Odwiedzam Ciebie Tato
W Twoich przykrych snach
Czy nienawidzisz mnie za to,
Czy nadal mnie kochasz?
Oddzieliłeś stalową kratą,
Gdzie wspólny spacer nasz?
Zyskałeś tam, gdzie inni tracą,
Gdzie Twoja Antosia?
Zabiłeś nim stworzyłeś,
Los niechcianego dziecka
O naszej trójce marzyłeś
Nie doczekaliśmy dnia

Odwiedzam Ciebie Tato,
Wciąż o mnie pamiętasz
Czy nienawidzisz mnie za to,
Że teraz Ty tabletki połykasz?
Oddzieliłeś stalową kratą,
Co mi w zamian dasz?
Zyskałeś tam, gdzie inni tracą,
Mówiłeś, że to nie ten czas
Teraz Ona Cię zabiła
Los niechcianego dziecka
Gdzie jest moja rodzina?
Nie doczekaliśmy dnia

Otoczony hałasem w zupełnej ciszy
Czułem osamotnienie w ludzkim tłumie
Kazano uwiązać mnie na smyczy
Tonąłem w Jej narcystycznej dumie

Szedłem narzuconą ścieżką
Nie miałem prawa w nią zwątpić
Chciałem ratować się ucieczką
Lecz szantażowany nie umiałem tak postąpić

Dzisiaj oboje budzimy się w cudzych objęciach
O dziwo, obojgu nam lżej jest na sercu
Nie jestem już na smyczy, ani na klęczkach
Jestem szczęśliwy, że jestem teraz w tym miejscu

Pamiętam me niepokoje, gdy patrzyłem w lustro
Dzisiaj pod anielskim skrzydłem, czuję się pewnie
W sercu moim dzięki Tobie nie jest pusto
Dałaś kolory, które sprawiły że życie jest piękne

Przed nami piękne ostatnie 

dni lata całkiem upalne

słońcem nam przychylne

Wciąż kwiatami lata ubrana

uświęcasz kolorowe ogrody

jesteś cudną ozdobą przyrody

Wyzwalasz pocałunkami idyllę

w letnich ziołach na polance

w białej powabnej sukience

Ciągle ciepłe wspomnienia

znad helskiego piaskowca 

szlaków Jedlicznika Leskowca

Nadal wiatr posyła miłe

z wędrówek pozdrowienie

po Magórce i Mioduszynie

Bez końca na nas patrzą

pałacu suskiego komnaty

i przy wejściu dawne armaty

Jeszcze zachwyca boska tęcza

pachnie dom miodem lipowym

i słonecznika uśmiechem radosnym

A już w progu widnieje jesień

żegna lato liści spojrzeniem

które ociąga się z odejściem

Kazimierz Surzyn 

Wciąż powracam do lat minionych
i wspominam spotkania naszych oczu
jak dotykała ciepła dłoń do dłoni

wśród czterolistnych koniczynek zielonych
gdzie staliśmy tylko razem na uboczu
pamięci nawet największa mgła nie zasłoni

Wciąż powracam do chwil beztroskich
gdzie byłem młodszy duszą o połowę
kiedy szczery uśmiech serce ogrzewał

czułem się niczym w ogrodach cudów boskich
rodziło się prócz miłości życie nowe
gdy na gałęzi inny ptak wtedy śpiewał

Wciąż powracam do kalendarza
by daty poodnawiać z pamiętnika
pod każdą wpisane spełnione marzenia

nucę smutno ,, nic dwa razy się nie zdarza,,
w pustym pokoju zegar na ścianie tyka
odmierza czas na kolejne wspomnienia

Opustoszałe plaże -
tkwią w jesiennej zadumie
fale pochłaniają mokry piasek plaży
linia horyzontu - wtulona
w przestrzeń nieba
wiatr smutek rozwiewa
nostalgiczny krajobraz