cały świat
pochylił się nisko
a Wieczne Miasto
padło na kolana
przed trumną
ze znakiem wierności
aż do końca
- Totus Tuus
a na trumnie
wiatr wertuje
Ewangeliarz
i poszumem
z Wieczernika
przenika tłumy
obolałe chwile
natchnione słowa
rozwiewa flagi
biało-czerwone
łzy ociera
żałobnym kirem
aż wreszcie
boskim znakiem
zamknął Księgę
i przemówił
głosem ludu
- Święty
Natychmiast
Święty!
Autor: Don Adalberto
kiedy zakończył
ziemskie pielgrzymowanie
Sługa Sług Chrystusowych
Jan Paweł II Wielki
cały świat
od Wschodu do Zachodu
od Północy do Południa
zatrzymał się w miejscu
jakby dotykiem piorunu rażony
a strugi łez otwierały
twarde skorupy sumień
płakały też żałobne dzwony
na wszystkich kontynentach
lecz najgłośniej płakał
Dzwon Zygmunta na Wawelu
płakał i śpiewał
dziękczynne Magnificat
bo nigdy dotąd
nie powstał Syn
tak wielki w Narodzie
i nigdy już więcej
nie powstanie
Autor: Don Adalberto
O Boże Mój Kochany
ze stoków Giewontu
modlitwy wznoszę
o łaski proszę
Krzyż obejmuję
całuję rany
gwoździe wyciągam
i opatruję czule
Obmyj moje ciało
we Krwi Najświętszej
i w Chlebie Żywym
daj mi ukojenie
Tyś podjął cierpienie
z Krzyżem na ramionach
ja prosty biedak cóż
mogę Tobie dać
To wszystko co mam
na tym nędznym świecie
nie jest Ciebie godne
Boże Mój Kochany
Ty wiesz co to znaczą
upadki życia ciernie
lamenty w żałości
i bóle nieprzytomne
Wobec Twojej Męki
me żale niepotrzebne
jedynie błagam Boże
o mnie nie zapomnij
Kazimierz Surzyn
Tyś nas nauczył modlitwy prawdziwej,
Do Ojca Boga, który mieszka w Niebie
Naucz by myśli kierować ku Niemu
I w Nim odnaleźć cel życia dla siebie
Naucz mnie Jezu jak być bliżej Ciebie
Jak z Twego życia czerpać wzorce nowe,
Jak iść wciąż wyżej, tam gdzie pnie się droga
Ku temu światłu, co Niebem się zowie.
Jak dostrzec tutaj na ziemi co bólem,
Wszystko to piękno co w Bogu wzrastało
Jak ujrzeć dobro w twarzy, choć nieczułym
Zamkniętym sercem na miłość się stało
Jak Jezu widzieć Twoimi oczyma
W każdym człowieku piękno jego duszy
Jak umieć wszystkim przebaczyć gdy boli
Każdemu z ludzi, choć ich to nie wzruszy.
natrętnie jestem
marnotrawnym synem
który ze skruszonym sercem
do domu powraca
a Ty - Ojcem
nieskończenie miłosiernym
który na spotkanie wybiega
i synowi wybacza
choć nieustannie
majątek trwonię
i szkarłatem grzechów
serce Twoje ranię
Ty - wspaniałą ucztę
przygotowujesz dla mnie
i szatę biesiadną
dajesz mi - Panie
Autor: Don Adalberto
Przepraszam Panie
za moje wszystkie złe
dni
za rozum co nie ogarnia Twojej
wielkości
za oczy patrzące tam gdzie
nie powinny
za język mówiący więcej niż
potrzeba
za serce niegodne Ciebie
Boże
za ręce lepkie do czynów
nieprzyzwoitych
za ramiona które mało
przytulają
za ciało rozkoszujące się
w lenistwie
za duszę łapiącą ciemności
pokus
za powierzchowne kochanie
bliskich
za rozzuchwalenie w świata
pysze
za niewystarczającą do wszystkiego
miłość
za czasem nieautentyczną
wiarę
za tak rzadkie chwile
wyciszenia
za mizerność i człowieczą
słabość
Przepraszam Panie
Boże Ojcze Mój
W całej swej niedoskonałości
Kocham Cię prawdziwie najmocniej jak
umiem
Kazimierz Surzyn
w miłosierdziu niezgłębionym
rozgrzesz mnie Panie
z uczuć przyziemnych
braku pokory
własnego zdania
które wymyka się
innym spod kontroli
w dobroci nieograniczonej
rozgrzesz mnie Panie
bo innym z drogi nie schodzę
uparcie trwam przy swoim
wielkim się nie kłaniam
i nie mogę się zmieścić
w ogólnie przyjętych ramach
w miłości nieskończonej
rozgrzesz mnie Panie
z myśli nieuczesanych
które niekiedy
grzeszne być mogą
i z ciemnego kąta
gdzie czasem chcę się ukryć
przed Tobą
Autor: Don Adalberto
Uświadomienie potęgi Boga
Zbawienie, moc umysłu
wypełnienie naszego życia
szkoła miłości najczystszej
podniesienie z upadków
dar od Pana Najwyższego
wzrastanie przez ból
most do wieczności
klucz, co otwiera bramę raju
drogowskaz w podróży
miłość, która jak bandaż
tamuje rany serca
wyciszenie, spokój duszy
przebaczenie sobie i innym
znak wiary i pokoju
siła do siania dobra
nasz duchowy rozwój
kontynuacja dzieła Odkupienia
aż do przekroczenia progu
nieba, w chwale Bożej
przyjmijmy Krzyż z radością
do serc, na szyję,
pod strzechy domostw
i idźmy za Chrystusem
Kazimierz Surzyn
delikatnym dotykiem
na białej korze brzozy
list do Ciebie piszę
Ojcze Przebaczenia
nie sądź mnie
zbyt surowo
za niedoskonałości
i grzechy popełnione
nawet jeśli czasem
błądzę w gęstwinie
na zawsze jestem Twój
aż po wieki wieków...
Autor: Don Adalberto
Kiedyś w modlitwie prosiłem,
Boże nie chcę już dłużej
dźwigać swojego krzyża,
Panie oddal go ode mnie.
We śnie ujrzałem Anioła,
co rzekł w jasności do mnie,
nie bój się, choć za mną,
poszedłem nieco przerażony.
W pomieszczeniu pokazał mi krzyże,
złote, srebrne, żelazne, drewniane,
proste, wymyślne, malowane, ozdobne,
wielkie, średnie, małe, i najmniejsze.
Anioł pozwolił wybrać mi krzyż,
złotego nawet nie podniosłem,
ozdobny uwierał me ramiona,
żelazny był ciężki i niewygodny.
Wreszcie dokonałem wyboru,
Anioł uświadomił mi, iż krzyż,
w moich rękach to ten,
który cały czas noszę.
Moje małe krzyże, bolączki
dnia codziennego, cóż znaczą
wobec Krzyża Jezusa Chrystusa,
który odkupił winy wszechświata.
Z krzyżem uczymy się miłości,
kruszeją zatwardziałe serca,
zabliźniają się rany wieloletnie,
gdy przebaczamy sobie wzajemnie.
Kazimierz Surzyn
Za lasem, tam gdzie drogi się schodzą
Stary krzyż rozłożył swe ramiona
I na ziemię Jezus z niego patrzy
Gdy w swym bólu na drzewie tam kona
Patrzy ciągle na las ten zielony
I na chude kartofli poletko
I na zboże co w makach tak piękne
Patrzy Jezus, choć cierpieć nielekko.
Kiedyś ludzie ten krzyż postawili
By im drogę pokazywał stale
Jak nie zbłądzić czy to noc, czy śniegi
Więc wskazywał, wciąż mówił wytrwale.
I latami pokazywał drogę
Tam przybity do krzyża rękami
Lecz nikt dziś już na krzyż ten nie patrzy
Bo świat chodzi innymi drogami.
w dobroci nieograniczonej
powierzyłeś nam ziemię
w dzierżawę
lecz złymi jesteśmy
zarządcami
zasiewamy wokoło
kainowe czyny
uprawiamy bezowocne
drzewa figowe
od ziarnka gorczycy
niczego się nie uczymy
a trzykrotne
pianie koguta
budzi nas nad ranem
zapominamy
jak panny nieroztropne
że jesteśmy tutaj
tylko na chwilę
i przed Tobą staniemy
aby odpowiedzieć
za życie
nam powierzone
Autor: Don Adalberto
Tylko Ty nade mną jesteś, Boże
Niebo, wiatr i te chmury szare
I jesienna pustka wokoło
I serca mego bóle, żale.
Może w tej pustce co tak wielka
Usłyszysz Panie głos miłości
Może modlitwy łatwiej dojdą,
Gdy w ciszy płyną moje prośby
Może też łatwiej teraz będzie
Błaganiom moim trafić w Niebie
I może szybciej tam dolecą
Gdy cicho mam tu, wokół siebie
Więc w tym pustkowiu, w tym bezludziu
Ja, między niebem, ziemią staję
I błagam Ciebie - Boże, Ojcze
Zmiłuj się nade mną, Panie.
wybacz mi Ojcze
moją słabość i pychę
co przykuta łańcuchem
trzyma na uwięzi
wybacz mi słowa
które jak kolce ranią
wiarę w siebie
co natrętnie dusi
atakiem alergii
wybacz mi że czas
w polu posiałem
że namiętność stulona
drzemie pod miedzą
i że ciągle plączę
Twoje proste drogi
Autor: Don Adalberto
Przez cierpienie poznałem głębię siebie,
odnalazłem w pokorze sens życia,
pobudziłem siły do ciężkiej pracy
i osiągnąłem sukcesy, o jakich nawet,
wcześniej nie śmiałem myśleć, marzyć,
chociaż dusza moja jest wielką raną,
co rozdziera wspomnienia, tęsknotę za bliskimi,
serce krwawi z żalu, łzy wyciska skała.
Nie zasłoniłem przed policzkiem twarzy,
ani przed obelgami, opluciem i niesprawiedliwością.
Współczuję drugiemu, bo znam w słabości swojej,
cierpienie, upadłem, płakałem, pokonałem przemoc -
cierpieniem, kłamstwo - prawdą, zło - dobrocią.
W cichej modlitwie nad brzegiem rzeki,
pośród traw kołysanych szumem fal,
Bóg przemawia do mnie cierpieniem.
Wszystko zostawiam i w sercu tulę,
kochające mnie nad życie ramiona Krzyża,
moje cierpienia są niczym we wszechświecie,
wobec Twojej męki cierniowej Panie Boże!
Tyś cierpiał za me wszystkie nieprawości,
zawisłeś na Krzyżu dla mnie z miłości.
Biorę miłujące mnie ramiona Krzyża
i nimi wyznaczam swoje ścieżki życia.
Kazimierz Surzyn
Mimo, że Bóg
jest wszędzie,
ludzie od zarania
dziejów szukają
Pana w górach,
zawieszonych
w przecudnej
przestrzeni,
między ziemią
a niebem.
Doświadczenie
przemienienia
z góry Tabor,
w światłości,
w chwale,
Bożej boskości,
zwycięstwa życia
nad śmiercią,
Zmartwychwstania,
przenoszą na doliny
na mroki i rozpacz
ziemskiej pielgrzymki.
Chociaż nie jest łatwo,
choć na drodze,
kamienie ludzie
przemieniają
się co dnia
w dobro i w miłość.
Na Golgotę
górę hańby
nie musimy
się wspinać
Bóg uczynił
to za nas.
Kazimierz Surzyn
Dziękuję Bogu,
że umiem kochać,
darzyć ludzi uczuciem
spiętrzonej miłości.
Dziękuję Bogu
za wspaniałą żonę,
której serce
jest ostoją czułości,
samą prawdą.
Dziękuję Bogu,
że obdarzył
mnie przyjaciółmi,
z nimi odważniej
można przejść
przez życie.
Dziękuję Bogu
za życie
za to, że jestem.
Dziękuję Bogu
za rodziców,
dobrych, rozumnych,
sprawiedliwych, kochających,
czynem wielkich.
Dziękuję Bogu
za przyrodę,
która bogactwem nasyca
moje oczy,
jest harmonijnym
złączeniem gór, lasów
i nizin z obłokami.
Dziękuję Bogu
za wspaniałomyślnych ludzi,
którzy wysiłków
nie szczędzą,
by na ziemi
panował pokój.
Dziękuję Bogu
za wiarę, nadzieję, miłość,
niech ich moc
napełnia dobrocią
nasze serca.
Kazimierz Surzyn
Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże
Za wszystko co nam dajesz
Za chleb co rodzi zboże
Za światło dnia każdego
Za uśmiech szczery, bratni
Za noc co w gwiazdach chodzi
Za dobre ręce matki.
Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże
Za miłość Twoją wielką
Którąś świat cały stworzył
Za każdy dzień co rano
Budzi nas w ptaków śpiewie
Za modre kwiaty w polu
I za jabłka na drzewie
Za wszystko co dokoła
Niech będzie pochwalone Imię Twoje Boże
Bo świat cały tak woła.
Nie wierzą w Ciebie
nie wierzą innym
nawet sobie nie wierzą
zagubili rzeczywistość
w zmaganiach
z codziennością
choć szczęście mają
na wyciągnięcie ręki
co wciąż do ucha
im szepce
OTO JESTEM
DLA KAŻDEGO Z WAS
Kazimierz Surzyn
Tyle modlitw wyszeptały usta
Myśli tyle przemknęło przez głowę,
To nadzieja, to niewiara pusta
Wszystko razem połączone w sobie
Czy usłyszysz me błagania w Niebie?
Czy me prośby dla Ciebie dość ważne?
Przecież tylu ludzi prosi Ciebie
Może sprawy moje niepoważne?
To nadzieja w sercu, to niewiara
Pytań sobie zadaję tysiące
Lecz ja wiem, Ty mnie Boże wysłuchasz
Bo Twe serce miłością gorące.