet wiatr ucichł w boleści

Zielone kapcie dalej stały przy łóżku
Tak jak je zostawiłam - wtedy w innym świecie
Herbata wystygła mierząc czas swym chłodem
powieki opadły same

Gra sennych upiorów i marzeń zmyślonych na poczekaniu
Serce ścisnięte mrokiem do bólu
Dusza utkwiła gdzieś obok żołądka
Czeka milczeniem mierząc dni.

Chciałabym zniknąć
Zaszyć się
Tam gdzie nikt nie znalazłby mnie
Źle mi w ciszy
Źle mi wśród ludzi
Nawet z tobą
Czasem
Mam ochotę zniknąć
Zapaść się
by nie czuć bólu
I samotności
Nie chce żyć w ten sposób
Nie będąc częścią
Do końca
Nie chce tylko chwil
Chce znaleźć się w czymś do końca...