Ogrzej mnie sobą -
niech czułość zniweczy
chłód płynący w żyłach
oczyści serce
ze szronu oziębłości
namiętnym pocałunkiem
nasyć spragnione usta
może przygasłe uczucie
znów zapłonie żarem
stanie się zwiastunem
namiętnej miłości
może nie wszystko
jeszcze stracone
i los podaruje nam
drugą szansę
to co nas łączyło
nie mogło wygasnąć
przecież było motorem -
namiętnej miłości
autor: Helena Szymko/
Wiatrem niesione zmienne nastroje -
są jakby chmurą
kolorem smucą
błękitem z bielą wszędzie się ścielą
wokół melodię
nostalgii nucą
zmienne nastroje ludzkiego bycia
zawsze dawały dowody
nostalgii i trudu życia
z wiatrami gnały
bujały w chmurach
dla nich swe ciche melodie grały
wiatry szumiały
słuchały pieśni
aż w ich nostalgii się zakochały
odtąd bujają
razem w przestworzach
tańcząc wśród chmur błękitnego morza
a kiedy wieczór
ku nocy się skłania -
ona ich swoją ciszą osłania .
/autor : Helena Szymko /
Powiedz kochanie -
jak daleko jeszcze
by wiosna u stóp nam rozkwitła
lasy bielały kwieciem zawilców
a majowe bzy woń rozpylały
Powiedz kochanie -
jak daleko jeszcze
do letnich podeszczowych tęczy
kiedy przyroda w pełni rozkwitła
a nad głowami trzmiel brzęczy
lato ciepłym deszczem nas wita
słońce swym żarem męczy
Powiedz kochanie -
na skrzydłach weny
czy długo się miłość utrzyma
nadal będzie tak silna i trwała
i nie roztopi się w słońcu
nie chcę żeby jak Ikar spadała -
w morskiej otchłani zatonąć miała
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
Fale - jak lodowe kryształy
rozpryskują się o brzeg plaży
horyzont - dotyka pułapu nieba
bezdenna otchłań pochłania
ostatnie promienie zachodu słońca
skrzydła mew - mienią się
w słońcu złocistą poświatą
ten czar odbijający się
w źrenicach zachwytu
za chwilę zniknie z zachodem słońca
idziemy w milczeniu przed siebie
zatrzymując na zawsze w sercu ten widok
by za rok powrócić - pokłonić mu się nisko
bo Bałtyk jak diament w koronie
magiczny blask po swych wodach ścieli
i choć tyle jest mórz na świecie
on zawsze będzie dumą polskiego narodu
w słońcu czy sztormowej nawałnicy
zawsze będzie go strzec -
polska straż graniczna .
autor: Helena Symko/
foto z Google/
Zimowy poranek śnieżynkami sypie -
zima wokół koronkową
nić misternie plecie
ziemia otulona perlistym całunem
mróz - rzeźbi wzory
na czasu palecie
szczyty gór ośnieżone
błękitem odcieni spowite
dodają - krajobrazu
magicznego uroku
wierzchołki drzew
lśnią w puszystych koronach
ziemia skuta mrozem
prawie nie oddycha
słońce w dolinie się skryło
bojąc się zamieci
kiedy mgła opadnie
może wyjdzie z ukrycia
znów pięknie zaświeci
by ukazać urok krajobrazu w bieli
i srebrzysty blask
iskrzącego się śniegu
który nam zesłała zimowa władczyni
swoim panowaniem -
świat zawojowała
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
Człowiek i świat przyrody -
wszelkie ziemi żywioły, to jedność
dla nas kwiaty i drzewa
łany zbóż na wietrze
skowronek co w krzewach śpiewa
i bezkres błękitnego nieba
więc dbajmy o czyste powietrze
gdy rolnik wiosną w ziemię
zdrowe ziarno posieje
na chleb będziemy mieli nadzieję
ziemia naszą ostoją
nieważne na jakich krańcach świata
jest wspólnym dziedzictwem ludzkości
żyjmy ekologicznie
dbajmy o środowisko przyrody
niech wszystkie oczy zachwyca
natura i nieskażone jej wody
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
Ileż to lat - może wieków potrzeba
by okazałe i piękne wyrosły nam drzewa
planetę zdobiły wiekowym urokiem
malując dla oczu krajobraz miły
ich urok dla duszy to wytchnienie
są planety naszej ozdobą
tak wielu zdarzeń świadkami były
chrońmy je zwłaszcza przed sobą
by zieleniąc się każdej wiosny w naturze
Planetę nam zdobiły - jak najdłużej
autor: Helena Szymko/
Szczęście z nieszczęściem -
jedną idą drogą
jedno drugiemu
uczucia tłumaczy
lecz i tak
dogadać się nie mogą
szczęście promienieje
radością życia
wciąż rozkwita
wszystkich po drodze
uśmiechem wita
nieszczęście
wciąż leje łzy goryczy
i szczęściu -
nieszczęścia życzy
autor: Helena Szymko/
Słowa pełne poezji -
malujesz barwami
duszy marzyciela
by mogły rozjaśniać
moje smutne myśli
ty je dotykiem -
fantazji powielasz.
autor: Helena Szymko/
Dotykał i pieścił - delikatne jej ciało
pocałunkami wsysał się w usta
gdy jego żądła w szyję się wbijały
łaknął jej krwi jak namiętności
sycił się każdą maleńką kropelką
jak czuły kochanek spragniony miłości
w mroku nocy miał postać nieziemską
grozą i chłodem od niego wiało
upiorna twarz spryskana krwią była
sycił się nią wciąż mu było mało
trzymając w uścisku tulił ją do siebie
potem pozostawił jej skażone ciało
w poświacie księżyca, nieruchome blade -
na trawie leżało .
autor: Helena Szymko/
Północ wybiła - na cmentarz bieży
wiedzie go pełnia księżyca
wsparta o ciemny kamień marmuru
tylko pobladłe ma lica
cóż tutaj robisz wśród nocy Pani
zdziwiony- jakby ujrzał upiora
ona bladziutka jak cień księżyca
uśmiech mu nikły posłała
czyż nie poznajesz przyjrzyj się Miły -
bezbarwnie się roześmiała
czyżbyś ty była moją Marylą
którą tak bardzo kochałem
przebacz mi proszę Marylo droga
opuścić cię wtedy musiałem
jam nie Maryla tylko Milanda
spójrz na me lica o skarbie
wybiła zemsty mojej godzina -
krzywoprzysięstwo Bóg karze.
autor: Helena Szymko/
jak każde inne ze zwykłych słów -
jednak po prostu wyjątkowe
rozpromienia twój szary świat
wprowadza zamęt w twojej głowie
w sercu jak muzyka gra
powiela blaskiem wszystko wokół
zniewala rozum burząc spokój
niesie ci radość dzień za dniem
a nocą wkracza w każdy twój sen
myśli sprowadza w nieznaną ci dal
by je połączyć z kimś kto wciąż czeka
na twoje słowa i twoją przyjaźń
osobą ukochaną - przez serce wybraną
autor: Helena Szymko/
fot z Google/
Człowiek i świat przyroda
wszelkie ziemi żywioły - to jedność
dla nas kwiaty i drzewa
łany zbóż na wietrze
i bezkres błękitnego nieba
więc dbajmy o czyste powietrze
gdy rolnik wiosną w glebę
zdrowe ziarno posieje
na chleb będziemy mieli nadzieję
ziemia - wciąż naszą ostoją
nieważne na jakich krańcach świata
jest wspólnym dziedzictwem ludzkości
starajmy się żyć ekologicznie
dbajmy o środowisko przyrody
niech dalsze pokolenia - zachwyca
natura i nieskażone wody.
autor: Helena Szymko/
Pławiąc się na łonie natury -
w słonecznej kąpieli
zgrzeszyła jak Ewa zrywając jabłko
ze zwisającej gałęzi zakazanego drzewa
gospodarz widząc przy płocie intruza
zaczął jej urągać
i obraźliwym słowem rzucać
że tyle trudu włożył w swoją pracę
a tu taka zrywa owoc i nie płaci
gospodarzu miły - czyżby
jeden owoc odebrał ci
do pracy w twym ogrodzie siły
czyżbyś przez to jedno jabłko
bardziej się wzbogacił
nie żałuj poetce
owocu ze swojego drzewa
bo ona - opisze twój ogród
tak pięknie, że żaden rajski ptak -
piękniej by nie zaśpiewał
autor : Helena Szymko/
Poeto - czarodzieju słowa
które pachną kwiatami
egzotycznych ogrodów
barwą słów malujesz
karmisz metaforami
poruszasz się i zmieniasz
jak kameleon manewrując
między wersami
a ja, jestem jak ten polny kwiat
dziko rosnący - pomiędzy
złocistych zbóż kłosami
jego chabrowe kwiaty
zwilżane srebrzystą rosą
z porankiem ku słońcu
pieszczotliwie się wznoszą
raduję się każdą chwilą
każdym słońca promieniem
jak wiatr - to tu to tam powieje
tak ja rozwiewam łzy
w zasmuconych oczach
swymi strofami w nich radość sieję
jestem przyjazna ludziom
poezja moim życiem
ona mnie wiedzie w ludzkie ramiona
bo kocham ludzi - chcę ich radować
fantazją wzbogacona.
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
Niebawem zachwyci nas natura -
pierwszych
kwiatów rozkwitem
wszystkich ptaków świergotem
błękitem wiosennego nieba
tak miło będzie poczuć
ciepły powiew wiatru na twarzy
chłonąć świeżość
wiosennego powietrza
wsłuchiwać w świergot ptaków
obserwować
odradzający się świat przyrody
serce - wciąż
do przyrody pełne miłości
a gdy już zakwitną
krzewy i drzewa
dodadzą uroku tej pięknej porze roku
znów nas otoczy - ogrom
wiosennej witalności .
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
Wydobyłeś mnie z otchłani -
byłam bliska zatracenia
pokazałeś świat swych marzeń
gdzieś zniknęły me marzenia
przepłynąłeś krańce świata
by marzenia się ziściły
odnalazłeś w ciszy nocy
moje zmysły się zbudziły
obudziłeś me tęsknoty
pocałunkiem swym gorącym
i przykryłeś moje ciało
szatą z gwiazd pyłem błyszczącą
kiedy gwiazdy blask swój słały
po niebiosach granatowych
ranek zbudził nas cichutko -
do miłości znów gotowych .
/autor: Helena Szymko/
foto z Google/
poezja - jest jak bajka
odsłania duszę poety
jak malarz za pociągnięciem pędzla
barwą słów maluje
ukazując piękno natury
wyobraźnią tworzona
w świetlistą szatę przybrana
magicznej mocy nabiera
rozkwita i zachwyca
czarując umysł człowieka -
na drogę marzeń sprowadza.
/autor : Helena Szymko/
Choćbym nie wiem jak się starała -
by usunąć cię z serca
żebym myśleć o tobie przestała
zwyciężyłam - już mi się udało
znów odżyłam w chwilach zapomnienia
że spokój opanuje moją duszę
zasypiam z myślą wyzwolenia
gdy uwalniam się z objęć Morfeusza
ty znów wkradasz się w moje myśli -
jakby broniąc się od zapomnienia.
autor: Helena Szymko/
Planeto Ziemio - dajesz schronienie
całej ludzkości
my - nie dajemy nic w zamian
niszczymy twoje cuda natury
którymi nas obdarzyłaś
jesteś kolebką życia na ziemi
w niej dla nas tylko schronienie
jak długo jeszcze będziesz nas chronić
i słać codzienną nadzieję
może się ludzkość wreszcie obudzi
ze snu twardego jak kamień
by chronić swoje miejsce na ziemi
szacunkiem darzyć - planetę ziemię.
autor: Helena Szymko/
foto z Google/
