Gdy w maju
zakwitną bzy...
Spotkam cię idącą
polną drogą.
W moich oczach
napotkasz łzy.
Tylko wzruszenia
zrobić to mogą.
Będziesz więc niosła
bukiet bzów.
A ja upadnę
do stóp twoich.
Poproszę o kwiat
z najpiękniejszych snów.
Majowym uśmiechem
mnie wynagrodzisz.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Tak mało
mamy czasu
na kochanie.
Mijamy się
tracąc życiową szansę.
Miłości stracone,
uczucia niepoznane...
Los przypadkową
wyznacza nam trasę.
Gdy nawet
nasze drogi
się skrzyżują...
Przeszkodą nam będą
nasze nieśmiałości.
Jak sprawić
aby usta mówiły,
co serca czują?
Tak by pochłonęła nas
magia Wielkiej Miłości?
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Mógłbym czytać
w twoich oczach
bez końca.
Za każdym razem
widzę inne
uczuć odcienie.
Czasem namiętnie gorące
jak pocałunek słońca...
Bywa, że widzę w nich
urocze zamyślenie.
Niekiedy spojrzenie
jest zagadkowe.
Wtedy też w ciszy
się do mnie uśmiechasz...
Chcesz,
abym zamiast patrzeć
rozpoczął mowę...
Odpowiem,
że swoim spojrzeniem
urzekasz!
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Błyszczą krople tęczy
na słowików pięciolinii.
Słońce już od rana
sieje pyłem złotym.
Różnobarwny tłum
chodnikami płynie...
Uśmiechniętych spojrzeń
wyjątkowo głodny.
Noc zamknęła rankiem
namiętności bramy.
Świeży oddech wzmaga
eksplozja zieleni.
W swych objęciach
toną pierwsi zakochani.
Kiedy my pójdziemy
słodko przytuleni?
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Wypełnia cię energia
najczystsza.
Jest jak strumień
krystalicznego
potoku.
Myślom dodaje blask
słonecznego dnia.
Spojrzenie czaruje
tajemniczym urokiem.
Wypełnia cię energia
gorąca.
Mnie też rozgrzewa,
chociaż tego nie rozumiem.
Wiążąc myśli,
uzdrawia uczucia...
Mieszczące się
w połowie drogi
między sercem
a rozumem.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Uwielbiam Twoje
spojrzenia słodkie
jak raj niebieskie
one bez słów mówią
że jesteś zadowolona
Uwielbiam gdy wpadamy
na siebie spojrzeniami
patrzymy wtedy głęboko
w nasze dusze serca
tak że wszystko dookoła
ginie gdzieś za nami
tylko my jesteśmy sami
tak właśnie patrzą
szczęśliwie zakochani
Kazimierz Surzyn
Dziękuję mamo
że wychowałaś mnie
na dobrego człowieka
pełnego miłości wiary
nadziei spokoju radości
i patriotycznych uczuć
Dziękuję mamo
za wpojenie mi wartości -
szacunku do człowieka
niesienia pomocy innym
wrażliwości na piękno ekosfery
i fascynację do poezji i prozy
Dziękuję mamo
że pomagałaś nam
w wychowywaniu dzieci
które szczęśliwe siadały
na twoich miękkich kolanach
tak jak ja w dzieciństwie
Kiedy Cię odwiedzaliśmy
sprawiałaś swoją dobrocią
i nieopisanym wdziękiem
iż stale mimo upływu lat
to jest nasz cieplutki dom
Odprowadzałaś nas do auta
dawałaś wałówkę smaczną
z czułością serca całowałaś
i z życzliwością zabiegałaś
"jedźcie bezpiecznie i z Bogiem"
Kazimierz Surzyn
W mym sercu mam
takie piękne obrazy
gdy mama wprawiała
w ruch huśtawkę
szybowałem jak ptak
i chociaż od ziemi daleko
czułem się bezpiecznie
kiedy miałem problemy
bo życie bo młodość
i w głowie głupoty
delikatnie tłumaczyła
tak się troszczyła
i była ze mnie dumna
jak pokonałem słabości
to z mamą chodziłem
na łąkę pod lasem
zauroczony cudem natury
powierzałem jej sercu
najskrytsze tajemnice
wśród traw i kwiatów
we wzorzystej sukience
i czarnych rozwianych
włosach wyglądała ślicznie
niczym modelka ze scen
mama zaszczepiła we mnie
wrażliwość na inne osoby
uczyła w cichej modlitwie
zawierzenia siebie Bogu
a nasz dom to mamusia
takie wielkie serce familii
o każdej porze dostępne
by siebie oddać by miłować
dziękuję że malowałaś
takie cudne obrazy
poświęcenia miłości
dla Ciebie składam
laur wdzięczności
Kazimierz Surzyn
Tak...to dzieje się znowu
...
...
...
Poszedłem do grobu i wracam zza grobu
Poznałem parę demonów, lecz nie mów nikomu
Szukałem spokoju, psychiczna wojna wciąż trwa
Biegnę do boju, wojna odwiedza nawet w snach
Zepsułem się, więc odnowiłem
By potem znów upaść, z myślami się biłem
Dlaczego? Za co? Kogo oszukuje?
Wina, zdrajco - jeszcze ją poczujesz...
Jestem czysty jak łza, lecz dualny jak strumień
Moja wola ożywiła mnie w środku marszu trumien
Pobiegłem w samotność, tylko po to, by naprawdę z niej uciec
Psycho-Renesans - po raz drugi
Opłacam wszystkie przeszłości długi
Od początku zacząć, rozsądek drogi nie gubi
Odnowa Druga, niech potęga przemówi
Zbudowałaś mi serce, złamałaś mi serce
Przyszło twe cięcie, lecz walczę zawzięcie
Chciałem się zabić, to był ostatni styczeń
Nie mam czym krwawić, krwawiłem bez ograniczeń
Tabletki w potrójnej dawce
Codzienna poranna rutyna uspokaja czaszkę
Już lepiej? Już przeszło? Po co mnie pytasz?
Zapytaj sumienia wspominając jak za gardło mnie chwytasz
Jestem karawaną, więc psy zawsze się znajdą
Przeżywam renesans, Twoje macki nareszcie odpadną
Ze skrajności w skrajność - tak odnajduję balans
Psycho-Renesans - po raz drugi
Opłacam wszystkie przeszłości długi
Od początku zacząć, rozsądek drogi nie gubi
Odnowa Druga, niech potęga przemówi
...
...
I nigdy nie zaakceptuję życiorysu młodości
I nigdy nie przestanę kochać szalenie
I nigdy nie pokocham wymuszonej wolności
Przeżywam odnowę, by nie rzucać kamieniem
Spacer po łące w cieple słońca
Przyjemny wiatr wieje bez końca
Radość leniwego obcowania z naturą
Bogactwo spokoju obdarowało fortuną
Delikatny motyl uderza skrzydłami na wietrze
Z gąsienicy zmienił swoje życie na lepsze
Nieświadomy nie wie, jak łatwo odebrać mu życie
A wiedza zatrzymałaby go przed radością o świcie
Oh, chciałbym nie dążyć do prawdy
Nie wiedzieć, że spokoju zaznam tylko jako martwy
Nie wiedzieć, że ze strachem patrzę na drugiego człowieka
Nie wiedzieć, że wiele pułapek tu na mnie wciąż czeka
Jak motyl chce swobodnie upiększać naturę
Tak serce nie chce chować się za murem
Urazów, przeżyć, skomplikowanych lęków
I uśmiechać się, pomimo wszystkich błędów
Bo jestem wolny, skrzydła pozwalają latać
Lecz nie wiem gdzie lecieć, nie chcę do domu wracać
Prawda mnie nie wyzwoliła, lecz wykluła mnie z kokonu
A ciężar świadomości to skrzydła, dorastały już zza młodu
w moich snach
pamiętam takie marzenie
było to z pewnością
w środku wiosny
moją duszę rozpierało
gwiezdne uniesienie
bo byłaś tam ty
i twój uśmiech radosny
płynąłem przez niebo
ognistym pragnieniem
a moje spojrzenie
uczuciem było nieprzytomne
stałaś z wspaniałym
niezapominajek bukietem
szeptałaś
nigdy cię
nie zapomnę
Oskar Wizard
Czyż jest piękniejsze
słowo we wszechświecie
Jesteś najcenniejszym
skarbem wzorcem cnót
jaki dostałem od życia
owocem twego łona
sercem ciepłego domu
oczami co dawały niebo
ustami, które nauczały
jak być osobą dobrą
miękkimi rękami atłasu
co opatrywały mi rany
pocieszeniem w trudzie
przytuleniem i całusem
nocą - gdy się bałem
smoków i ciemności
czytelnią cudnych bajek
rozmową o szczęściu
miłością bez zdobywania
czasem łzami przebaczenia
te źrenice co wszystko
widziały - teraz patrzą
z góry czuwają dopingują
tak wiele mi dałaś
kochałaś mądrze
przygotowałaś do życia
to dzięki Tobie dziś
dobrze sobie radzę
Wołam do Ciebie
mamusiu i dziękuję
Kazimierz Surzyn
czekam wciąż na chwilę
która właściwy sens
istnieniu
na cele ostateczne
niezależne od losu
i nastroju
na prawdę
której nie będzie
już potrzeba korygować
gdyż przestanie się
zużywać
na przyjaźnie trwałe
wierne
i niezmienne
jak gwiazdy
czekam też
na klucz do nastroju
do którego nostalgia
i niespełnione marzenia
nie będą miały
dostępu
czekam wreszcie
na odkrycie miłości
nowej lub nabytej
która nauczy mnie
braku sensu
dalszych poszukiwań
a gdy nadejdzie
ta Wielka Chwila
szepnie zapewne
że wszystko to już było
tylko
niedostrzeżone
bo każda chwila
zasługuje na to
aby być Wielką
Oskar Wizard
Sam już nie potrafię określić,
czy bardziej za Tobą tęsknię
będąc przy laptopie,
czy gdy mnie tu nie ma?
Jesteś diamentem,
który wpadł do mojego serca
i rozpala marzenia.
Są niesłychanie piękne
chociaż niespełnione...
Pragnę zatrzymać urok
każdej wspólnej chwili
na zawsze
w myślach,
wspomnieniach...
Przede wszystkim jednak
w nadziei,
na nowe wspaniałe jutro.
Bo każde takie spotkanie
ma ukryty sens
i wartość
diamentu,
który mi
darowałaś.
Oskar Wizard
Poproszę o kawę.
Zwykłą,
czarną jak moje sumienie,
aromatyczną jak zapach
Twoich włosów!
Niech krew rozgrzeje się
w rytmie oszalałego pulsu.
Serce próbuje wyskoczyć
ponad chmury!
Poproszę o kawę.
Niezwykłą
jak uczucie,
które nas
połączyło.
Oskar Wizard
Kiedyś wesoła, uśmiechnięta,
dziś smutna przygnębiona,
bo z czego się ma cieszyć?
gdy opuścił mąż, syn - ziemię
po której stąpa od lat.
Znikł uśmiech na twarzy,
posiwiały włosy i skroń,
słabiej patrzą pomarszczone
oczy - jawią jakiś niepokój, lęk
i nogi już nie idą same.
Jesień życia chyli swe
oblicze ku ziemi.
Siedzimy przy kominku,
a babcia - wspomina -
dawnego życia czar,
wspólne biesiady,
długie rozmowy
wśród towarzystwa
najdroższych osób,
powóz srebrem lśniący,
konie z wielkimi grzywami
wiozące nas alejkami
pośród dojrzałych akacji,
potem wspólny obiad
w ogrodzie i zabawa
przy dźwiękach harmonii.
W jedno letnie popołudnie
przyszedł do mnie Jan
zabawnie ubrany.
Kwiaciasta koszula,
spodnie do kolan,
blade, brązowe buty
z dużymi obcasami,
mały, pąsowy krawacik.
Schludny, czysty,
dobrze wychowany
jaki uroczy, miły.
Później przychodził
coraz częściej i zawsze
przynosił mi bukiet
czerwonych, pachnących róż.
Do dziś pamiętam,
jak z ukłonem
wręczał mnie kwiaty,
rumieńcem szczęścia
płonął, cały lśnił.
Patrzyłam na Jana
ze łzami radości.
To raj, istny raj,
przebywać było z nim.
Zabierał mnie często
na maleńką przystań,
a stamtąd łódką
płynęliśmy na wysepkę,
tylko my we dwoje
wśród cudu natury.
Pamiętam, zachwycałam oczy,
duszę, serce, bujnością trawy
wspaniałej, żywej, rzeka szumiała,
nad nami ptaki tańczyły.
Całował mnie tam Jan.
Jakież to wielkie, namiętne uczucie,
nie było żadnych trosk,
tylko szept: kocham... kocham
powtarzany przez śpiew fal
kocham... kocham... kocham.
Myślałam ,że śnię
że jestem na innej planecie,
ale to było naprawdę.
Właśnie tam Jan
poprosił mnie o rękę.
Zgodziłam się bez chwili wahania,
bacząc na serce złote, wspaniałe
przepełnione miłością, nieskalane.
Kwitnęło nasze szczęście.
Cudownym darem był Józef
śliczny synek nasz,
lubił bujać się na drewnianym,
kolorowym koniku z wielką grzywą.
Razem z nim odwiedzał
jakiś bajkowy kraj.
Później jako młodzieniec
lubił muzykę ze starych płyt.
Ale cóż przyszła śmierć
i zabrała naszą miłość, radość.
Umarł najpierw Jan,
niedługo za nim odszedł Józef.
Babcia cichutko płacze,
przytulam Ją
mocno do serca
kołyszę w sobie,
Babuniu, nie płacz,
masz przecież
jeszcze mnie.
Kazimierz Surzyn
Przestrzeń otacza mnie
bezkresna wszechobecna
okiem nieogarnięta
niewyobrażalna i wieczna
jestem w niej a ona we mnie
przenika głaszcze po brodzie
wody samotna kropelka
a oceanem jest bezkresnym
ciemną chmurą bywa
wzburzoną pierwotną falą
wiatru powiewem rozdartym
rozbitym statkiem na skale
rozbitka ostatnią deską
promieniem nadziei porannym
co wpada na łyk herbaty
rozświetla oczy nadzieją
rozprasza życia dramaty
wyciągam wyobraźni dłonie
umysł nie ogarnie tego
co oczy widzą na nieboskłonie
to przestrzeń serca mojego
Jakże miło jest pobyć
wśród ciszy...
Słowa niech chwilę
poczekają.
Szum wiatru i morza
pragnę usłyszeć.
Marzenia, które
na palcach się skradają.
Przysiądźmy na chwilę,
wsłuchując się w siebie.
Sprawdźmy czy serca
biją w jednym rytmie?
Mewa śpiewa tęskną pieśń
szybując po niebie.
Może jeszcze ktoś
słuchać z nami przyrody
przyjdzie?
Oskar Wizard
O zjawiskowy zwiewny cudzie
na szafirowym nieba płótnie
gustownym pędzlem pociągnięte
strojne pawie pióro rozwiane
Oddychający falisty ruch kolorów
łamiący galaktyczne igły biegunów
serce kwiatu którego płatki pełne
tańczą lekko wiatrem muskane
Zwoje kurtyn promieni łuków
finezyjne końce rozlanych lejów
mienią się srebrzystą jasnością
gdy odchodzą w dal bledną
Szerokie pasma przecudne
kaskady żółto - zielone
bieli niebieskości fioletu
w purpurowej poświacie
Wprawia w zachwyt mą duszę
głowę w bezruchu utrzymuje
oczy arcydziełem delektuje
przenosi na raje rozkoszy
Kazimierz Surzyn
z głębią serca i duszy
czysta i świeża jak rosa
srebrzysta o poranku
spokojna powabna
trochę porywcza
jak wiatr co mieszka
w jej lśniących włosach
w oczach błysk gwiazd
liryka miłosnych czułości
romantyczna muza
dniem tęcza nadziei
myśli w czyn zamienia
kocham to serce do mnie bijące
duszę towarzystwa
która wprowadza dobry nastrój
ręce pomocne w potrzebie
nogi niczym słoneczniki
oczy spojrzeń zalotnych
i usta zniewalających pocałunków
tę poezję co zaspakaja
mój głód piękna
Kazimierz Surzyn