Człowiek i świat przyrody -
wszelkie ziemi żywioły, to jedność
dla nas kwiaty i drzewa
łany zbóż na wietrze
skowronek co w krzewach śpiewa
i bezkres błękitnego nieba
więc dbajmy o czyste powietrze 

gdy rolnik wiosną w ziemię
zdrowe ziarno posieje
na chleb będziemy mieli nadzieję 
ziemia naszą ostoją
nieważne na jakich krańcach świata
jest wspólnym dziedzictwem ludzkości
żyjmy ekologicznie
dbajmy o środowisko przyrody 
niech wszystkie oczy zachwyca 
natura i nieskażone  jej wody

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

Ileż to lat - może wieków potrzeba
by okazałe i piękne wyrosły nam drzewa
planetę zdobiły wiekowym urokiem
malując dla oczu krajobraz miły 
ich urok dla duszy to wytchnienie
są planety naszej ozdobą
tak wielu zdarzeń świadkami były
chrońmy je zwłaszcza przed sobą 
by zieleniąc się każdej wiosny w naturze
Planetę nam zdobiły - jak najdłużej

autor: Helena Szymko/

Szczęście z nieszczęściem -
jedną idą drogą
jedno drugiemu
uczucia tłumaczy
lecz i tak
dogadać się nie mogą 
szczęście promienieje
radością życia
wciąż rozkwita
wszystkich po drodze
uśmiechem wita 
nieszczęście 
wciąż leje łzy goryczy
i szczęściu -
nieszczęścia życzy

autor: Helena Szymko/

Słowa pełne poezji -
malujesz barwami
duszy marzyciela 
by mogły rozjaśniać
moje smutne myśli
ty je dotykiem -
fantazji powielasz.

autor: Helena Szymko/

Dotykał i pieścił - delikatne jej ciało
pocałunkami wsysał się w usta
gdy jego żądła w szyję się wbijały
łaknął jej krwi jak namiętności 
sycił się każdą maleńką kropelką
jak czuły kochanek spragniony miłości 
w mroku nocy miał postać nieziemską
grozą i chłodem od niego wiało 
upiorna twarz spryskana krwią była
sycił się nią wciąż mu było mało 
trzymając w uścisku tulił ją do siebie
potem pozostawił jej skażone ciało 
w poświacie księżyca, nieruchome blade -
na trawie leżało .

autor: Helena Szymko/

Północ wybiła - na cmentarz bieży
wiedzie go pełnia księżyca
wsparta o ciemny kamień marmuru
tylko pobladłe ma lica 
cóż tutaj robisz wśród nocy Pani
zdziwiony- jakby ujrzał upiora

ona bladziutka jak cień księżyca
uśmiech mu nikły posłała 
czyż  nie poznajesz przyjrzyj się Miły -
bezbarwnie się roześmiała 

czyżbyś ty była moją Marylą
którą tak bardzo kochałem
przebacz mi proszę Marylo droga
opuścić cię wtedy musiałem 
jam nie Maryla tylko Milanda
spójrz na me lica o skarbie
wybiła zemsty mojej godzina -
krzywoprzysięstwo Bóg karze. 

autor: Helena Szymko/

jak każde inne ze zwykłych słów -
jednak po prostu wyjątkowe
rozpromienia twój szary świat
wprowadza zamęt w twojej głowie
w sercu jak muzyka gra 
powiela blaskiem wszystko wokół

zniewala rozum burząc spokój
niesie ci radość dzień za dniem
a nocą wkracza w każdy twój sen
myśli sprowadza w nieznaną ci dal
by je połączyć z kimś kto wciąż czeka
na twoje słowa i twoją przyjaźń
osobą ukochaną - przez serce wybraną

autor: Helena Szymko/
fot z Google/

Człowiek i świat przyroda
wszelkie ziemi żywioły - to jedność
dla nas kwiaty i drzewa
łany zbóż na wietrze
i bezkres błękitnego nieba
więc dbajmy o czyste powietrze
gdy rolnik wiosną w glebę

zdrowe ziarno posieje
na chleb będziemy mieli nadzieję
ziemia  - wciąż naszą ostoją
nieważne na jakich krańcach świata
jest wspólnym dziedzictwem ludzkości
starajmy się żyć ekologicznie
dbajmy o środowisko przyrody
niech dalsze pokolenia - zachwyca
natura i nieskażone wody.

autor: Helena Szymko/

Pławiąc się na łonie natury -
w słonecznej kąpieli
zgrzeszyła jak Ewa zrywając jabłko
ze zwisającej gałęzi zakazanego drzewa 
gospodarz widząc przy płocie intruza
zaczął jej urągać
i obraźliwym słowem rzucać 
że tyle trudu włożył w swoją pracę
a tu taka zrywa owoc i nie płaci 

gospodarzu miły - czyżby
jeden owoc odebrał ci
do pracy w twym ogrodzie siły 
czyżbyś przez to jedno jabłko
bardziej się wzbogacił
nie żałuj poetce
owocu ze swojego drzewa
bo ona - opisze twój ogród
tak pięknie, że żaden rajski ptak -
piękniej by nie zaśpiewał

autor : Helena Szymko/

Poeto - czarodzieju słowa
które pachną kwiatami
egzotycznych ogrodów 
barwą słów malujesz
karmisz metaforami
poruszasz się i zmieniasz
jak kameleon manewrując
między wersami 

a ja,  jestem jak ten polny kwiat
dziko rosnący - pomiędzy
złocistych zbóż kłosami
jego chabrowe kwiaty
zwilżane srebrzystą rosą
z porankiem ku słońcu
pieszczotliwie się wznoszą 

raduję się każdą chwilą
każdym słońca promieniem
jak wiatr - to tu to tam powieje
tak ja rozwiewam łzy
w zasmuconych oczach
swymi strofami w nich radość sieję 
jestem przyjazna ludziom
poezja moim życiem 
ona mnie wiedzie w ludzkie ramiona
bo kocham ludzi - chcę ich radować
fantazją wzbogacona.

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

Niebawem zachwyci nas natura -
pierwszych
kwiatów rozkwitem
wszystkich ptaków świergotem
błękitem wiosennego nieba
tak miło będzie poczuć
ciepły powiew wiatru na twarzy
chłonąć świeżość
wiosennego powietrza

wsłuchiwać w świergot ptaków
obserwować 
odradzający się świat przyrody
serce - wciąż
do przyrody pełne miłości
a gdy już zakwitną
krzewy i drzewa
dodadzą uroku tej pięknej porze roku
znów nas otoczy - ogrom
wiosennej witalności .

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

Wydobyłeś mnie z otchłani -
byłam bliska zatracenia
pokazałeś świat swych marzeń
gdzieś zniknęły me marzenia
przepłynąłeś krańce świata
by marzenia się ziściły
odnalazłeś w ciszy nocy

moje zmysły się zbudziły
obudziłeś me tęsknoty
pocałunkiem swym gorącym
i przykryłeś moje ciało
szatą z gwiazd pyłem błyszczącą
kiedy gwiazdy blask swój słały
po niebiosach granatowych
ranek zbudził nas cichutko -
do miłości znów gotowych . 

/autor: Helena Szymko/
foto z Google/

poezja - jest jak bajka
odsłania duszę poety
jak malarz za pociągnięciem pędzla
barwą słów maluje
ukazując piękno natury
wyobraźnią tworzona
w świetlistą szatę przybrana
magicznej mocy nabiera
rozkwita i zachwyca 
czarując umysł człowieka -
na drogę marzeń sprowadza.

/autor : Helena Szymko/

Choćbym nie wiem jak się starała -
by usunąć cię z serca 
żebym myśleć o tobie przestała
zwyciężyłam - już mi się udało
znów odżyłam w chwilach zapomnienia
że spokój opanuje moją duszę
zasypiam z myślą wyzwolenia
gdy uwalniam się z objęć Morfeusza
ty znów wkradasz się w moje myśli -
jakby broniąc się od zapomnienia. 

autor: Helena Szymko/

Planeto  Ziemio - dajesz schronienie
całej ludzkości
my - nie dajemy nic w zamian
niszczymy twoje cuda natury
którymi nas obdarzyłaś
jesteś kolebką życia na ziemi 
w niej dla nas tylko schronienie
jak długo jeszcze będziesz nas chronić
i słać codzienną nadzieję
może się ludzkość wreszcie obudzi
ze snu twardego jak kamień
by chronić swoje miejsce na ziemi
szacunkiem darzyć - planetę ziemię.

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

W moim dzikim ogrodzie -
sama się rządzi przyroda
rośliny rosną na opak
pełna natury swoboda
floksy swe barwne kwiaty
przez płot wychylają
swoim cudownym zapachem
przechodniów odurzają

na siatce dzika róża
rozłożyła się cała
jakby dla siebie
zbyt mało miejsca miała
gladiole dziwacznie
ziemi się kłaniają

stokrotki wdzięcznie główki
z cienia wychylają
na dziką czereśnię
wróble się zlatują
słodkie jej owce
z drzewa wydziobują

w moim dzikim ogrodzie
żyją jeże i mrówki
swoimi główkami
chwalą się makówki
co dzień obserwuję
tę dzikość przyrody
w moim dzikim ogrodzie -
ma ona dość swobody .

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

Wśród mroku nocy -
rozbrzmiewa muzyka
jest głośna coraz cichsza
stopniowo zanika 
w szum gałęzi się wsłuchaj
jak wiatr delikatnie
liśćmi szeleści 
wśród nocy gwieździstej 
dźwiękami zachwyca
muzyka - częścią
naszego istnienia
w ciszy nocy
najlepiej słychać
delikatnych -
dźwięków brzmienie .

autor: Helena Szymko/
foto z Google/

Już czas - zaorać pola zbożem obsiać ziemię
urokiem przyrody
rozkoszować się do woli
wiosna odkrywa swoje tajemnice
wonią  kwiatów upaja
barwną szatą przyrody czaruje
wyzwalając w nas chęci do życia
bo kiedy wszystko się odradza

w sercu rodzi się nadzieja
wiosna - jak malarz maluje widoki

uśmiechem przyrody nas wita
po perlistej rosie stąpają jej stopy
kwiatami wonna - świeżością pachnąca
radująca szczebiotem ptaków
ciepłym powiewem wiatru tańcząca
Wiosno - tyś tak urokliwa
i tyle magicznej mocy posiadasz
żeś szarą po zimie ziemię
w barwną przemieniła
odrodzeniem - przyrody
nasze serca wypełniła .

autor: Helena Szymko/
foto zapożyczone z Google/

Poezja usidla nas  -
swym wdziękiem i czarem
magią słów sprawia
że jesteśmy w niej zakochani
wiedzie nas w marzenia senne
zachwyca księżycem nocą
iskrzącymi się gwiazdami
porywistym wiatrem co goni ptaki

pieszczotą ziemi o wschodzie słońca
rzęsistym deszczem gdy płacze niebo
dziewiczą wiosną - zapachem lata
zimową bielą  - urokiem złotej jesieni 
ona miłością którą chłoniemy
dziwami przyrody wszystkich urzeka
kto ją raz pokochał będzie jej wierny
bo Poezja - wzbogaca nas duchowo
pozwala marzyć i żyć pięknymi marzeniami

autor: Helena Szymko - Krzyczkowska/

22 Marca 2019 r . w Koszalinie  w
"Teatrze Dialog " Krajowe Bractwo Literackie -
obchodziło - Światowy Dzień Poezji.

Poeci KBL w Koszalinie , czytali wiersze własnego autorstwa
oraz ulubionych wieszczy.

Kiedy przyroda budzi się wiosną -
soczysta zieleń pokrywa ziemię
w ogrodach na działkach wielkie porządki
pierwsze siewy już na polach
drzewa i krzewy chlubią się pąkami
przyroda - zdobi trawy
kwieciem mniszka złocistego
co żółcią kwiatów się rumieni

ptaki gniazda już budują
i swym trelem się obnoszą
kwiaty z osłonek wychyliły główki
wdzięcznie je do słońca wznoszą

wiosna - świeżą woń roztacza
swym urokiem się obnosi
już marzannę topić pora
niech nastanie czas radości
życie pomknie nowym torem
a gdy miesiąc maj nadejdzie
z kwietniem czule się obejmie 
raj dla oczu i dla duszy -
zapanuje wtedy wszędzie.

autor: Helena Szymko/
foto z Google/