Mogłabyś gdziekolwiek,
niestety w ciszy zakurzonego strychu
pozostało lato słoneczne.
Mogłabyś gdziekolwiek
nad obłokami
w toni jeziora i na falach.
Jeśli zechcesz, będziesz
bo musisz być
nicością
szmerem
oddechem pustyni mojego wnętrza.
Gdziekolwiek byś mogła
tam ja nie mogę.

Spoglądam przez okno
i widzę jak świat
zapada się coraz głębiej,
zupełnie jak wrak.

Przechodzi ktoś obok
leżącego człowieka,
nie podaje mu ręki
lecz czym prędzej ucieka...

Tęskniące dzieciątko
za matką płacze,
i choć ona głośno krzyczy
z pewnością jej wybaczy.

Wszyscy zabiegani
tylko czubek własnego nosa widzą,
nic nie ma dla nich znaczenia,
a co najgorsze swojego zachowania
w ogóle się nie wstydzą.

Cóż dzieje się w ludzkich sercach?
Jeden dla drugiego
to zwykły szyderca!
Gdzie miłość i czułość?
Przecież szły w parze.
Dziś pamiętają o nich tylko,
gdzy odwiedzają cmentarze...

Wiatr jeszcze pieści uśmiech tysiąca nocy
poranek płacze już mgliście
Na lazurowych skroniach świata
tłoczy się obłok, obłok przedziwny
w codziennym uścisku
splecione złoto i biel
na pomruk nowego dnia
na świeży szmer lasu
na kęs słodyczy chleba

Utulony głosem ptaków
tkwię w mądrości snu
pomny na błyski Pana
że tyle w nas życia, ile w nas śpiewu
że tyle w nas człowieka, ile w nas miłości
bo wszyscyśmy poczęci w świetle
A dokąd zmierzamy?

Rozpalona kwiatem gwiazd
noc rozpływa się w ciszy
ciszy rozmytej, ciszy człowieka
Czarna grań nieba
rozdziera serca najkruchlejsze
Zdławiony krzyk trwogi
wpleciony chłodno w projekcję mitu i prawdy
wsiąka miękko w aksamitną czeluść spojrzenia
gdzie drga leciutko złoty pył snu
gdzie kwili radosny znak jaźni.

Zza sperlonej kurtyny świata
wyłania się cień
cień ironicznie wyrzeźbiony światłem.
Zagrzmiał pierwszy srebrny róg
upadł pierwszy anielski chór
wypłynął zdrój wszelkich miar
Poczuj jeszcze raz
ostatni pocałunek dnia.

Przychodzą zimą święta co roku
I jak co roku jestem  zdziwiona,
Że nie drgnie nawet powieka w oku,
Jak niewinne dzieci robi świat w balona.

Od dawien dawna prawie świat cały
O świętym Mikołaju dzieciom opowiada,
Takie to dziatkom plotąc dyrdymały,
Taka zwyczajowa, powszechna żenada.

Ponoć Mikołaj saniami powozi,
Z dalekich krain do nas przybywa,
Z krain gdzie śniegi i tęgo mrozi,
Prezenty z  worków wydobywa.

On te prezenty co roku sprawia,
On pod poduszkę słodycze wkłada,
Lub  pod choinką paczki zostawia,
Albo kominem do domu wpada.

Dziatkom co w swojej tkwią niewinności,
Świat taką bajkę wciąż opowiada,
Zmieńmy więc w prawdę, dla uczciwości,
Obyczaj dawny z dziada pradziada.

Cóż się tak wzdryga niemrawo?
Ach - to ambicja.
A co tak klaszcze uszami?
No tak - lenistwo.

Skrzywieni nie-ochotą
umieramy równo dźwięcznie
Sklepani głupotą
tłoczymy myśli bezgrzeszne.

A może by tak od planu do planu
od ust do ust?
Zamknij się, leż i ani rusz!

Co jeśli On jest?
Lecz Go nie ma
Kiedy trzeba.

Co jeśli jesteśmy tylko słowami rzuconymi na wiatr?
Nasze istnienia jak lekkie listki
Pływają w bezkresie domniemywań.
Co jeśli jesteś zbyt małą częścią całości?
Twoja osoba – niepomyślane marzenie,
Kiedy jasna spadła gwiazda.
Co jeśli jestem, aby umrzeć?
Zamiast żyć, po prostu jestem,
Żeby zakończyć, a nie przeżyć.

Gdy zima nadchodzi
Pora ubrać się w słowa
Pod powłoką wyrażeń
Najbezpieczniej jest żyć
Daleko od prawdy,
Którą paradoks niesie fałszem
Kłamstwo nie topnieje
Nawet w najupalniejsze letnie dni
Moja powłoka stała się twarda
Prawda stała się stała
I nie wiadomo już,
Czy to jest naprawdę Nieprawda.

Mianowałem się królem
Własnej twórczości
Ekspansja moich podwładnych
Myśli moich ekspansja
Rozszerza nie tylko horyzonty
Ale też rodzaje perspektyw
Indoktrynują tutaj mój kraj
Mój charakter chcą określić
Jakby się dało jednym słowem
Ustawą jedną tylko
Całą konstytucję napisać
Która stworzy mnie
Ale to nie takie proste
Bo monarcha to ja
I nie mam pojęcia co robić.

Pingwin beztroski blisko ryb się trzyma,
Mewa to zniża się po nie, to wspina
W wysokość chmury bez sensu jak głupia,
Wśród nieba bezkresu przyszłości szuka.

Pingwiny w wodach wolności bezmiarze
Pławią się wśród rozkosznych, rybnych marzeń
Przeszywając głębię dziobem swym mocnym
W tańcu rozpusty wirują radosnym.

Wielki Orzeł cieniem taflę przesłania
Zamaszystych skrzydeł pięknymi ruchami.
Pingwin tęsknym okiem chęci latania
Patrzy, Mewy są z Orłem; lecą za Nim.

Lecz Nielot z pąsem uśmiechu na niby
Wie, że coś tam jest ponad te ryby.

Niemiłość przykuwa oczy
Niemuzyka dochodzi do uszu
Niedotyk muska ciało
Niesmak smakuje
Niesłowo jest wypowiedziane

Miłość się ukrywa
Muzyka dawno wymarła
Dotyk tęsknie wspominany
Smak jeszcze tli się
Słowo zawsze było
 
Ale już Go nie ma
Zmysły i niezmysł
Toczą nieustanną walkę
O to co ma być
A czego być nie ma
O to jakim być
A jakim nie być

Być (w niebycie bytu)
Albo
Nie być (w bycie niebytu)

Kochać niemiłość, nienawidzić miłości
Słuchać niemuzyki, gardzić muzyką
Cenić niedotyk, zapominać dotyku
Czuć niesmak, odrzucać smak
Mówić niesłowami, szydzić słowami

Wszystko sprawia, że nasze czasy zmieniają się w nieczasy
Przekształcając cały świat w nieświat cały
Każąc jednostce z niekonformistycznego ja
Przepoczwarzać się w konformistyczne niej
 
Nieja jest symbolem
Nieja niejest symbolem
Nieja niejest niesymbolem

Ściślejsze ścisłości
Tworzą nieścisłości
A ściślej mówiąc
Ściskając serce ścisłowcom
Pogarszają ścisłe więzi

Nieścisłości z tego powstające
Aż stają ością w gardle
I przestają stawać się nieważnymi
Wystają za margines
Wzrastając do miana wagi państwowej
Wstają niby niespodziewanie jak poranne słońce
Żeby potem zajść i zastać zastój społeczeństwa

Nocą najściślej i stale
Wszystko wygląda spokojnie.

W mojej głowie
Ego ściga się z wadami
W tłoku niepojętym
Zalety próbują wyprzedzić niedoskonałości
Wspinając się na szczyty wyobraźni

Moje ciało
Rozczłonkowuje się będąc jednocześnie
Bardziej stałe niż zawsze
Staje się plastyczne przyjmując
Nieugiętą formę lub jej brak

Moje słowa
Brzmią niczym pustka
Która pochłania nawet
Najgłośniejszy z krzyków
Wypowiedziany skromnym szeptem

Nie słyszysz, że wołam?
Pustymi wyrazami

Nie czujesz, jak biję?
Dłońmi pozbawionymi palców

Nie rozumiesz, że myślę?
Nadając myślom moim bezkształtny wymiar

Zatem słuchaj mocniej,
Czuj intensywniej
I proszę,
Zrozum!

Witaj
Nazywam się ja
Bo jestem sobą
Mam swoje przekonania
Lecz można mnie przekonać

Myślę to i to
Nie wiem wielu rzeczy
Ale chociaż wiem kilka
Może trudno uwierzyć

Wiem jak ptak odlatuje
Wiem jak drzewo płonie
Wiem jak świat się obraca
Choć nie widzę wszystkiego

Łatwo powiedzieć – mówisz
Słowo lata wokoło
Odbijając się od ścian umysłu
Jak światło od czystego lustra

Nazywasz się ty
Bo jesteś tobą
Nie masz swoich przekonań
Lecz nie można cię przekonać

Żegnaj

Wykreowanie konwersacji wewnętrznych
To ważny element kreacji
Światopoglądu jak i
Własnego zdania

Rozmawiam ze sobą często
I skrycie
Nikt tego nie wie
Czasem nawet ja sam

Mówię rzeczy różne
Potwierdzam
Krzyczę i pytam
Zazwyczaj retorycznie

Bo któż odpowie?
Ja, czy ja?
Na to nie mogę odpowiedzieć

Odpowiedź zna tylko ja
I znam ją aż ja
I chyba nikt inny.

Otworzę moje
Widzę świat
Rozszerzający się wokoło

Kiedy świeci to największe
Wydaje się on piękny
W swej wspaniałości niepojęty

Kiedy jego łzy spadają
Wygląda tak szaro
W swej beznadziei niezrozumiały

Tak w mgnieniu jego
Mija piasek w tej
Klepsydrze prosto zakrzywionej

Mnóstwo tych malutkich
Patrzy na mnie tęskno
 Z niewiadomej oddali

Są zarazem tak ogromne
I mrugają do mnie
Swym jedynym - sobą

A ja chcąc im odmrugnąć
Tak miło z powrotem
Przypadkiem zamykam na dłużej

I kiedy znowu otworzę moje...
Widzę ten sam
Ale inny
Świat.

Tam gdzie nikt się nie spodziewa
Leży ogromne wysypisko
Myśli i słów
Nigdy niewypowiedzianych

Zakłębiły się gdzieś w głowie
Dokładnie każdego z nas
I odstawione w niepamięć
Przyleciały tutaj

Czuć tu przenikliwy zapach emocji
Od nienawiści przez cierpienie
Aż po niespełnione marzenia
I niedokonane wyznania

Są to najambitniejsze idee
Pomysły wstydliwie zachowane
Szczere do bólu wyrazy
Ociekające jeszcze łzami miłości

Ugryzione języki zagoiłyby
Swoje dawne rany
Jakby wysypać na wierzch
Te wszystkie myśli i słowa

Ale one tu mają spokój
Już nikt ich nie wypowie
Ani na pewno nikt ich nigdy
Nie usłyszy.

Listopad, miesiąc szczególny,
refleksji i zadumy czas,
myślami jesteśmy z tymi,
których już nie ma wśród nas.

Z roku na rok miejsc przybywa,
które w tym czasie odwiedzamy,
tak wielu z nas już odeszło -myślimy
gdy znicze zapalamy.

Kwiaty i znicze to symbol pamięci
lecz mają też inne znaczenie,
bo często tych co odeszli
prosić chcemy o wybaczenie.

Stojąc nad mogiłami,
łzy ocieramy skrycie
myśląc o tym jak szybko czas mija,
i jak kruche jest nasze życie.

Garść zielonych
została
operacja była niemała
z jednej opcji wyjąć
przenieść do drugiej
aby podeprzeć piątą
wszystko a-konkto
potem zgrabnie przetransferować
podjąć i przenieść
przelać i wykupić
to straszne
jak można
tak człowieka ogłupić
na koniec tych transakcji
zamiast na majorkę
mieliśmy koniec wakacji
a w ręku ocalała
garść zielonych została

***
Dział: Proza życia
***
Zbigniew Małecki

Patrzysz w lustro
ślady czasu
życie na twarzy
rzeźbi
chcesz je tuszować
unikasz spojrzeń
a przecież
z nimi do twarzy ci
to są ordery i dyplomy
szeregu pracowitych dni
czas nas nie gładzi
po policzkach
często kopniakiem
otwiera drzwi
każda z tych zmarszczek
uszlachenia
więc noś je z dumą
należną ci

***
Dział: Rozważania
***
Zbigniew Małecki