Poezje Melancholijne

Czyż jest piękniejsze

słowo we wszechświecie

Jesteś najcenniejszym 

skarbem wzorcem cnót

jaki dostałem od życia

owocem twego łona

sercem ciepłego domu

oczami co dawały niebo

ustami, które nauczały

jak być osobą dobrą

miękkimi rękami atłasu

co opatrywały mi rany

pocieszeniem w trudzie

przytuleniem i całusem

nocą - gdy się bałem

smoków i ciemności

czytelnią cudnych bajek

rozmową o szczęściu

miłością bez zdobywania

czasem łzami przebaczenia

te źrenice co wszystko

widziały - teraz patrzą 

z góry czuwają dopingują

tak wiele mi dałaś

kochałaś mądrze 

przygotowałaś do życia

to dzięki Tobie dziś

dobrze sobie radzę

Wołam do Ciebie

mamusiu i dziękuję

Kazimierz Surzyn 

czekam wciąż na chwilę

która właściwy sens

istnieniu

na cele ostateczne

niezależne od losu

i nastroju

na prawdę

której nie będzie

już potrzeba korygować

gdyż przestanie się

zużywać

na przyjaźnie trwałe

wierne

i niezmienne

jak gwiazdy

czekam też

na klucz do nastroju

do którego nostalgia

i niespełnione marzenia

nie będą miały

dostępu

czekam wreszcie

na odkrycie miłości

nowej lub nabytej

która nauczy mnie

braku sensu

dalszych poszukiwań

a gdy nadejdzie

ta Wielka Chwila

szepnie zapewne

że wszystko to już było

tylko

niedostrzeżone

bo każda chwila

zasługuje na to

aby być Wielką

Oskar Wizard

Sam już nie potrafię określić,

czy bardziej za Tobą tęsknię

będąc przy laptopie,

czy gdy mnie tu nie ma?

Jesteś diamentem,

który wpadł do mojego serca

i rozpala marzenia.

Są niesłychanie piękne

chociaż niespełnione...

Pragnę zatrzymać urok

każdej wspólnej chwili

na zawsze

w myślach,

wspomnieniach...

Przede wszystkim jednak

w nadziei,

na nowe wspaniałe jutro.

Bo każde takie spotkanie

ma ukryty sens

i wartość

diamentu,

który mi

darowałaś.

Oskar Wizard

Poproszę o kawę.

Zwykłą,

czarną jak moje sumienie,

aromatyczną jak zapach

Twoich włosów!

Niech krew rozgrzeje się

w rytmie oszalałego pulsu.

Serce próbuje wyskoczyć

ponad chmury!

Poproszę o kawę.

Niezwykłą

jak uczucie,

które nas

połączyło.

Oskar Wizard

Przestrzeń otacza mnie

bezkresna wszechobecna

okiem nieogarnięta

niewyobrażalna i wieczna

jestem w niej a ona we mnie

przenika głaszcze po brodzie

wody samotna kropelka

a oceanem jest bezkresnym

ciemną chmurą bywa

wzburzoną pierwotną falą

wiatru powiewem rozdartym

rozbitym statkiem na skale

rozbitka ostatnią deską

promieniem nadziei porannym

co wpada na łyk herbaty

rozświetla oczy nadzieją

rozprasza życia dramaty

wyciągam wyobraźni dłonie

umysł nie ogarnie tego

co oczy widzą na nieboskłonie

to przestrzeń serca mojego