Wkraczam w lepszy świat

Wkraczam w lepszy świat
Złotymi utkana nićmi, przezroczysta jak tafla lustra
- sunę w niej, niczym w śnie, w powłóczystej sukni,
z soczystą różą wpiętą we włosów biel.
Czuję na ramionach ciepło drogiego futra,
echo moich wysokich obcasów dudni,
kroczę jak posąg ? jakiż w tym cel?
Z wysoko uniesioną, dostojnągłową
idę pośród gwiazd śnieżnego puchu-
widzę na sobie zazdrosny wzrok!
Harda, twarda, prę do celu, prę do przodu,
mijam cienie dawnych duchów,
tam gdzie stąpam niknie mrok!
Mijam marmurowe, zimne kolumny,
odpycham monumentalne drzwi,
szukam lepszego świata , który się schował.
Przede mną portret przodka- dumny,
wskazuje nowo rodzące się sny
- prę do przodu, całkiem nowa!
Bezszelestnie otwarł się raj?
gdzie nawet góry schodzą się w pary,
gdzie szczęście nie mija łukiem.
Boże, żebyś każdemu odrobinę dał
co nazywamy cudem lub czarem,
a pragnienia nie rozpadły się z hukiem!
Biały płatek spadł na nos,
rozbił się na miliardy cząstek,
stopił- taki już jego los!
Nie ważny lament, ważny głos,
który podpowiada rozsądek!
Sunę w powłóczystej, złotej sukni,
z soczystą różą w lśniących włosach
-idę tam skąd nie przyszedł nikt.
Wokół słyszę dźwięki lutni,
zdejmuję buty i całkiem bosa
na niebiański idę wikt.
Za mną gra: ludzka , podła,
nie potrafię tak dalej żyć,
trzeba mieć honor i dumę!
Ja lepszego losu jestem godna,
nie potrafię uczuć kryć,
nie chcę pogrążać się w smutnej zadumie.
Na harfie anioł gra,
rozwiewa myśli płoche,
promieniami niebo lśni.
Wkraczam tam gdzie nie ma zła
- w mojej sukni nowej, złotej?
szkoda , że mi się to tylko śni.