Wyobrażam sobie
jak siedzisz w niebiańskim ogrodzie
w bieli niezwykłej
razem z Pannami które zdążyły
przywitać Oblubieńca
Śpiewacie pieśń chwały
a górne Jeruzalem
słucha ciekawie:
„Miała do tego talent,
myślą sobie szczęśliwi słuchacze,
i nie bez kozery
patronuje ziemskim muzykom”
Nikt jednak w niebieskim domu
już Ci nie zazdrości
Tutaj to niemożliwe
tu już zazdrości nie ma
jest tylko miłość
Dzienne sprawy...
Te najbardziej chlebowe:
Kruche, świeże
i powszednie
i dojrzałe
Podzielone
smakiem wiecznym
i niezmiennym
obdarzone
Te, za późno
rozpoczęte
i te stare, poczerstwiałe
I okruchy pozbierane
niepotrzebnie wyrzucone
resztki dzienne
Jednak - dobre
ludzkie, Boże
Tobie składam w każdy wieczór
I w ostatni wieczór
złożę.
W liturgii życia i święta
mieni się rok cały
prostymi kolorami, zwykłymi, jak święte życie
Obraca się powoli,
jak stara syryjska noria w wielkim kole historii.
Przez dzień cały i nocą przynosi wodę wiecznie czekającej pustyni
Już tysiąc lat, z każdą chwilą gotowa podać życiodajny łyk,
każdemu, kto pragnie.
Dzięki niej - będzie chleb,
kochana maszyneria...
A my, wchodzimy do świątyń,
też przystajemy, na chwilę
Schylamy się ku źródłu, by zaczerpnąć i znów iść,
nie wiedząc, jak daleko.
Lecz, nie lękajmy się, nie tylko wodne koła - niezawodne,
Źródło Życia też bije - zawsze
Bądźmy pewni
Żyjmy piękniej
Pijmy
Można dużo zmienić w życiu:
przyjaciół
ubrania
pracę
mieszkanie zamienić na coś
modniejszego
nawet słowa codzienne poprawić
i to wszystko jeszcze względnie
łatwo przychodzi
Ty, zostawiłeś za sobą
całego siebie
zacząłeś zupełnie od początku
słońce Damaszku świeciło wtedy
zupełnie inaczej,
usłyszałeś słowa
które wystarczyły ci
na całe życie
Bywają takie chwile
i słowa
Dobroć
jest miarą
człowieczeństwa
miłość
jest miarą
doskonałości
nieznane
są jednak granice
aby dosięgnąć szczytów
dlatego nieustannie
potrzebujemy
przemiany
Autor: Don Adalberto
w moim ogrodzie
mróz zwarzył róże
zwisają martwe
liście i pąki
chciały zakwitnąć
późną jesienią
liczyły na to że piękno
wybaczy spóźnienie
śmierć jednak
jest nieprzejednana
i przed królową kwiatów
drzwi zamknięto
Autor: Don Adalberto
już ziemia powoli zasypia
otulona złocistą pościelą
choć jeszcze groby zakwitły
i zapłonęły zniczami pamięci
W Nowym Jeruzalem ucztują święci
tam miejsca dla nas są przygotowane
a my jeszcze legionowe pieśni nucimy
zatroskani o losy Polski Niepodległej
Autor: Don Adalberto
dziękuję Ci - Ojcze
Stwórco nieba i ziemi
że w łaskawości swojej
dałeś mi dwie Ojczyzny
tę ziemską - doczesną
którą nad wszystko szanuję
i całym moim sercem
kocham szczerze
i tę niebiańską - wieczną
do której ciągle zmierzam
i za którą tęsknię
choć jeszcze jej nie znam
lecz całą moją duszą
głęboko w nią wierzę
Autor: Don Adalberto
czerpię moc ze Słowa
jak ze źródła życia
od dawna z Nim wędruję
po tułaczych drogach
Słowu powierzam
świadectwa czynów
opatruję Nim rany
zadane przez słowa
Ono roznieca we mnie
ufność i nadzieję
do Słowa powracam
wyszedłszy ze Słowa
Autor: Don Adalberto
płonę zniczem pamięci
na waszych grobach
rozświetlam wspomnieniem
cmentarną rzeczywistość
białą smugą modlitwy
ulatuję w przestworza
pocieszam się myślą
że jest wam lepiej u Boga
topnieje jak wosk
łza pod powieką
a wy z tamtego brzegu
wołacie do mnie
-non omnis moriar!
Autor: Don Adalberto
dni gasną coraz szybciej
i niebo jakby bardziej szare
fioletem płoną wrzosowiska
odloty ptaków opłakują deszcze
pomyka wrzesień przez pola
październik stoi tuż za progiem
Matka Boska nawleka igłą czasu
paciorki jarzębiny na nić babiego lata
Autor: Don Adalberto
Nasza obecność na ziemi -
sprawdzianem naszego życia
jak żyć i postępować trzeba
by doznać łaski bożej
przestąpić wrota nieba
jaką należy pójść drogą
nieprawości - uczciwości honoru
tu dano nam wolną wolę
sami dokonujemy wyboru -
nasze życie na ziemi
powinno kwitnąć miłością
do swojego bliźniego
z prawością i zrozumieniem
podchodzić do człowieka drugiego -
a kiedy nadejdzie pora
Bóg przyśle nam zaproszenie
w swoje niebiańskie komnaty
spotkamy tam przyjaciół - siostry i braci
poznamy doskonałość raju
stając się Jego miłością
i Jego światłością bogaci .
autor: Helena Szymko/
foto z google/
Nastąpił ten moment
Jesteś szczęśliwy
Znów czujesz że żyjesz
Znów uśmiech prawdziwy
I wszystkie twe troski
Hen uleciały
Na nowo żywot
Prowadzisz wspaniały
I czujesz ten zapach
Wiśnie kwitnące
Pachną jak kwiatki
Wieczorem na łące
Gdy z kolegami
Latem biegałeś
Bo wtedy beztrosko
Problemów nie miałeś
I tak odpoczywasz
-Szczęśliwy
Wygrałeś w boju
I słyszysz głos księdza
- nad sobą
"Spoczywaj w spokoju"
Amen.
Granią duchowną przechodzi się co dzień
od rannych zorzy począwszy...
Niewidzialnym spojrzeniem dotyka tych,
co przyszli z daleka
i tych, z bliskich pól
rozsianych na wzgórzach
Dogląda nogi pielgrzymie
ledwo człapiące, zmęczone
Niebieska Pielęgniarka
Podaje wodę spragnionym ustom
pękniętym od śpiewu i wiatru
Gościnna Gospodyni
Podpiera starcze kolana
drżące oczekiwaniem na Pańskie Błogosławieństwo
I płaszczem twarze osłania
spieczone jak chleb pszeniczny
A gdy zasypia spokojnie
lud drogą zmęczony,
wciąż czuwa...
Wszak ciągle ktoś jeszcze przyjść może,
Zapukać...
Z Wergiliańskiej Eneidy
zaczytane słowa:
Byliśmy Trojanami
ale już nas nie ma...
To starożytne memento
dziś już zapomniane
woła na nowo,
ostrzega nas chrześcijan:
byliśmy ludźmi CHRYSTA -
chrisitanoi
Kiedyś czytaliśmy bez pośpiechu
Dobrą Nowinę
i zanosiliśmy ją
nieznanym ludom
karmiliśmy siebie
rybami z galilejskich sieci
znaczyliśmy znakiem ryby
domy, umysły
i drogi do raju
Kiedyś
byliśmy...
Dzienne sprawy...
Te najbardziej chlebowe:
Kruche, świeże
i powszednie
i dojrzałe
Podzielone
smakiem wiecznym
i niezmiennym
obdarzone
Te, za późno
rozpoczęte
i te stare, poczerstwiałe
Jak okruchy pozbierane
niepotrzebnie wyrzucone,
resztki dzienne
Jednak - cudne
ludzkie, Boże
Tobie składam w każdy wieczór
I w ostatni wieczór
złożę
Do wszystkich zranionych
Ofiar wypadków
Sportowców na wózkach
Bezrękich
Żołnierzy kulejących
Noszących blizny
i do wszystkich im podobnych...
Nieśmiało piszę
i pokornie proszę!
nie miejcie mi za złe
jeśli powiem:
I tak piękni jesteście
Zrozumiałem to
przed Częstochowskim
Obliczem
ONA zawsze jest piękna,
choć też blizny nosi...
Nie jestem poetą,
nie byłem, nie mam zamiaru być
Tylko czasem otwieram rąbek serca i oka...
patrzę na zwierszowany świat
i czytam go na nowo
Wtedy w słowiańskim narzeczu
pozwalam słowom do-rzecznie popłynąć,
więc płyną rzeką, powoli
ku Galilejskiemu Morzu
Pan Jezus - podobno czasem
przychodzi tam łowić ryby,
nieznajomym rybakom
pomaga przy ciężkich sieciach
Niech płyną więc i moje...
słowa i serce w nich skryte
A ja, tymczasem, zbieram nowe róże słów
Rzucę kiedyś te kwietne płatki
Zbawcy do stóp...
Takie mam marzenie...
Czyż nie wolno marzyć?
Przychodzisz nocą
jak natchnienie dla muzyka
co budzi się i sięga po pióro
by zapisać myśl ulotną
Przychodzisz jak sen
na który starzec czeka
zmęczony ciągłym czekaniem
Przychodzisz jak radość
co dzieci rozwesela
A igrce zapala pragnieniem życia
Przychodzisz tak, jak statki
zawijają do portów bezpiecznych
pragnąc wytchnienia wśród drogi
Przychodzisz, przynosisz ciepło sercom
I duszom bezpieczeństwo
Przychodzisz w Słowie i Ciele
Gościu Adwentowy
Kto cię przygarnie dzisiaj,
chociaż do chłodnej stajni ?
Czy więcej pragnąłeś i pragniesz?
Szedłem drogą nieznaną
W cieniu klonowym zobaczyłem kapliczkę,
taką - starej daty
Stacja I – widniał ledwo widoczny
niegdysiejszy napis,
naderwany krzyż
I Chrystus z Piłatem
z twarzą wyblakłą od słońca
Spojrzałem wokół
tylko klon stary dumnie osłaniał świętości,
ni żywej duszy...
(jeśli klon jej nie ma...)
Poszedłem...
Kolejna kapliczka Drogi
pochylona, jak zamodlony starzec u Fałata
trzeszczała od wiatru polnego
Poszedłem... i wciąż idę
Przy której stacji dziś jestem?
Byłem już przy Matce Bolesnej
i zajrzałem w chustę Weroniki
Dziś zatrzymała mnie stacja nieznana
Nieopisana jeszcze...
Oto – młodzieniec uderzony słabością
czeka u drogi,
pisze palcem po ziemi
nie patrzy na tłum przechodzący
Czekaj tam, młodzieńcze
zraniony obrazie wieczności,
wszak Wieczny przechodzi
A ja? Cóż ze mną?
Przy której stacji znów przystanę
By odpocząć po Drodze?