czerpię moc ze Słowa
jak ze źródła życia
od dawna z Nim wędruję
po tułaczych drogach
Słowu powierzam
świadectwa czynów
opatruję Nim rany
zadane przez słowa
Ono roznieca we mnie
ufność i nadzieję
do Słowa powracam
wyszedłszy ze Słowa
Autor: Don Adalberto
popatrz jak szybko
upływa czas
jeszcze wczoraj
byliśmy tacy młodzi
z zachwytem dziecka
odkrywaliśmy nieznany
świat
pełni zapału
i wielkich ideałów
jesienne kwiaty
już umarły
ścięte pierwszym
mrozem
a my jutro
odejdziemy daleko
zgłębiać tajemnicę
nieskończoności
Autor: Don Adalberto
tonę w aksamicie ciszy
baśniowe roztaczam wizje
na podobieństwo snu
i tylko stary budzik
zaburza doskonałość
marzeń mknących
poza czas i miejsce
jakby chciał protestować
bo nic
nie trwa wiecznie
w tym słodkim stanie
mija godzina za godziną
w klepsydrze krystalicznej wolności
przesypują się ziarna szczęścia
aż do ostatniego
krzyczącego złotymi zgłoskami
że minął czas
wtedy i tylko wtedy
otwieram czeluście serca
na nowe doznania
i bliskość drugiego człowieka
bo chwile uroczej samotności
nie mogą
trwać wiecznie
Oskar Wizard
w Dzień Zaduszny
przy wielu grobach
zatrzymam się dłużej
w modlitwie i zadumie
głosem ściszonym
przywołam wspomnienia
z nadzieją pomyślę
nie tylko tu i teraz
biada tym
którzy poddadzą w wątpliwość
ich wiedzę i autorytet
menadżerom
bez pracowników
politykom
nie wybranym przez nikogo
osobom religijnym
nie czytającym ksiąg
przyjaciołom ludzkości
żyjącym w samotności
uzdrowicielom cudzego życia
bez życiowego doświadczenia
bo głupota ludzka
ma zawsze
najwięcej
do powiedzenia
Oskar Wizard
Chociaż żar
spojrzenie twe
teraz przesłania...
A serce bije w obłędzie
jak szalone...
Unikaj Przyjacielu
zbędnego zakochania.
To raczej nigdy
nie będą
sny spełnione!
Kobieta potrzebuje
dostatniej stabilizacji.
Mężczyzna
najczęściej kocha
erotycznie.
Zaprzeczysz pewnie,
że nie mam racji!
Bo słowa miłosne
(choć puste),
są śliczne.
Oskar Wizard
Przyjaciółko serdeczna i droga!
Marzysz mi się o poranku,
śnisz każdej nocy!
A zwłaszcza twoje piękne,
kształtne nogi...
Namiętny uśmiech,
tajemnicze oczy!
Lecz komplementy
toną cicho
w milczącej duszy...
Nie chcę być posądzonym
o molestowanie!
Prokuratora
żadna miłość
nie wzruszy!
Idź dalej
samotnie przez życie,
(Kochanie)!
Oskar Wizard
cmentarny wiatr
zagrał cichą rapsodię
na drżących liściach
które zanim opadną
wyzłacają jeszcze korony
niebotycznych drzew...
a potem zniżył lot
gdzie ludzka pamięć
rzeką świateł płynie
wmieszał się w tłum
w myśli się wplątał
i powiał echem
prawdy ostatecznej:
wszystko przeminie
przeminie
przeminie...
Autor: Don Adalberto
przeprowadzili się
a w moim notesie
jeszcze pozostały
ich dawne adresy
nie wykreślam ich
choć dobrze wiem
że już do nich
nie napiszę
w moim telefonie
ciągle przybywa
milczących numerów
nie usuwam ich
choć dobrze wiem
że oni już nie zadzwonią
Autor: Don Adalberto
W Listopadowej Zadumie,
Refleksji, Zamyśleniu, Nostalgii
Gdy ucieka nam Doczesność,
I kartki szybko spadających jesiennych Dni,
Gdy życie staje się pyłkiem,
Nic nie znaczącym słowem
na bezkresnym wietrze Wieczności,
Gdy Zegary Czasu pędzą jak szalone
Ogarnia mnie Cisza, która staje się
Wielkim Krzykiem !
Przychodzi wtedy Twoja Pamięci Wielka Postać,
I biegnie Refleksja tak mocno przeze mnie
Utęskniona.
Zaprasza mnie do siebie Schodami Wspomnień Anielskiego
Żywota,
I przywraca Pamięć tych, których już nie ma !
Spoglądam w swoją Przeszłość, tak wiele im zawdzięczam,I biegnę w korytarz Wspomnień, w odległe Przeszłości Zegary Czasu
- jesteście ze mną, i teraz w tej Listopadowej Zadumie.
Jesteście, i będziecie już ze mną zawsze w tej Doczesności,
i w przyszłym życiu, bo moja Pamięć o was w mym sercu
nie umrze, i stale będzie bić, i płynąć w niej przeogromny
Wodospad Wdzięczności Czasu.
otulą nas kiedyś
białe chryzantemy
zamkną się oczy
by naprawdę zobaczyć
skończy się ból
i życiowa udręka
wiatr cmentarny
kołysankę zanuci
może czyjaś łza
uwięźnie pod powieką
może czyjejś pamięci
zapłoną światełka
a my przejdziemy
pośpiesznie przez bramę
lecz dokąd
nikt nie wie
przed siebie
w nieznane...
Autor: Don Adalberto
najpiękniejsze kwiaty
są w ogrodach poezji
bo one zakwitają
z miłości i cierpienia
pochyl się nad nimi
a sam się przekonasz
że są odbiciem
duszy nieskażonej
są one płaczem serca
nad czasem minionym
i echem przesłania
dla przyszłych pokoleń
Autor: Don Adalberto
Tańcząc wśród barwnych bukietów liści jesieni,
poczujemy znów młodość serc, będziemy spełnieni.
Bo szczęście pochodzi z głębi serca.
I niech to będzie zawsze chroniona twierdza!
Zaśpiewam Ci najpiękniejsze wiersze.
A będą one coraz śmielsze...
Szczęście dopiero wtedy pełnym się staje,
gdy radości obydwojgu daje.
Widziałem gdzieś przepiękne róże.
Zatrzymały mój wzrok nieco dłużej.
Lecz dopiero, gdy ujrzałem Ciebie,
poczułem się szczęśliwy jak w Niebie!
Złocistym słońcem uroczej jesieni,
będziemy prawdziwie uszczęśliwieni!
Idąc przez życie tanecznym krokiem,
cieszmy się polskiej jesieni urokiem!
Wśród wielu moich codziennych myśli,
jedna dźwięcząc pyta:
Czy szczęście dziś nam się wyśni?
Piękne jesienne słońce rozpala w nas uczucia gorące!
Jesteś moim powietrzem potrzebnym do oddychania.
Jesteś najpiękniejszym wierszem bliskim zakochania.
Nie można nie kochać uroczej jesieni.
W chłodzie poranka idziemy bardziej przytuleni.
Najpiękniejsze są chwile, które jeszcze przed nami...
Mówią tak wszyscy prawdziwie zakochani.
Przyśniły mi się dziś Twoje namiętne usta...
Lecz przecież sny, to nie rozpusta!
Gorący pocałunek i namiętne przytulenie...
Życie zyskuje urok i natchnienie!
Motyle są cudowne i swoim urokiem zmysły zachwycają...
Lecz we mnie wspomnienia Twojego piękna tylko pozostają.
Oskar Wizard
*- i na sms-y.
umiera się tylko raz
albo też razów tysiące
strach czai się w nas
lub też myśli
beztroską pachnące
nic nie pomoże umartwianie
śmierć jest naturalną koleją rzeczy
potem zaś nic
lub zmartwychwstanie
dlaczego więc smutek
wciąż skrzeczy
zasnęły miliardy
i nam się to stanie
porzuć więc troski
i ciesz się życiem
martwienie się
to życia skracanie
bo zdarza się to
co śni się
umiera się tylko raz
albo też razów miliony
pogodo ducha
bądź zawsze w nas
chcę odejść
syty życia
i całkiem spełniony
Oskar Wizard
jesteś jak dotyk anioła
który pozwala rozpłynąć się
w nieznanej ekstazie
rozbrzmiewasz we mnie
liryczną nutą
i szepczesz zagubione słowa
czy jesteś myślą moją
czy głosem ze świata
którego nie znamy?
Wydaje mi się czasem,
że jest nas dwóch...
Zupełnie jakbym był
zawodnikiem sumo.
Gdziekolwiek idę,
wpierw wkracza mój brzuch!
Ten stan trwa zdecydowanie
zbyt długo.
Wydawało się,
że będzie już zwycięstwo...
Nawet waga kłamać przestawała...
Nagle straciłem swoje męstwo!
Bo jakaś uroczysta data nastała.
Nie cierpię imienin, urodzin
a świąt bardziej jeszcze!
Tych tortów i wszelkiego
smacznego jedzenia!
Żal ubrań,
w które się potem
nie zmieszczę...
I znów kilka kilogramów
,, do odrobienia"!
Kobietom pasują okrągłe kształty...
Nie zmieni tego żaden kreator mody.
Lecz gruby mężczyzna
podobny do małpy!
Przede mną posty,
ćwiczenia,
głody...
Gdybym pił piwo,
miałbym usprawiedliwienie.
Gdybym jadł dużo,
winny byłbym całkowicie!
Lecz taki metabolizm,
już tego nie zmienię...
Ale zrzucę dwadzieścia kilo,
jeszcze zobaczycie!
Oskar Wizard
(23 sierpień 2018r.)
*- po 2 miesiącach 9 kg mniej.
Walka trwa.
;)
nie chcę być bohaterem
żaden ze mnie Herkules
wystarczy mi sławy tyle
ile pomieszczą
kiedyś
zachwycone spojrzenia wnuków
nie chcę być
znawcą poezji
żaden ze mnie Słowacki
wystarczy mi umowne miejsce
między Lechoniem a Waligórskim
w wirtualnej przestrzeni
nie chcę być Don Juanem
żaden ze mnie Tulipan
do pełni szczęścia
wystarczy mi twoje uczucie
bo jest prawdziwe
Oskar Wizard
pragnę
dać jeszcze jeden powód
potrzeby własnego istnienia
rozświetlić
mrok twojej duszy
podać rękę
poczuć
że jestem potrzebny
właśnie tobie
obudzić uśmiech
z zamyślenia
rozsypać
gwiazdy na niebie
być
jak aromat porannej kawy
zapowiadającej dobry dzień
zrobić wszystko to
czego brakuje
w egoistycznej
modlitwie
o własne zbawienie
Oskar Wizard
wspomnienia
słodkie jak miód
słońcem ozłocone
pachnące lasem
zdobione szumem
perłowych muszli
zbieram zachłannie
jak diamentowy żebrak
nigdy nie domyślisz się
jak wiele jest szczęścia
we mnie
kiedyś zbierałem
tylko smutki
aby pamiętać
o tym
czego należy się wystrzegać
aby przeżyć
dopiero Ty Przyjacielu
nauczyłeś mnie
że pogoda ducha
jest lepszym
talizmanem
Oskar Wizard
w moich źrenicach
przegląda się jesień
oplotła moje dłonie
nicią babiego lata
i bezwolnie prowadzi
na rozstajne aleje
po złocistym dywanie
sypią się na mnie liście
pogodzone z przemijaniem
a ja z żalem chwytam jeszcze
ostatnie przebłyski lata
i w złotym deszczu poezji
uśmiecham się do nich
na pożegnanie
Autor: Don Adalberto
Fotografia: Don Adalberto